CONSTRUÍR O
REINADO DE DEUS COA REVOLUCIÓN DA TENRURA
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando
pola vida (Nº 9)
LECTURAS:
Benaventurados (Nº 119)
OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
COMUÑÓN: Non
vou so (Nº 60)
PARA NON PERDER O PASO
Hoxe, a nosa celebración ten
como eixo fundamental o da vocación. Podemos dicir, sen medo a equivocármonos,
que a presenza de Xesús, a forza da súa palabra, a orixinalidade dos seus
comportamentos, o atractivo de toda a súa persoa, foi facendo que houbese xente
contemporánea súa, que decidise seguilo no que facía e dicía. Hoxe, vinte e un séculos
despois, cabería preguntármonos se nós tamén o seguimos polo que nos aporta
vida ou se estamos diante dun seguimento meramente costumista, sen ningún peso
na nosa vida.
Porque, certamente, con
algúns dos seus discípulos e discípulas, Xesús recorreu vilas e aldeas de
Galilea, anunciándolle á xente un xeito novo de entender a Deus e de facer vida
en comunidade. Pero onte, coma hoxe, non se trata só de falar: hai que achegarse
á xente do pobo, principalmente a aquela que ten a vida máis ameazada e
diminuída por pobrezas, enfermidades, marxinacións, desesperanzas ou depresións.
En palabras do papa Francisco “hai que cheirar a ovella”. A comunidade nova de
Xesús é unha comunidade de xente vocacionada para facerlle a vida máis
agradable aos demais.
Que a celebración que agora
comezamos nos axude a vivir esta vocación ao servizo desde a diversidade de
dons e carismas.
CO CORAZÓN FERIDO
Porque son
demasiadas as veces nas que carecemos de iniciativa, ilusión e imaxinación á
hora de botar as redes, caendo na imposición e na vulgaridade, SEÑOR, QUE VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
Porque moitas
veces o noso individualismo, a nosa autosuficiencia e o noso afán de
protagonismo fan que se rompa a unidade nas nosas familias, nas nosas
comunidades, cos nos@s veciñ@s, CRISTO,
QUE VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
Porque son
moitas as cousas que na nosa vida nos atan e escravizan, impedíndonos dar pasos
cara adiante no teu seguimento, SEÑOR,
QUE VIVAMOS A NOSA VOCACIÓN CRISTIÁ.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
o
O Deus revelado por
Xesús é o Deus do Reino: bo, misericordioso, cércano ás persoas pobres e
necesitadas de xustiza, Nós, coma seguidores seus, coma seguidoras súas, somos
as súas mans, e debemos actuar do mesmo xeito cos nosos irmáns e irmás. Velaí a
vocación á que tod@s nós estamos chamad@s. Porque moitas veces ao escoitar a
palabra vocación rapidamente pensamos na vocación ao sacerdocio ou á vida
consagrada; e así, mesmo dentro da nosa Igrexa estamos afeit@s a pedir polas
vocacións.... fundamentalmente polas vocacións sacerdotais, escudándonos en que
cada vez son menos os varóns (?) que escoitan e deciden responder libre e
responsablemente á chamada á pertencer á xerarquía. E logo que pasará, que non
haberá máis que unha vocación verdadeira?. Cando falamos de que alguén ten
vocación para un determinado traballo, de que alguén ten vocación de casad@ ou
solteir@, é unha vocación de segunda categoría?. A Palabra, que a diferenza de
nós, está libre de prexuízos, indícanos que a vocación cristiá é universal, que
Deus chama por todas as persoas (lembrábasenos a pasada semana) indistintamente
de xénero, estado civil ou profesión... o que ocorre é que esa vocación vívese
e exprésase de xeito diferente segundo a situación persoal, familiar, social,
laboral de cadaquén; pero tod@s estamos chamad@s a ser nós mesmos, a vivir unha
existencia humana e humanizadora, libre e liberadora polo camiño do servizo. Convén
que non o esquezamos, que a Igrexa é unha comunidade plural na que todas as
persoas temos a mesma importancia e a mesma dignidade.
o
Pois só desde unha
actitude de coherencia e compromiso fondo con aquel no que cremos, só se
realmente a fe pinta algo na nosa vida, só se somos e actuamos como persoas
vocacionadas, seremos quen de facer que os demais se cuestionen pola relixión,
se cuestionen por Deus. Ás veces a Igrexa converteu a expresión e a chamada que
escoitamos hoxe no evanxeo a sermos “pescadores
de homes”, en sinónimo de imposición, facendo valer aquilo de que o
importante é contar con moito número, sexa ao prezo que sexa. Deixamos entón de
ser pescadores e pasamos a ser arponeiros. Porén, o camiño nunca pode ser o da
obediencia cega, nin o do medo ou a obriga, porque ademais de ser vieiros
contrarios á mensaxe de Xesús, son tamén armas que se volven na súa contra co
paso do tempo. O camiño pasa logo pola invitación, non pola imposición; polo
cuestionamento e pola fondura das nosas conviccións e non pola obediencia cega,
o adoutrinamento ou o cumprimento de normas sen sentido; pola decisión libre,
madura e autónoma, e non pola obriga, o infantilismo e o prestixio.
o
E todo isto vén
coma anel no dedo nunha semana na que pedimos pola unidade. Unidade de todos os
cristiáns, pero tamén unidade dentro da nosa Igrexa e mesmo dentro das nosas
comunidades parroquiais. Unidade que non podemos confundir con uniformidade,
pois somos conscientes da existencia de diferentes xeitos de pensar, de actuar,
de distintas posibilidades, de distintos xeitos de expresar a vocación
cristiá.... e somos conscientes tamén de que isto é algo que nos enriquece.
Porén, moitas veces atopámonos con que a nosa intolerancia e a nosa
autosuficiencia impiden que camiñemos na unidade evanxélica. Parapetámonos na
nosa verdade e non estamos dispostos a escoitar e moito menos a aceptar aos que
non pensan ou non actúan coma nós. En definitiva, tod@s queremos ser “machos
dominantes da manada”, sen caermos na conta de que a mensaxe de Xesús non separa
entre dominantes e dominad@s, senón que integra, acolle e ábrese a todas as
opcións que respecten a dignidade da persoa. Hoxe é un bo día para comezar a
revolución da ternura, para mirar dentro da nosa vida, da nosa parroquia, da
nosa Igrexa e botar fóra todo aquilo que supoña división, enfrontamento ou
ruptura.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Cando
Xesús chama, faino para que sexamos felices. Poñamos entón a nosa vida nas súas
mans, para que a alente e a acompañe, e digámoslle:
PAI, QUE TODOS SEXAMOS UN
Pola
Igrexa, para que, apostando como fixo Xesús, polo camiño do diálogo fomente
sempre o respecto a outras crenzas, culturas e razas, e así entre todos
busquemos aquilo que nos fai máis humanos e que fai da convivencia o mellor
xeito de vivir, OREMOS.
PAI, QUE TODOS SEXAMOS UN
Polas
nosas comunidades parroquiais, para que para que con ilusión e coas redes do
amor, da esperanza e do servizo aos irmáns, sexamos ante o mundo mensaxeir@s do
novo xeito de vida que vén dado pola chegada do Reino, OREMOS.
PAI, QUE TODOS SEXAMOS UN
Por
nós, para que no día a día da nosa vida saibamos recoñecer que estamos
necesitados de tempo de calidade, tempo de reflexión, tempo de discernimento,
que nos permita abrirnos á esperanza, OREMOS.
PAI, QUE TODOS SEXAMOS UN
Señor,
que nunca teñamos medo de revisar as nosas actitudes e comportamentos, pois
sabemos que ti nos invitas sempre ao cambio e á renovación. P.X.N.S. Amén
MIRADA DE ESPERANZA
Moitos anuncios,
moitas promesas,
moitas rebaixas,
moitas oportunidades,
moitas gangas…
Moitas veces susúrranme
constantemente as súas ofertas.
Pero non me satisfacen,
nin me alimentan nin me
quitan a fame,
nin me fan medrar coma
persoa.
Neste mar de palabras,
eu só quero dar creto
á túa Palabra, boa e
nova,
valiosa e gratuíta,
que me ofrece vida,
dignidade e ledicia.
Eu só quero darche creto
a Ti,
que es palabra e vida.
Comentarios