EN TEMPOS DE ULTRALIBERALISMO HUMANO E INMORAL, NECESITAMOS VOLVER OS
OLLOS Á XUSTIZA DE DEUS, QUE NOS FALA DA IRMANDADE LIBERADORA
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Neste
agosto no que os medios de comunicación, a falta das trafulcas entre políticos,
ocupan o seu espazo con sensacionalismos inútiles, chega o Señor e fálanos de
compaixón e acollida. Que paradoxo, non si?
Cando todo se reduce a falar de custos
e macroeconomía, namentres as persoas seguen a ter dificultades para poder
comer todos os días; cando parece saír do corazón dalgunhas persoas o peor que
puideramos imaxinar, chega Xesús e pon diante nosa unha actitude que non está
nas “modas do que máis se practica”, pero que é unha actitude que nos fai
recuperar as raíces do que somos. Porque só as persoas somos capaces de sentir
compaixón polo outro, pois nese outro recoñecemos a Deus. O berro da muller
cananea do evanxeo de hoxe é o berro de cada vez máis persoas que ven como a
súa dignidade é excluída, esquecida e asoballada no nome de grandes declaracións
que agochan puros intereses políticos, económicos ou estratéxicos.
Non caiamos nós no mesmo e, desde o
pequeno do que nos rodea, aprendamos a practicar a compaixón que nos recoñece
coma irmáns.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Pola nosa falta de compaixón, SEÑOR,CÚRANOS DA DUREZA DE CORAZÓN.
û Pola nosa incapacidade para entender a quen non
pensa coma nós, CRISTO, CÚRANOS DA
DUREZA DE CORAZÓN.
û Polas nosas actitudes excluíntes e intrasixentes, SEÑOR,CÚRANOS DA DUREZA DE CORAZÓN.
PALABRA ENRAIZADA
* Cumpride o dereito e practicade
a xustiza”: A afirmación do profeta Isaías que escoitabamos na
primeira lectura invítanos a revisar cales son os eixes sobre os que imos
asentando o noso xeito de ver e actuar na realidade na que vivimos. O profeta
non nos di que practiquemos o noso dereito nin a nosa xustiza; é dicir, que
fagamos o que nos peta ou o que primeiro se nos ocorre. A súa chamada –berro
poderiamos dicir- é para que cambiemos o enfoque do noso xeito de ver as
cousas. Nós non somos o centro, polo que non é desde o que nós pensamos como
temos que actuar e facer as cousas. Se nos deixaramos levar deste principio,
caeriamos no desprezo máis absoluto para cos demais, enrocándonos nun
individualismo egoísta e insolidario. Pero como este non é o xeito de pensar ao
que nos chama e invita Deus, a xustiza
vaise vivindo e compartindo desde a fraternidade
que nos recoñece irmáns e iguais, a solidariedade
que nos leva a repartir o que temos desde o criterio do amor, non da cobiza. Se
nos esforzamos por facelo así, iremos descubrindo que somos capaces de entender
o que queremos dicir cando falamos de salvación. Non é algo abstracto e
incomprensible, senón o gran proxecto que Deus nos ofrece para realizar xunto
cos outros, e que desemboca no gran mar do encontro pleno e definitivo con El.
Si que podemos salvarnos; pero non a calquera prezo. O prezo pono Deus, e
chámase vivir humanamente facendo que os demais humanamente vivan.
* Neste gran templo de humanización ao que El nos
chama, a desigualdade, a diferenza por mor da cor, a lingua, a cultura ou o
xénero non existen. Con El, por El e Nel tod@s somos iguais. E isto que seguro
temos repetido tantas veces, resúltanos sempre moi difícil de vivir e
concretar. É máis doado, porque esixe menos, construír na desigualdade que
construír, aprendendo a renunciar, na igualdade. Resúltanos máis fácil consumir
tempo en rezos e promesas, que poñer ese tempo e esas promesas ao servizo de
quen non é tratado con dignidade, e a quen a súa humanidade, os que poden e
saben facelo, lla van minguando. Hoxe un copago, mañá unha compra de armas,
pasado a supresión de axuda humanitaria ou a supresión de comedores
comunitarios... a cuestión é facer que se vaia resentindo a humanidade desde a
que Deus nos chama a estar no mundo. E deste xeito, será moi difícil que o “templo
de Deus” –o mundo no que vivimos- se poida chamar “casa de oración para tódolos
pobos”.
* Paulo, entendendo moi ben a Xesús, dille aos romanos que Deus non rexeita,
senón que acolle, sendo esta unha acollida de reconciliación; unha acollida que
non mira atrás para pasar factura, senón que encara o futuro como proxecto e
proposta de esperanza. A irrevogabilidade da chamada de Deus lévanos a
atoparnos, e chámanos a poñer misericordia onde nós queriamos poñer
enfrontamento ou distancia. A compaixón –apaixonarse
con– de Deus fainos sentir a nosa cidadanía de homes e mulleres do mundo
que non se pechan no seu propio recuncho, senón que nos abre, desde o servizo
aos rostros e corazóns que temos máis preto, a apaixonarnos por toda persoa que
sufra ou sexa esquecida por parte dos que toman decisións e inflúen na opinión
pública. O Deus de Xesús non se encerra só cos seus, ábrese a tod@s –fronte á
petición de despedir á muller cananea, Xesús escoita, acolle e actúa– para
vivir a paixón co irmán de xeito que
non quedemos tranquilos na nosa comodidade de ver as cousas a distancia, e así
implicarnos e enredarnos en canto poida facer a vida máis visible, pública e
coñecida ás persoas das que, os que poden e dominan, nos pretenden esconder. Se
Deus non se agocha, por que as veces nós miramos para outro lado?.
FRATERNIDADE ORANTE
Diante do Deus da
compaixón, oremos xunt@s dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E
MISERICORDIOSOS
* Para que a Igrexa non sexa nunca insensible ao sufrimento e dor do noso
mundo,
OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E
MISERICORDIOSOS
* Para que saibamos mostrar compaixón e solidariedade coas persoas que
nas nosas parroquias está solas, enfermas ou necesitadas da nosa presenza e do
noso tempo,
OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E
MISERICORDIOSOS
* Para que non lle deamos as costas á inxustiza e á inmisericordia do noso mundo, e nos convertamos á
xustiza e á misericordia de Deus, que nos fala sempre desde o amor e a
fraternidade,
OREMOS.
SEÑOR, QUE SEXAMOS COMPASIVOS E
MISERICORDIOSOS
Acompaña, Señor, a nosa tarefa de romper co
corazón insensible que ás veces habita en nós, para camiñar na fraternidade
misericordiosa á que nos invitas. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Señor, a túa
misericordia chega ao ceo,
a túa
fidelidade ata as nubes…
Socorres ás
persoas e aos animais;
que
inapreciable é a túa misericordia, oh Deus!
Os humanos
acóllense á sombra das túas ás …
e a túa luz
fainos ver a luz. ( sal 35)
Aclamade ao
Señor, terra enteira …
Sabede que o
Señor é Deus:
El fíxonos, somos
seus,
o seu pobo, ovellas
que El apacenta.
O Señor é
bo,
a súa
misericordia é perpetua. (Sal 99)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Amigos nas penas
LECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Todo
o mundo unha familia
COMUÑÓN: Acharte presente
Comentarios