RENOVARNOS PARA SER TESTEMUÑAS CRIBLES
PÓRTICOQue sinais fas para que creamos en Ti?. Velaí a pregunta que lle lanzan a Xesús os seus contemporáneos. Esa é tamén a pregunta que hoxe estamos chamad@s a respostar nós, cristiáns e cristiás do século XXI: que aportamos, coma Igrexa, coma seguidores de Xesús, ao noso mundo e á nosa sociedade?. Da resposta que lle deamos a tan importante cuestión, dependerá que a nosa sexa unha Igrexa crible, testemuñal, compañeira, coherente, nai.... Por desgraza, sabemos que moitas veces non ten sido así. No fondo deixámonos levar do laio estéril e das rutinas e inercias, ancorados no “sempre se fixo así” ou no “iso nunca se fixo así”.
A que esperamos para aprender esta nova linguaxe?. Nunca é tarde para recomezar e poñer o noso gran de area, porque, aínda que ás veces nos pareza que non, o certo é que outro mundo e outra Igrexa son posibles. Só depende de nós.
O PERDÓN
q
Porque somos tan mesquiños que sempre pensamos que o fin
xustifica os medios e só nos preocupamos da nosa “salvación”, SEÑOR, NON NOS DEIXES CAER NA MEDIOCRIDADE.q Porque non deixamos que o sopro do Espíritu que Ti pos nos nosos corazóns renove a nosa vida, vestíndoa de xustiza e gratuidade e enchéndoa de amor, CRISTO, NON NOS DEIXES CAER NA MEDIOCRIDADE.
q Porque como “sempre se fixo así” seguimos ancorad@s nunha fe infantil, superficial e moitas veces enchoupada de maxia e supersticións baratas que poñen pesadas cargas sobre os nosos ombreiros, SEÑOR, NON NOS DEIXES CAER NA MEDIOCRIDADE.
REMUÍÑO
Ø Na lectura do libro do Éxodo podemos atopar un espello da historia e da
nosa vida: o medo ao risco, o convencemento de que non é posible traballar por
unha vida máis digna, o “non te metas en líos” como criterio básico das que se
consideran persoas de xuízo, a busca da tranquilidade e da seguridade ao prezo
que sexa....Todas estas actitudes forman parte da nosa propia natureza, pero,
se as deixamos, destrozan moitos proxectos de mellora e matan a creatividade e
a frescura da fe. Os hebreos estiveron a piques de botar por terra o proxecto
de Deus, que quería liberar ao seu pobo da dominación exipcia. Os israelitas
preferían a tranquilidade da escravitude antes que o risco da loita pola
liberdade. Exactamente o contrario do que Deus quería. Na nosa sociedade e na
nosa Igrexa atopamos exemplos abondo disto. Cando alguén ten unha idea novidosa
e quere levala á práctica, cando alguén quere por en marcha un proxecto novo,
cando a creatividade busca romper a rutina.... rapidamente aparecen os profetas
de calamidades que tentan botala abaixo falando de inviabilidade, de sen
sentido.... Razóns: “iso non se fixo nunca así”. E xa non digamos se a cousa se
pon en marcha e non sae ben.... entón caen chuzos de punta por todos lados....
esquecendo o esforzo, a ilusión e o traballo que había detrás. Por iso, o
mellor, o máis cómodo, o máis seguro é seguir coma sempre, nas nosas rutinas,
na nosa mediocridade, no laio estéril e permanente. Pero..., será iso o que
Deus quere?.Ø A resposta a esta pregunta vén da man de Paulo, quen lle lembra aos efesios, e a nós tamén, que temos que abandonar o noso anterior xeito de vida, ou o que é o mesmo, como as persoas e as sociedades evoluimos, o que valeu para outro tempo agora xa non é tan válido porque as circunstancias cambian. Por que esta afirmación que tan crara temos nalgunhas cousas na nosa vida cotiá (uso das novas tecnoloxías para comunicarnos, uso de novos electrodomésticos, mesmo cambios no noso xeito de vestir e na nosa imaxe) xa non é que non a teñamos crara no eido da fe, senón que nin tan sequera a contemplamos, e preferimos seguir vivindo na escravitude do medo e da rutina?. Non será que detrás de afirmacións como doutrinalmente seguro, cumprir o precepto, seguir ao pé da letra o ritual.... e outras parecidas agóchanse a nosa inseguridade, a nosa preguiza por apostar por un “aggiornamento” ou un querer seguir mantendo unha estrutura piramidal que fai que tanta e tanta xente se sinta desencantada e desesperanzada, sen atopar o seu lugar nunha Igrexa encorsetada e ríxida?. Paulo chámanos a deixar que o Espírito renove a nosa mentalidade, a que abramos as nosas ventás, facendo de nós persoas creativas que, desde a fidelidade á mensaxe de Cristo, sexamos capaces de aterrar na realidade e dar respostas cribles ás necesidades actuais das persoas no aquí e agora do noso mundo.
Ø Por iso hoxe, se cadra coma nunca, precisamos que o Señor nos dea dese Pan, para non volver ter fame nin sede. O pan da escoita e do diálogo, o pan do sorriso, o pan da solidariedade, o pan da creatividade, o pan da gratuidade, o pan da xustiza, o pan da compaña, o pan do traballo..... o Pan da Eucaristía, na que El se nos ofrece como forza para a vida, como alento para o desánimo, como novidade contra das rutinas, como caxato para o camiño. Que nos fartemos do seu pan para compartilo coas persoas pequenas, coas que arriscan, coas que non teñen medo, coas que se esforzan, día a día, para que a súa mensaxe chegue a todos os recunchos da terra.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Unha vez
máis, unímonos para compartir a forza da oración comunitaria, dicindo xuntos:
QUE VIVAMOS SEMPRE A FE COMO NOVIDADE E NUNCA COMA RUTINA
´ Pola Igrexa, para que nunca teña medo a presentar o Evanxeo no mundo de
hoxe dun xeito creativo, con actitudes, palabras e proxectos solidarios, xustos
e libres de calquera intento de dominio e poder, Oremos
QUE VIVAMOS SEMPRE A FE COMO NOVIDADE E NUNCA COMA RUTINA
´ Para que nas nosas comunidades nos
esforcemos por ter actitudes construtivas e de colaboración, deixando atrás o
que nos afasta, para unirnos nas tarefas que nos levan a aunar esforzos e abrir
camiños de participación parroquial, Oremos.
QUE VIVAMOS SEMPRE A FE COMO NOVIDADE E NUNCA COMA RUTINA
´ Para que cada un/ha d@s que hoxe sentimos a necesidade de renovar a nosa
vivencia de fe saibamos concretar esta renovación na visita aos enfermos, no
tempo compartido cos que están solos, no sorriso sincero e solidario dos nosos
maiores, na palabra amiga para quen está triste... Oremos.
QUE VIVAMOS SEMPRE A FE COMO NOVIDADE E NUNCA COMA RUTINA
Grazas, por seguir
abríndonos camiños que nos levan a facer da fe motor de motivación e sentido da
nosa vida. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor,andamos como perdidos entre tantas cousas.
Temos a casa chea de cousas,
temos cheos de cousas as tendas e os almacéns,
cheos de cousas os museos e as cidades,
cheo de cousas o tempo,
chea de cousas a alma.
Ensínanos a desprendernos das que nos estorban,
a repartir as que non precisamos,
a compartir as necesarias,
para gañar aos irmáns e ás irmás,
aínda que perdamos cartos e prestixio.
Ensínanos a descubrir o verdadeiro sentido das cousas,
a súa funcionalidade e a súa caducidade,
o seu sentido de solidariedade,
a súa verdadeira dimensión de dons teus.
Axúdanos a facer un bo uso das cousas,
sen empobrecer aos outros, sen degradar a natureza,
sen poñer en elas o corazón nin a esperanza.
Para que non sexamos consumidores, senón viventes,
crentes, irmáns de todas as persoas,
pois Ti, Señor, es Pai-Nai de tod@s
e déchesnos todo para que poidamos vivir felices e en paz.
CANTOS
ö ENTRADA: Que ledicia a miñaö LECTURAS: Benaventurados
ö OFERTORIO: Señor Xesús, bendito sexas
ö COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo
Comentarios