A IDENTIDADE COMEZAMOS A CONSTRUÍLA DESDE A ESCOLLA DO NOME QUE
ELIXIRON PARA NÓS: UNHA FAMILIA, UNHA COMUNIDADE, UN PROXECTO DE VIDA... UNHA
IDENTIDADE: O SEGUIMENTO DE XESÚS, SEN FRONTEIRAS NIN PASAPORTES
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ö ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
ö LECTURAS: Non vou so (Nº 60)
ö OFERTORIO: Misioneiro (Nº 115)
ö COMUÑÓN: Eu soñei (Nº 58)
ESCOITA ACTIVA
O nome
de cada un e cada unha de nós é un elemento de identidade. Por el saben quen e
de quen somos; por el sabemos nós de quen vimos; desde el somos capaces de
coñecer de onde procede a persoa que o leva... O nome é fundamental para ir tomando conciencia de
nós mesmos e dos demais. Por iso é tan importante escoller ben o nome que lle
queremos poñer a un/unha neno/a; por iso é tan fundamental para nós, os
crentes, o momento do bautismo. Nel a imposición do nome elixido por pais e
padriños supón que a partires dese momento se vai desenvolvendo un proceso de
identificación da persoa con ese nome, e tamén da persoa coas súas conviccións,
os seus valores, o seu proxecto de vida. Escoller un nome non é entón unha
cuestión secundaria, ao contrario.
Para
os crentes hai un nome que nos ofrece todo canto acabamos de dicir: cristiáns e
cristiás.Ese nome danos identidade, pero tamén nos ofrece un proxecto, ao
estilo do Mestre, que temos que ir coñecendo e desenvolvendo ao longo da vida.
E ese Mestre é o que hoxe, no seu nome, nos convoca aquí para que celebremos e
compartamos a fe de xeito comunitario, esperanzado e gozoso.
Esta
actitude e disposición é a que nos vai ensinado e mostrando que a identidade da
fe non se pecha nas lindes dun territorio, senón que se expande de xeito
universal, por iso podemos celebrar, desde esta universalidade, que a Igrexa
non ten fronteiras, senón que se abre á fraternidade universal. Desde esta
fraternidade celebramos hoxe a xornada mundial das misións, o día do Domund.
Ninguén ha ser para nós máis nin menos, senón que tod@s temos que esforzarnos
en ser e tratarnos coma iguais. Aquí está a nosa verdadeira identidade.
Traballemos para afastar de nós crernos únicos, mellores e diferentes. Hoxe
Deus volve dicirnos que superemos fronteiras e acheguemos persoas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Por todas as fronteiras que imos
construíndo na vida, e que nos van separando e diferenciando dos demais; SEÑOR, QUE VIVAMOS A IDENTIDADE DESDE A
IGUALDADE.
*
Por todas as actitudes que nos fan crer
que somos mellores e máis importantes ca os máis pobres e débiles; CRISTO, QUE VIVAMOS A IDENTIDADE DESDE A
IGUALDADE.
*
Por todas as veces nas que as nosas
palabras feriron facendo de menos ou ignorando a quen estaba ao noso lado; SEÑOR, QUE VIVAMOS A IDENTIDADE DESDE A
IGUALDADE.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Deus vainos
levando da man; cóllenola e deixa que sintamos a forza da súa presenza ao noso
lado. Non marca separación con nós, non crea muros que diferencien e prescindan
dos demais. Así o pon de manifesto a primeira lectura do profeta Isaías que
vimos de escoitar. E se Deus, Aquel a quen lle rezamos, no que confiamos, e a
quen lle imos contando canto nos aleda ou entristece, non pon límites, por que
nós seguimos empeñados en ilos poñendo? Por que non acabamos de
entrar/comprender de verdade que levar o nome de cristiáns fainos cidadáns do
mundo e solidarios coa loita contra todas aquelas causas onde as persoas non
son tratadas con respecto nin igualdade? Por que seguimos empeñados en
construír fronteiras no canto de derrubar todo canto obstáculo nos afaste a uns
dos outros ou nos diferencie entre ricos e pobres, brancos ou negros, crentes
ou non crentes? A nosa causa non pode ser outra que a causa da humanidade. Inda
que non deixemos de escoitar a uns e outros dicir que hai que poñer separación,
marcar límites ou crear división; o que nos identifica, recalquémolo ben, é que
somos irmáns, e polo tanto chamados a vivir na fraternidade universal. Unha fraternidade
froito da paternidade común e da filiación compartida. Desde esta afirmación
descubrimos o amor de Deus e o amor dos demais; construímos desde o amor de
Deus e desde o amor dos e aos irmáns.
·
E esta proposta
que Deus nos fai lévanos a saber ser agradecid@s; a non pecharnos nin illarnos
en nós mesmos; a non practicar a exclusión que diferenza e discrimina. Por iso
facemos memoria agradecida das persoas que pasan pola nosa vida e deixan
pegada; pero non unha pegada calquera, senón a pegada que supón entendemento,
colaboración, participación, traballo en común, aprezo polo que outros fan,
agradecemento... todo canto dignifica e fai posible que as persoas, e non as
cousas nin os intereses individuais, estean no centro. E isto non poden ser
palabras, senón que ha de desenvolverse e converterse en feitos e
comportamentos que nos relacionen e nos fagan sentir a ledicia da fe compartida
e celebrada.
·
E a diferenza dos fariseos, que sempre
buscaban poñer a proba a Xesús coas súas preguntas, nós non perdemos o tempo en
preguntas retóricas nin en poñer cangas sobre os ombreiros das persoas, senón
que nos esforzamos por superar diferenzas e camiñar xunt@s, potenciando o que
nos une, e tentando non facer conflito do que nos diferenza. E iso, ao estilo
de Xesús, é o que fixeron e seguen a facer tantos homes e mulleres, misoneir@s,
que poñen a súa vida ao servizo da causa das persoas, que non pode ser outra
que a causa de Xesús. Por iso hoxe celebramos a Xornada mundial das misións,
coa que queremos agradecer, coa oración e a nosa colaboración económica, que
siga a haber persoas capaces de poñer vida, corazón e esforzo para que os máis
pobres, os que non teñen voz, os que nunca aparecen nos medios de comunicación,
máis que cando hai catástrofes naturais, sexan queridos polo Deus que nos
irmanda e nos fai sentir Fillos no Fillo. Pensemos desde esta chamada da
palabra hoxe, en como nós imos respondendo a esta invitación de, sen perder a
identidade da terra onde vivimos, ser capaces de abrirnos á universalidade da fe
que non fai das fronteiras a súa razón de ser. Non somos do César nin de Deus,
somos Fillos de Deus e irmáns e irmás.
FRATERNIDADE ORANTE
Para que, sentindo a
forza da fe compartida, recemos xunt@s ao Deus que nos iguala e nunca nos
diferenza, digamos:
GRAZAS POR FACERNOS IGUAIS EN DIGNIDADE E RESPECTO
ü Para que toda Igrexa
sinta a ledicia de poder compartir hoxe a solidariedade, desde a oración e a
axuda económica, con odas as persoas empobrecidas e minusvaloradas do mundo,
OREMOS.
GRAZAS POR FACERNOS IGUAIS EN DIGNIDADE E RESPECTO
ü Para que nos esforcemos
por afastar de nós a tentación da rutina, e vivamos esta xornada como unha
experiencia de encontro, achega e compromiso coas persoas que máis sofren e ás
que menos atención se lles presta; OREMOS.
GRAZAS POR FACERNOS IGUAIS EN DIGNIDADE E RESPECTO
ü Para que o Señor siga a mover corazóns dispostos a deixalo todo para ir
servir, máis alá das fronteiras e culturas, ás persoas máis empobrecidas e
necesitadas; OREMOS.
GRAZAS POR FACERNOS
IGUAIS EN DIGNIDADE E RESPECTO
ü Para que nós non sexamos dos que creemos fronteiras nas familias, cos
veciños, cos compañeiros de traballo... que nos afastan e nos incapacitan para
entendernos; OREMOS.
GRAZAS POR FACERNOS
IGUAIS EN DIGNIDADE E RESPECTO
Grazas, Señor, por
suscitar nos nosos corazóns a capacidade de saber agradecer o compromiso de
tantas persoas que loitan por unir e non por separar; por traballar cos
excluídos e non por explotar e invisibilizar ás persoas, sen ter en conta nin a
lingua, o país ou os medios económicos dos que dispoñen. Grazas por querernos
sempre solidarios. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DIFERENCIADA
As Obras
Misionais Pontificias son un instrumento precioso para suscitar en cada
comunidade cristiá o desexo de saír” (n. 9). É toda esa fantástica tarefa de animación
misioneira que imos facendo, e que é tan importante para a vida da Igrexa. E
xunto á animación, a colaboración: “A Xornada Mundial das Misións, promovida
pola Obra da Propagación da Fe, é unha ocasión favorable para que o corazón
misioneiro das comunidades cristiás participe, a través da oración, do
testemuño de vida e da comuñón de bens na resposta ás graves e vastas necesidades
da evanxelización” (Francisco).
Comentarios