CANDO O AMOR NON É O EIXE, AS PERSOAS NON SON O CENTRO DA ACCIÓN
PASTORAL
PÓRTICO
Paz e
ben ao comezo desta nova celebración do tempo de pascua. A paz que nos deixou
Xesús e que, non sen dúbidas, acabaron crendo e acollendo os discípulos. Hoxe
tamén nós somos invitados a seguir sendo construtores de paz alí onde esteamos.
Paz que une, paz que acompaña, paz que escoita, paz que constrúe xustiza, paz
convertida en camiño de seguimento. Tamén ben. Ben para poder sorrir co irmán,
ben para sacar adiante novos proxectos, ben para non desesperar fronte ás
dificultades, ben para que o irmán non sexa algo, senón alguén querido por Deus
e dignificado polo actuar dos irmáns, que busca humanizar e agarimar.
O PERDÓN
- Para que non deixemos que os nosos corazóns se pechen á paz e ao ben que nos trae Xesús, SEÑOR, QUE NON DECAIAMOS NO CAMIÑO.
- Para que aprendamos a vivir o amor desde o encontro con quen puidera necesitarnos, CRISTO, QUE NON DECAIAMOS NO CAMIÑO.
- Para que non nos deixemos levar do individualismo que nos fai preguiceiros e nos pecha ao comunitario, SEÑOR, QUE NON DECAIAMOS NO CAMIÑO.
REMUÍÑO
* A vida
é un irse construíndo desde binomios que se encontran na complementariedade e o
enriquecemento mutuo. Uns binomios que falan de paz e ben, perseveranza e
fortaleza, oración e confianza, e cos que cada un de nós vai conformando a
vida. Neste domingo, a duplicidade de perspectivas preséntannolas as lecturas
que acabamos de ler, desde as que somos invitados a fixarnos e a recoñecer a
necesidade de aprender a camiñar polos vieiros da vida mirando non só cara
adiante, senón tamén para os lados. É nas beiras onde podemos atoparnos con
persoas, situacións e vivencias que non adoitan saír nin nos medios de
comunicación nin nos consellos de goberno das grandes corporacións
empresariais. Nas beiras vai quedando quen se ve reducido a un dato
estatístico, a unha cifra, a un número, para así facernos esquecer que detrás
deses números, cifras e datos están persoas; na maioría dos casos persoas
necesitadas, angustiadas, soas, enganadas ou manipuladas por quen pode e sabe.
Diante disto a palabra de Deus que hoxe acabamos de escoitar fainos unha
chamada de atención para que non perdamos o norte, para que saibamos mirar a un
lado e a outro e así atoparnos con quen poida necesitarnos, ou con quen
necesitemos atoparnos. E faino invitándonos a aprender a estar no mundo con:
§ Perseveranza e fortaleza, para
non virnos abaixo, para non deixarnos vencer diante dos problemas e
dificultades e insistir unha e outra vez ata ser capaces de descubrir un chisco
de esperanza, por pequeno que sexa...aínda que ás veces nos resulte difícil. E
isto non se pode facer sen perseveranza, sen insistencia, sen fortaleza. A fe
quere ser esa fortaleza que non deixa que nos veñamos abaixo.
§ O comunitario e a confianza: Os
primeiros cristiáns descubriran o importante que era saberse membros dunha
comunidade, compartir ideais, proxectos e metas. Por iso sempre buscan a
compaña e a axuda da comunidade. Fano así porque estaban abertos á confianza
que descubriran en Xesús; unha confianza que buscaban reflectir nas súas
relacións duns cos outros. Que mellor que aproveitar esta invitación ao
comunitario para que revisemos a nosa actitude neste sentido e con respecto á
confianza nos demais. Quen é capaz de fiarse recibe o tesouro da amizade dos
que tamén se fían del.
§ O amor aos demais, que
nos fai iconas do Resucitado. Neste binomio, Xesús quere deixarnos claro que só
quen é capaz de amor, de verdade e sen rebaixas, pode entender o sentido e a
importancia do comunitario, da confianza, da perseveranza e da fortaleza.
Esforcémonos por deixar atrás a memoria de “peixe“, e recuperemos a importancia
de coñecer o pasado, vivir no presente e proxectarnos para ir construíndo, sen
medo nin nostalxia de nada, o futuro.
RENOVACIÓN DAS
PROMESAS BAUTISMAIS
Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron
por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para
escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso,
pregúntovos:
·
Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o
noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que
nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza?. Si, creo.
·
Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo
Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se
erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o
amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos
chamamos seguidores seus?. Si, creo.
·
Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que
vai actuando na nosa vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a
non deixarnos levar da desgana e do derrotismo?. Si, creo.
·
Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e
que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na
escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que
a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?.
Si, creo.
·
Credes na esperanza da resurrección,
que compartimos e actualizamos en
cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos
invita a ser construtores do Reino, no aquí e agora do noso tempo, e nos abre á
plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a
esperanza que nos leva a vencer a morte?. Si,
creo.
Pai, que esta fe que acabamos de proclamar
e confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da nosa vida.
P.X.N.S. Amén.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Compartamos agora, sabendo da
importancia da perseveranza, a fortaleza e a vivencia comunitaria da fe, a
oración que nos invita a amar a Deus aprendendo a amar aos irmáns, e digamos:
QUE
PERSEVEREMOS NO AMOR
û Que
aprendamos a descubrirnos como Igrexa universal que sabe atopar a urxencia do
amor e do traballo a prol do irm@n, desde o concreto de cada Igrexa local que
se reúne, comparte e reza comunitariamente, OREMOS.
QUE
PERSEVEREMOS NO AMOR
û Que
aprendamos a descubrirnos como comunidade fiel que camiña na confianza e na
perseveranza, sabendo estar ao lado do veciñ@, do amig@, ou do familiar que
está a pasar por un mal momento e necesita do noso tempo, OREMOS.
QUE PERSEVEREMOS NO AMOR
û Que
aprendamos a descubrir na nosa vida o sentido ledo, misericordioso, esperanzado
e solidario da fe, que nos ha levar sempre a humanizar a realidade na que
esteamos e a traballar pola xustiza, OREMOS.
QUE
PERSEVEREMOS NO AMOR
Grazas, Señor, por invitarnos a non
perder a memoria da nosa vida, persoal e comunitaria, e lembrala para seguir
facendo gozo da fe recibida no bautismo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O amor
é sempre novo
û se é
coma a neve: cae suavemente e sen facer balbordo
û se é
coma a auga: por onde pasa, xera vida
û se é
coma a lúa: ofrece luz na escuridade
û se é
coma o sol: quenta a todas as persoas por igual
û se é
coma as estrelas: guía nas dificultades
û se é
coma a terra: xermola cando se sementa
û se é
coma Xesús: gratuíto, inmenso e universal
û se é
coma o Espírito: sopra suavemente e en todas as direccións
û se é
coma Deus: ama sen distingos
û se é
coma María: está ao pé da cruz e á porta da Resurrección
û se é
coma a Pascua: anuncio de vida.
CANTOS
§ ENTRADA:
Camiñarei na presenza do Señor
§ GLORIA
§ LECTURAS:
Douvos un mandado novo
§ OFERTORIO:
No colo da miña nai
§ COMUÑÓN:
O amor é o meirande
Comentarios