25 domingo TO A 2011

ONDE UNS POÑEN A PURA LEI ECONÓMICA, DEUS PON CORAZÓN E SENTIMENTO, QUE FAI IR MÁIS ALÁ DO QUE É SIMPLEMENTE LEGAL

PÓRTICO

O mundo da economía vai marcando o noso tempo. Todo o traducimos a números. Todo o valoramos desde o punto de vista da rendibilidade económica. Todo ten un prezo... mesmo as persoas. E esta actitude mercantilista, máis pronto ou máis tarde, vólvese en contra nosa. Sabémolo ben, porque é o que estamos a experimentar nas nosas propias carnes coa forte crise económica que estamos a vivir e que ten a súa orixe en ter equivocado o punto de partida, cambiando as persoas pola economía.
Porén, Xesús volve lembrarnos hoxe algo que, nos tempos que corren, pode resultar, cando menos, chocante: para El o que menos importa é o valor económico das cousas. O verdadeiramente valioso é o valor humano: a nosa capacidade de tenrura, o noso esforzo, a nosa dispoñibilidade, a nosa coherencia.... a nosa capacidade de poñernos no lugar da outra persoa para compartir as súas inquedanzas, tristuras e ledicias.
Esta mañá invítasenos a deixar de lado o puro mercantilismo para camiñar con corazón e sentimento, que fai ir máis alá do que é simplemente legal.

O PERDÓN

Por ter pensado só en min, nos meus problemas, nas miñas preocupacións, no meu beneficio..., esquecéndome de que os demais son importantes para a miña felicidade, SEÑOR, QUE VIVAMOS CON CORAZÓN QUENTE.
Por non ter sabido valorar e descubrir que as cousas verdadeiramente valiosas son as que non teñen prezo: a amizade, a saúde, o amor.... CRISTO, QUE VIVAMOS CON CORAZÓN QUENTE.
Porque o noso exclusivismo e o noso afán de protagonismo lévannos a crernos con dereitos adquiridos e mellores cós demais, SEÑOR, QUE VIVAMOS CON CORAZÓN QUENTE.

REMUÍÑO

Nun tempo no que tanto escoitamos falar de recortes: no ensino, na sanidade, mesmo nos ministerios e nos concellos, debemos agradecerlle a Deus que non recorte as oportunidades que pon nas nosas mans, senón que mesmo as multiplica. Porque... menos mal que Deus non pensa e non é coma nós queremos!!!!!!!!. Nós queremos un Deus xusto, que lle dea a cadaquén o seu, que lle dea máis a quen máis produce e menos a quen rende menos, que leve unha contabilidade rigorosa do que facemos para pagarnos proporcionalmente. E, como pensamos así, case tod@s, ao ler a parábola, poñémonos de parte dos que se queixan ao final, cando reciben por todo un día de traballo o mesmo que os que traballaron só un ratiño. Teñen toda a razón!!!!!!!!: se traballaron máis, se produciron máis, se… deben recibir máis.
Que lerdos e torpes somos!!!!!!!!!!!. Non temos entendido nada!!!!!!!. Non é así como se comporta o Deus de Xesús… e, se falamos en termos contables… tampouco nos convén, porque apañados andariamos se Deus nos dese só o que merecemos e nos esixira rendemento por todo canto nos dá, se Deus castigara as nosas infidelidades cun criterio de capataz de empresa, se fose recortando oportunidades!!!!!!!!!!!!.
Os primeiros protestan …e nós tamén. Porque acaso non nos consideramos con máis dereitos diante de Deus que aqueles que non pensan e non actúan coma nós?, coma un ateo ou un agnóstico vai recibir o mesmo ca nós?, como unha muller ou un simple segrar vai recibir o mesmo salario que un membro da xerarquía que consagra a súa vida a "servir" a Deus?, non estamos cheos de prexuízos cara ás persoas doutras relixións?. Por que nos custa tanto entender que diante de Deus non temos mérito ningún que esixir, que non merecemos nada, que é El o que nos quere e nos chama, ofrecéndonos de balde o seu amor?. Por que nos custa tanto comprender que o noso esforzo non nos autoriza a considerarnos superiores aos demais e a miralos por riba do ombreiro?.
Tristemente, hai demasiados cristiáns que pensan que a relixión se reduce ao que eles lle dan a Deus. Non descubriron que a relixión consiste no que Deus fai connosco. Se non varremos do noso maxín a idea de inspectores de facenda, se esperamos a vida eterna coma unha xusta recompensa ao noso concurso de méritos, estamos pechándonos á posibilidade de asombrarnos, coma os operarios das horas tardías, diante da xenerosidade de Deus.
Os primeiros non protestan porque a súa paga fora escasa, senón porque os igualaron cos demais. Hai tanto tempo que servimos a Deus que nos cremos dignos dunha recompensa maior á daqueles que non tiveron que pasar tantos traballos: fixemos sacrificios, aburrímonos tantas veces na Misa, privámonos de tantos praceres, fixemos tantas renuncias….que temos envexa e mesmo ciumes daqueles xornaleiros de última hora para os que todo foi máis doado. Tiveron sorte: gozaron da vida e a última hora cambiaron… Pensando así demostramos que non coñecemos a vida nin a verdade de Deus, porque se as coñeceramos diríamos: que sorte tivemos descubrindo tan pronto o sentido da nosa vida, que afortunados somos por sabérmonos e sentírmonos amad@s por Deus desde sempre!!!!. E entón… tamén pediriamos que o Pai lles dese aos outros o mesmo denario que nos dá a nós para que compensase a tristura da longa separación. Xustiza?. Si, xustiza de Deus, é dicir, xenerosidade.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Deus sigue a chamar por nós e a darnos novas oportunidades. Agradecid@s pola súa confianza, dicimos xuntos: