ESTE FILLO MEU ESTABA MORTO E VOLVE Á VIDA
SINAL DE CORESMA
Colocamos o cuarto pétalo da nosa flor no que escribimos: “Este fillo meu estaba morto e volve á vida”.
- ENTRADA: Arrepentido (Nº 13)
- LECTURAS: O Señor é o meu pastor (Nº )
- OFERTORIO: Na noite escura (Nº 104)
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (nº 103)
PARA NON PERDER O PASO
Paseniñamente imos debullando este tempo de coresma. Pasado xa o ecuador, sería bo que nos tomaramos un momento para, con tranquilidade e seriedade, botar a vista atrás e revisar se estamos cumprindo o obxectivo que nos propuxemos o mércores da cinza, é dicir, se este tempo está sendo para cada un e cada unha de nós unha experiencia nova, distinta, que nos vai facendo mellores persoas por ser capaces de botar do noso corazón actitudes e comportamentos que non nos deixan responder con sinceridade e alegría á invitación de Xesús de poñer a misericordia no centro. Se é así, que mellor que reunirnos este domingo para agradecelo. Porén, se a realidade é outra, Deus volve darnos unha nova oportunidade para rectificar e cambiar o rumbo da nosa vida. El segue ao noso lado, a súa man segue agarrando a nosa. Cada mañá, asomado á fiestra do faiado, segue confiando na nosa volta.
CO CORAZÓN FERIDO
· Fáltanos misericordia e sóbrannos sacrificios, SEÑOR, SEGUE AGARRANDO A NOSA MAN.· Fáltanos compromiso e sóbrannos palabras, CRISTO, SEGUE AGARRANDO A NOSA MAN.
· Fáltanos confianza e sóbrannos medos, SEÑOR, SEGUE AGARRANDO A NOSA MAN.
ESCOITANDO A TÚA PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DE XOSUÉ
E dixo o Señor a Xosué:- "Hoxe quiteivos de enriba o oprobio de Exipto".
Os fillos de Israel acamparon en Guilgal e celebraron a Pascua no décimo cuarto día do mes, polo serán, nas chairas de Xericó. No día seguinte á Pascua, comeron dos produtos do país: bolos ácimos e espigas torradas, no mesmo día. E, ó día seguinte de comeren do froito da terra, cesou o maná, e en adiante xa non houbo maná para os fillos de Israel: aquel ano comeron do produto da terra de Canaán.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACION DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE PAULO AOS CORINTIOS
Irmás e irmáns:Polo tanto, quen estea en Cristo, é unha criatura nova: o que era vello, pasou. ¿Vedes? Hai unha realidade nova.
E todo iso provén de Deus que nos reconciliou consigo por medio de Cristo e nos encomendou o servizo da reconciliación. Pois Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo, non levando conta dos delitos dos homes e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación. Somos, logo, embaixadores de Cristo; e é coma se Deus vos exhortase por medio noso. Pedímosvolo por Cristo: deixádevos reconciliar con Deus.
A aquel que non tiña nada que ver co pecado, Deus fíxoo pecado por nós, para que nós, grazas a el, nos volvésemos nel xustiza de Deus.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACION DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS
Tamén os publicanos e pecadores se achegaban a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:
- Este acolle os pecadores e come con eles.
Entón Xesús contoulles esta parábola:
Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ó pai: "Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde". El repartiulles os seus bens. Días despois, este fillo recibiu todo xunto e marchou para un país remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.
Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.
Recapacitando, pensou: "¡Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro".
Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: "Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo".
Pero o pai díxolles ós seus criados: "Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Preparade un cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo". E empezou a festa.
Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para casa, oíu a música e mais o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: "Éche que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo". Entón alporizouse moito, e non quería entrar.
Pero o pai, saíndo, intentouno convencer. El díxolle: "Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para troulear cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado".
O pai contestoulle: "Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, ¿que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo?".
PALABRA DO SEÑOR
UNHA PALABRA QUE AGROMA
· E de tan “trillada” que a temos, pensamos que xa non nos pode dicir nada novo, que xa estamos tan afeitos a escoitala que non nos pode aportar nada. Rapidamente identificamos a Deus coma o Pai bo que sempre nos espera e poñémoslle rostro (mesmo nomes e apelidos) do fillo pequeno a aquelas persoas que viven a súa vida á marxe de Deus, aquelas que chamamos indiferentes, ateas, afastadas ou agnósticas. E o fillo maior?... Pois ese interpélanos hoxe dun xeito especial a quen dicimos vivir na casa do Pai. Porque... que estamos a facer as persoas que non abandonamos a igrexa: asegurar a nosa supervivencia relixiosa observando uns ritos baleiros, un cumprimento que nos tranquilice a conciencia, vivindo unha fe que nos adormece dos problemas reais, do aquí e do agora?. Estamos construíndo comunidades abertas que saben comprender, acoller e acompañar a quen busca a Deus ou máis ben parecemos donos de multinacionais, preocupados polo número de persoas que acoden ás celebracións?, levantamos barreiras crentes/non crentes, practicantes/afastados; matrimonios/parellas en situación irregular; homes/mulleres; dominantes/dominados...ou tendemos pontes de achegamento, de diálogo, de amizade, de comprensión...?.
· Á luz da parábola que vimos de escoitar, falar de salvación non é algo abstracto e incomprensible, senón que a salvación supón e concrétase en facer do lugar onde esteamos un espazo de acollida no que ningunha persoa se poida sentir excluída, explotada, ninguneada, silenciada ou desprezada. A salvación de Deus pasa pola salvación de todo o humano.
· Por iso, nós reproducimos o comportamento do fillo máis vello cando:“sempre” obedecemos.... pero esiximos privilexios
cumprimos co programado.... pero pedimos recompensas
estamos satisfeitos porque non marchamos de casa... pero non sentimos a casa como nosa.
facemos todo ben.... pero non queremos perdoar a quen se equivocou
proclamamos a doutrina... pero carecemos de xenerosidade para poñer á persoa por riba da fidelidade á letra
nos sentimos firmes.. pero non nos deixamos aconsellar nin admitimos ternos equivocado
nos comportamos coma os fariseos: cumprímolo todo.... pero non temos nin unha migalliña de espontaneidade, de naturalidade, de sinxeleza.
nos comportamos coma os letrados: sabémolo todo... pero a nosa opción preferencial non é a da xente pobre.
- nos deixamos arrastrar pola dobre moral e o dobre raseiro... pero non temos inxenuidade evanxélica
- de tan bos que nos sentimos, somos capaces de reprocharlle a Deus o comportamento comprensivo e misericordioso co irmán ou co irmá, botándolle na cara non ternos dado un año para facer festa.
- ... e tamén reproducimos o comportamento do fillo máis novo cando:
- pedimos talentos, dons, bens.... e malgastámolos enterrándoos e non poñéndoos ao servizo dos demais
- lle esiximos aos outros, esquecendo o respecto, a caridade e a educación
- imos polo mundo sen principios nin criterios, simplemente formando parte do anonimato da masa
- deixamos que nos rouben ou nos pisen os nosos valores e os nosos dereitos
- nos desentendemos de Deus, esquecéndoo, marxinándoo, manipulándoo, tentando comerciar con El... e mesmo compralo.
- degradamos a dignidade que Deus pousou no noso corazón, hipotecando a nosa liberdade, vendéndonos ao mellor postor
- non somos quen de arrepentirnos para volver comezar de novo
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Coresma é tempo de cambio persoal e comunitario, non de palabras baleiras; por iso dicimos xuntos:GRAZAS, PAI BO, POR DARNOS TANTAS OPORTUNIDADES
Para que a Igrexa se esforce sempre, pero especialmente neste tempo de coresma, en ser corazón aberto á misericordia e ao cambio de actitudes en todas as persoas que a formamos, OREMOS.
GRAZAS, PAI BO, POR DARNOS TANTAS OPORTUNIDADES
Para que nas nosas comunidades deixemos de pasarnos contas uns a outros do moito que fixemos e do bos que somos, e aprendamos a valorar que só seremos capaces de medrar coma persoas cando recoñezamos a nosa fraxilidade e vulnerabilidade, OREMOS.
GRAZAS, PAI BO, POR DARNOS TANTAS OPORTUNIDADES
Por nós, para que na vivencia da nosa fe non nos deixemos ir polo camiño da pasividade, da comodidade, da rutina, senón que unha e outra vez redescubramos na nosa vida a túa presenza sempre sorprendente, OREMOS.
GRAZAS, PAI BO, POR DARNOS TANTAS OPORTUNIDADES
Grazas, Señor, porque unha vez máis dásnos a oportunidade de vivir a fe desde a vida de cada día, axudándonos a descubrir a túa presenza, presenza salvadora, acompañante e sempre, sempre agarimosa. PXNS. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Cada mañá saes ao balcóne oteas o abrente por ver se volvo.
Cada mañá baixas saltando as escaleiras
e botas a correr pola eira
cando me adiviñas ao lonxe.
Cada mañá abrázasme fortemente,
sen pedir explicacións.
Cada mañá contratas unha orquestra
e organizas unha festa para min.
Cada maña disme ao oído:
hoxe podes comezar de novo.
Comentarios