Ir al contenido principal

Domingo 21 TO A 2023

 CHAVES PARA ABRIR, AIREAR E SOLEAR, CHAVES PARA ENSANCHAR A TENDA

CANTO GOZOSO

·      ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)

·      LECTURAS: Señor Xesús (Nº 52)

·      OFERTORIO: Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 33)

·      COMUÑÓN: No colo da miña nai (Nº 49)



SITUÁNDONOS

Cada vez resúltanos máis difícil confiar nas persoas. É certo que moitas veces as noticias que saen nos medios de comunicación non axudan a xerar confianza; pero tamén é certo que hai unha manchea de xente que traballa responsable e honestamente e que é digna de confianza. O que ocorre é que tristemente nunca son portada de revista, porque saben facer da discreción eixo da súa vida. 

E se nos resulta difícil confiar nas persoas que fan connosco o camiño da vida, xa non digamos confiar en Deus “a quen non vemos”, como argumentan moitas persoas. Esixe un dobre esforzo. 

Porén, o Señor segue a confiar en cada un e cada unha de nós, e hoxe dinos que nos dá as chaves que abren fiestras e portas para que o sol que quenta e a brisa que airea entren na nosa vida, na nosa casa, na nosa Igrexa. Toda unha declaración de intencións. 

Que esta celebración comunitaria que agora comezamos nos axude a beber da fonte da Palabra na que se nos revela Aquel en quen pomos a nosa confianza: Deus. 

PEDIMOS PERDÓN

·      Porque moitas veces facemos un mal uso das chaves que Ti pos nas nosas mans, e en lugar de utilizalas para abrir corazón, ollos e vida usámolas para pecharnos en nós e no noso gueto, SEÑOR, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA.

·      Porque somos persoas desconfiadas cara aos irmáns e as irmás, e raramente damos unha segunda oportunidade a quen nos ten fallado ou ferido, CRISTO, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA.

·      Porque estamos coas portas tan pechadas a causa dos nosos medos e inseguridades, que preferimos camiñar nas rutinas, nas falsas seguridades e na escuridade, SEÑOR, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA. 

O AGASALLO DA PALABRA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS

 

Así me falou o Señor:

"Ponte de camiño e entra onda ese mordomo, Xebná, que está á fronte da casa do rei, e dille: 

-      Chimpareite do teu posto prominente, botareite abaixo do teu pedestal. Sucederá no día aquel, que chamarei ó meu servo, Eliaquim, fillo de Hilquías. Farei que vista a túa túnica, e fortalecereino co teu cinguideiro e porei na súa man o teu posto de mando: será un pai para os habitantes de Xerusalén e para a casa de Xudá.

Porei a chave da casa de David sobre o seu ombreiro: abrirá, e non haberá quen feche; e fechará, e non haberá quen abra.

Cravarei a caravilla da súa tenda nun lugar seguro, e será trono de gloria para a casa de seu pai.

PALABRA DO SEÑOR

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO APÓSTOLO ÁOS ROMANOS

Irmás e irmáns:

¡Que fondos son a riqueza, a sabedoría e o coñecemento de Deus! ¡Que inescrutables son os seus xuízos e inexplorables os seus camiños! Pois ¿quen coñeceu a mente do Señor? Ou ¿quen foi o seu conselleiro? ¿Quen lle emprestou algo, para que El llo teña que devolver? Del saíron, por El e para El existen todas as cousas. A El a gloria polos séculos. Amén

PALABRA DO SEÑOR

 

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU

Cando chegou á comarca de Cesarea de Filipo preguntoulles Xesús ós seus discípulos:

-      ¿Quen di a xente que é o Fillo do Home?

Eles responderon:

-      Uns, que Xoán Bautista; outros, que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.

Insistiu:

-      E vós, ¿quen dicides que son?

Respondeu Simón Pedro:

-      Ti es o Mesías, o Fillo do Deus vivo.

E Xesús contestoulle:

-      Ditoso ti, Simón, fillo de Xonás; porque iso non cho revelou ninguén de carne e sangue, senón meu Pai que está no ceo. E eu asegúroche que ti es Pedro, a pedra; e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa; e as portas do Inferno non prevalecerán en contra dela. Dareiche as chaves do Reino dos Ceos: todo o que ates na terra, ficará atado nos ceos; e todo o que desates na terra, ficará desatado nos ceos.

E mandoulles ós discípulos que non dixesen nada de que el era o Mesías.

PALABRA DO SEÑOR

PALABRA QUE DÁ VIDA

  • Quen di a xente que son eu?. Velaí a pregunta que hoxe nos lanza Xesús no evanxeo que vimos de proclamar e que pide de nós unha resposta. É verdade que non todos temos a mesma imaxe de Xesús, sobre todo, porque cadaquén elabora unha imaxe a partir dos nosos propios intereses e preocupacións, condicionada polo medio social ao que pertencemos e marcada pola formación relixiosa que temos recibido. Hoxe é un bo día para que cada un e cada unha de nós nos paremos a pensar un chisquiño na importancia que lle damos a Xesús na nosa vida, se de verdade El é a pedra sobre a que edificamos, construímos e asentamos ou se pola contra non é máis que unha mesa supletoria que só usamos cando a precisamos. 
  • Pero se El é a rocha, en sinodalidade, non só Pedro, senón tamén con Pedro, iremos edificando a nosa igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño, pois somos na casa de Deus pedras vivas. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos igrexa de presente sempre aberta e sen medo ao futuro. De nós, do noso talante, vai depender que a igrexa siga estando presente no mundo, non para ensombrecelo, senón para facelo crecer en humanidade solidaria. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo nin de obediencia cega (e iso non debemos esquecelo nunca), senón de participación. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, con máis ou menos arestas, máis lisas e máis rugosas....pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Cómo nos custa entendelo!.
  • E se o facemos así, estaremos seguindo o camiño que nos marcou Xesús. El entregounos as chaves, a creación enteira, o seu Reino, as súas arelas. Fíxonos caseiros de esperanzas e proxectos para que nos sentiramos libres e responsables.

REZAMOS EN COMUNIDADE

Abramos a nosa vida a Deus, que sempre e en todo momento nos dá oportunidades e nos demostra o seu amor, e digámoslle:

GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS

o   Pola Igrexa, para que nunca se crea con capacidade para decidir sobre as vidas e a liberdade da xente, OREMOS.

GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS

o   Polas nosas comunidades, para que nunca caiamos na doada tentación de pechalas só en nós e nos que pensan coma nós, e sexamos capaces de abrirnos a todas as persoas, tamén ás que opinan de xeito distinto, OREMOS.

GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS

o   Para que coas túas chaves, saibamos estar sempre en disposición para abrir a porta a quen busca en nós tempo para compartir, OREMOS.

GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS

Grazas, Señor, porque unha vez máis móstrasnos o teu amor deixándonos decidir libremente, sen impoñernos nada e dándonos responsabilidades no aquí e no agora. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DIFERENCIADA

Xesús entregounos as chaves para:

ü  abrir portas pechadas e corazóns duros e insolidarios

ü  repartir os bens da terra

ü  mostrar todos os tesouros de arcas, baúis e bibliotecas

ü  sacar as cousas boas

ü  dar a coñecer os misterios da ciencia

ü  desenlear conciencias

ü  abrir o que outros pechan (igrexas, fronteiras, fábricas...)

ü  entrar nos cárceres

ü  quitar trabas e soltar cadeas

ü  varrer medos e culpabilidades

ü  non andar agochados

ü  perdoar barbaridades

ü  que ninguén atope as portas do seu camiño pechadas aínda que sexa noite

ü  desatar leis, normas, mandatos e edictos de gobernadores, representantes e falsos deuses

ü  liberar aos que senten que teñen as portas pechadas e a vida feita e planificada

ü  que as persoas insensatas non perdan o tempo laiándose e poidan entrar aínda que sexa tarde

ü  que sempre poidamos ensinarlle as nosas entrañas a quen chega, a tempo ou a deshora

ü  abrir feridas, no corpo, na alma, nas estruturas para así poder curalas

ü  para coidar e amosar a boa nova, os seus tesouros de Pai e de Nai

Entregounos as chaves... e díxonos que miremos os rostros da xente ata setenta veces sete antes de crernos xuíces, clérigos ou xefes. 

Oxalá nunca o esquezamos: misericordia quero e non sacrificios.

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Domingo Ramos 2025

TRANSFORMEMOS A FLOR MURCHA DA CORESMA NO VERDE ESPERANZADO CARA Á PASCUA   Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.  COMEZANDO A CAMIÑAR Xesús púxose en camiño cara a Xerusalén ,escoitaremos na lectura do evanxeo de Lucas. Un camiño que se converte en sinal de contradición. En Xerusalén vivirá a morte; pero tamén alí, na mesma Xerusalén, na resurrección, mostrarase a grandeza e a fondura do Deus que envía ao seu Fillo para ser coma nós. A resurrección é, xa que logo, o triunfo, a esperanza, o punto de chegada dun camiño duro, difícil e cheo de dificultades. Nós hoxe tamén, coma Xesús, poñémonos en camiño cara esa Xerusalén que nos levará da mesa da fraternidade ao triunfo da Noite Santa da vida, pasando pola tristura e o desacougo da Paixón do Venres Santo. Dispoñámonos, poñendo o mellor de nós, a comezar esta andaina de salvación e esperanza. ACOLLENDO A BENDICIÓN DE DEUS Señor, sabénd...