Descargar o ficheiro
FELICES NÓS QUE CREMOS SEN VER
PÓRTICO
Paz e ben!. Hai hoxe dúas semanas que nos xuntabamos nesta mesma igrexa para celebrar o domingo de Ramos, o pórtico da Semana Santa, a entrada de Xesús en Xerusalén para celebrar a festa da Pascua. Lembrábasenos aquela mañá que, malia que o camiño non é doado, non debemos perder o sorriso, a ilusión, a esperanza....porque sabemos que o Resucitado camiña ao noso carón. Non vale parar; tampouco renunciar a avanzar e a mirar cara adiante. Porque a resurrección nos abre un novo camiño, porque sabemos que a nosa vida ten un novo sentido, porque o mundo está preñado de esperanza, porque a tristura e a dor deixan paso a un novo amencer de compromiso e liberación... que mellor que xuntarnos nesta mañá de domingo para celebrar, compartir e descubrir a presenza daquel que nos vén traer a paz. Veña, non sexamos coma Tomé. Recoñezamos os seus sinais. Non deixemos que o arco da vella que Deus pon na nosa vida pase de longo sen decatarnos da súa existencia.
O PERDÓN
- Porque somos especialistas en botarlle vinagre ás feridas dos demais, non para curárllelas, senón para aumentar a súa dor, SEÑOR, QUE RESUCITEMOS A UNHA VIDA NOVA.
- Porque camiñamos cun corazón mesquiño, que non é capaz de sementar nos demais a alegría e a esperanza de que o mundo pode cambiar, CRISTO, QUE RESUCITEMOS A UNHA VIDA NOVA.
- Porque non somos capaces de compartir o que temos, o que somos e o que valemos, poñéndoo en común para o servizo da comunidade, SEÑOR, QUE RESUCITEMOS A UNHA VIDA NOVA.
REMUÍÑO
Na noite de pascua fomos invitad@s a queimar os colectores cheíños ao
longo da coresma coas actitudes derrotistas e desalentadoras que mancaban o
noso camiñar cara á resurrección. Ao longo desta cincuentena pascual, a
primeira lectura, tomada do libro dos Feitos dos Apóstolos quere ser para nós e
para as comunidades das que formamos parte, un espello no que mirarnos para
este camiño novo que comezamos aquela noite. Estamos, pois, chamad@s a volver
ás actitudes dos primeiros cristiáns: esperanza, alegría, confianza, perda de
medo..... testemuñando deste xeito que é posible vivir a ledicia da
resurrección na nosa vida.
Unha vida que sabemos que é unha búsquea continua de seguridades, de comodidades, de instalacións: queremos ter un bo traballo, que sexa fixo, unha vivenda en propiedade, un coche, uns aforriños no banco (por se acaso)... e ás veces, as máis das veces, queremos que a nosa fe tamén sexa unha fe de seguridades. Coma os discípulos, tamén nós estamos coas portas ben pechadas ao novo, ao que chega, ancorados no pasado. É a nosa única preocupación: as miñas intencións individuais (non vaia ser que o Señor non salve se a intención é de máis dun), os meus rosarios, os viacrucis, os xoves eucarísticos.... e, para que?. Para sentir a nosa conciencia tranquila cun cumpro + minto, cunha morea de prácticas rutinarias, baleiras de sentimento, afastadas da nosa vida e que non comprometen a nada. Sempre estamos a falar de Xesús, pero afogámolo por tradicións, costumes e rutinas que o relegan a un segundo ou a un terceiro plano. Ás veces somos nós mesmos quen o facemos desaparecer: reunímonos no seu nome, pero pechámoslle o noso corazón; dámonos a paz, pero seguimos sen falarlle ao veciño; escoitamos o seu Evanxeo, pero non deixamos que pouse no noso corazón.
Porque a novidade da resurrección non trae xa todo
definitivo, non despexa tódalas dúbidas. É un camiño que temos que facer, como
o fixo a primeira comunidade. Aínda que a lectura de hoxe fala de conversións
masivas e de entusiasmo na predicación, iso non quitou a dúbida, o rexeite da
persecución e o medo por parte dos cristiáns. Acaso o exemplo do apóstolo Tomé
non é o noso moitas veces?. Necesitamos a forza do Resucitado que a atopamos na
súa palabra feita vida, no seu corpo feito alimento e na comunidade reunida que
é expresión unánime da nosa fe.
Porque sabemos que o mundo de hoxe; ese que tantas veces criticamos e queremos superar, volve as costas á Igrexa. A xente nova cada día é menos crente, cada vez desconfía máis da Igrexa. Non abonda con culpar aos outros. Hai que erguer, no medio do mundo, signos cribles da presenza de Deus, do amor entrañable de Xesús por toda a xente, comezando polos últimos da terra. Ese é o signo que se está a pedir: non un Evanxeo feito de rebaixas e de compracencias, senón de bens compartidos, pero, por riba de todo, de compartir a vida, o que somos, o que sentimos, o que valemos e o que queremos. Si os demais, aqueles nos que nos di Xesús que temos que aprender a descubrir, ver, recoñecer, non significan nada para nós; se pasamos ao seu lado e somos incapaces de achegarnos e dicirlle como estás, que che pasa, por que choras... é que o noso corazón segue a ser de pedra e a Pascua aínda non chegou a nós. Felices os que sen veren, traballan, arriscan, loitan e se esforzan por facer familias, parroquias, barrios, países, mundo onde se busque o que une e non o que enfronta; se busque o amar e non dogmatizar; se busque propor e non impor. Benia aos que cren sen ver!.
RENOVACIÓN DAS
PROMESAS BAUTISMAIS
(A poder ser, desde a fonte bautismal)
Renovamos
agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e
padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra,
repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:
·
Credes no Deus
da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a
nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa
súa presenza?. Si, creo.
·
Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo
facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen
voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as
benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores
seus?. Si, creo.
·
Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa
vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da
desgana e do derrotismo?. Si, creo.
·
Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous
mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten
desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a
anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?. Si, creo.
·
Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración,
facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser
construtores do Reino, no aquí a agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do
encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que
nos leva a vencer a morte?. Si, creo.
Pai, que esta fe que acabamos de proclamar
e confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da nosa vida.
P.X.N.S. Amén.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, estamos a vivir a ledicia da Pascua. O teu Fillo resucitou, e iso enche de sentido a nosa vida. Por iso, agradecidos e confiados, dicímosche:
GRAZAS POLA FONTE DA VIDA
· Pola Igrexa, para que este tempo de Pascua a cuestione a mirarse a si mesma con sinceridade, preguntándose se o abandono masivo de tantos cristiáns e cristiás non se deberá a que a resurrección só é unha palabra ritual, e non forza que dinamiza a vida da sociedade, OREMOS.
GRAZAS POLA FONTE DA VIDA
· Polas nosas comunidades, para que o tempo de Pascua sexa de verdade un camiño novo no que sexamos quen de pechar vellas feridas, de esquecer antigas xenreiras e desencontros, de desinstalarnos dun pasado que xa non é, OREMOS.
GRAZAS POLA FONTE DA VIDA
· Grazas porque no noso interior, a pesar do cansazo e o desánimo que nos cercan por veces, atopamos a túa voz que nos anima, a túa auga que refresca a nosa existencia, o teu pan que se converte en nós en pulo de vida e de esperanza. OREMOS.
GRAZAS POLA FONTE DA VIDA
Grazas, Pai, porque segues a confiar en nós, porque segues a facerte presente na nosa vida para alentala e darlle forzas. PXNS. AménPARA A REFLEXIÓN
No medio da sombra e da ferida
pregúntanme se creo en Ti.
E digo que teño todo cando estou contigo:
o sol, a luz, a paz, o ben, a vida.
Sen Ti, o sol é luz descolorida;
sen Ti, a paz é un cruel castigo;
sen Ti, non hai ben nin corazón amigo;
sen Ti, a vida é morte repetida.
Contigo o sol é luz namorada;
contigo a paz é paz florida;
contigo o ben é casa acolledora;
contigo a vida é compromiso.
Porque se me faltas Ti, non teño nada:
nin sol, nin luz, nin paz, nin ben, nin vida.
(Sobre unha idea de Martín Descalzo en Cáritas,
Coresma e Pascua 2013 páx. 173)
CANTOS
ENTRADA:
Que ledicia a miña
GLORIA:
Gloria a Deus, gloria a Deus...
LECTURAS:
Xesús é Señor
OFERTORIO:
Grazas, Señor, graciñas
COMUÑÓN:
Quédate, Señor, connosco
Comentarios