5 domingo coresma 2011

A XUSTIZA DE CRISTO ÁBRENOS CADA DIA O CAMIÑO DA SALVACIÓN E DA FRATERNIDADE

SIGNO SINXELO E EXPRESIVO

Colocamos a derradeira póla na nosa árbore da Coresma. Lembramos as frases escollidas polo noso equipo:

1) NON SÓ DE PAN VIVE O HOME

2) ERGUÉDEVOS, NON TEÑADES MEDO!

3) SEÑOR, DÁME LOGO DESA AUGA PARA NON TER SEDE

4) SÓ SEI UNHA COUSA: QUE EU ANTES ERA CEGO E QUE AGORA VEXO

5) EU SON A RESURRECCIÓN E A VIDA. QUEN CRE EN MIN, AÍNDA QUE MORRA, VIVIRÁ.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

PÓRTICO

No final do camiño da coresma, podemos xa mirar cara atrás e tentar descubrir cales foron os fardos pesados que fomos capaces de ir deixando atrás nas catro semanas anteriores. Podemos preguntarnos se as pólas do noso carballo van medrando en harmonía cos nosos feitos, coas nosas actitudes e coas nosas palabras. Se fose así, que mellor que reunirnos de novo este domingo para agradecelo; pero se a realidade fose outra, non perdamos a oportunidade que outra vez Deus nos volve dar de rectificar e cambiar o rumbo da nosa vida.

Que a celebración que damos comezo neste momento, sexa caxato que nos manteña na fidelidade ao proxecto de amor que Deus nos vai ofrecendo de continuo.

O PERDÓN

Porque moitas veces coas nosas palabras, cos nos feitos ou omisións somos causa de morte e infelicidade, SEÑOR, QUE VIVAMOS NA ESPERANZA.
Porque seguimos empeñados en non demostrar os nosos sentimentos, agochándoos detrás de máscaras que non fan máis que volvernos insensibles, CRISTO, QUE VIVAMOS NA ESPERANZA.
Porque cando dicimos que ti es resurrección e vida para nós, non acabamos de crelo, SEÑOR, QUE VIVAMOS NA ESPERANZA.

REMUÍÑO

O Deus de vida ao que tantas veces lle temos pedido e agradecido, hoxe volve invitarnos e, desde a escoita atenta da súa palabra, mostrarnos por onde e cara onde nos leva a esperanza da que tantas veces temos escoitado falar nas celebracións, á que lle temos rezado encomendando ás persoas que se nos foron, desde a que temos vivido acompañando a cantos queremos e nos queren. A esperanza que nos aporta a fe no Deus de Xesús. Que ben o recolle Ezequiel neste pequeno texto que proclamamos na primeira lectura!. Cantas veces non temos celebrado funeral, cabodano, misa lembrando e encomendando ás persoas que queremos e se nos foron?. E que poucas destas veces temos intentado comprender, interiorizar, máis alá dos rezos externos, que significaba e supuña para cada un de nós o que estabamos a facer. A resposta vólvenola ofrecer o texto do profeta: o noso é un Deus de vivos, non de mortos. Dóenos separarnos fisicamente daquelas persoas que nos queren e ás que lles seguimos querendo, pero esa separación só é física, porque a oración, a confianza, o amor que por medio deles Deus foi deixando en nós, fai manter viva a súa presenza, únenos a Deus, e ábrenos á esperanza de que un día, non sabemos día nin hora, volveremos xuntarnos con eles para participar, e para sempre, dese amor de Deus que no noso aquí na terra somente temos experimentado de xeito parcial.
Esta convición e confianza fan que diante da dureza das situacións que se nos van presentando na vida, e moitas das veces a dor que nos causa é fonda e grande, as vivamos coa esperanza de saber que o mal non vai dominarnos. Que ainda que haberá momentos duros, incomprensibles moitas veces, sen explicación lóxica… non estaremos solos para afrontalos: fe e comunidade van ser os nosos caxatos para mirar cara adiante e loitar contra a tentación do derrotismo. Non estamos solos, moit@s camiñan coma nós e buscan non perderse no camiño. E o Deus que resucitou a Xesús non nos vai deixar solos nin da súa man. El ha dar vida á nosa pequenez e pobreza; El ha dar forza á nosa limitación e incapacidade. Como Xesús, tamén nós somos invitados a confesar a fe desde a convicción de "que todo o podemos naquel que nos conforta".
E do mesmo xeito que a irmá de Lázaro, tamén nos diremos cos nosos beizos, "Ben sei que resucitará". As bágoas e a rabia que tantas veces nos ten provocado o sensentido de moitas mortes, desde esta confianza que Xesús nos ofrece, hanse converter en esforzo, traballo e loita para que a desesperanza e o afastamento de Deus non entren na nosa vida. El é "a resurrección e a vida", e desde El somos invitados a facer a nosa travesía, non afastados nin del nin do mundo, senón desde o mundo asumindo as contradición que ese mundo, o noso mundo, vai creando. E sen deixarnos levar do abandono, saibamos que por moito que nós queiramos prescindir de Xesús, El vai estar sempre ao noso dispor. E antes ou despois acabaremos tendendo a man na súa busca. E coma Lázaro, tamén nos dirá a nós: "sal fóra". Sal fóra para que en ti non agrome a desconfianza, o materialismo, unha vida baleira ou o deixarse ir sen máis ao que saia. A chamada a saír fóra é a que nos encamiña para que un día nos quedemos para sempre con El. A iso os crentes chamámoslle esperanza e resurrección: fe.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Porque queres que botemos fóra todo aquilo que nos encerra en nós mesmos, e nos impide descubrir a gran tarefa que temos cada día para facer presente a túa esperanza, dicimos: