POR QUE NOS EMPEÑAMOS EN DICIR DEUS CANDO O QUE QUEREMOS DICIR É
VINGANZA E VIOLENCIA?
DEUS ESTÁ NO RECANTO DA BRISA
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Un dos dez mandamentos di que
non debemos tomar o nome de Deus en van. Cantos provimos dunha educación
católica, sabemos o que iso significa. Porén, cantas non teñen sido as veces
nas que temos ignorado este mandamento?. Moitas: todas aquelas nas que fomos
violentos, vingativos, soberbios, egoístas, duros e esixentes cos demais ata a
extenuación,....e pensabamos que o faciamos para agradar a Deus. Este recurso
pola vía negativa tan utilizada, acaba por facernos crer que podemos facer un
Deus a nosa maneira e xeito, esquecendo que, por moito que o intentemos, El non
é manipulable, aínda que nós así o pensemos.
Comecemos, xa que logo a
celebración, tomando conciencia de que se queremos atopar a Deus -El sempre
está-, teremos que achegarnos a canto fai posible que as persoas sintan a súa
dignidade e posibilita que sexan felices. Todo o que fagamos en sentido
contrario, poderemos pensar que si, pero debemos estar seguros de que alí nunca
atoparemos a Deus. El só pode estar na “airexadiña
suave”.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û
Por
intentar moitas veces manipularte ao noso antollo, SEÑOR,QUE A TÚA FIDELIDADE E MISERICORDIA NOS ATOPEN.
û
Por
facer moitas veces da nosa vida unha mentira, CRISTO, QUE A TÚA FIDELIDADE
E MISERICORDIA NOS ATOPEN.
û
Por dubidar de Ti, e confiar só nas nosas
forzas, SEÑOR, QUE A TÚA FIDELIDADE E MISERICORDIA NOS ATOPEN.
PALABRA ENRAIZADA
- O medo a quedarnos fóra
desta nosa sociedade post-materialista e de usar e tirar, fainos moitas
veces renunciar a conviccións que teñen dado sentido e horizonte á nosa
vida. A pretensión de aparentar diante dos demais para non pasar pola
situación de dar razón do que é importante para nós, lévanos moitas veces
a aceptar e permitir que entren na nosa vida xustificacións de
comportamentos que sabemos claramente que son unha aberración, un abuso ou
un verdadeiro atentado contra a dignidade das persoas. Os silencios
cómplices, as xustificacións nerviosas, as miradas desconfiadas... non son
máis que mostras de canto estamos a dicir. Elías, no texto que lemos como
primeira lectura, afánase por atopar a Deus onde non está. É o que nos
ocorre a nós moitas veces ao renunciar a ter a Deus como sentido e
referente da vida: unha vez afastados del, coidamos que podemos crear os
nosos propios deuses ao noso xeito, para deste modo manipulalos segundo o
noso propio interese. Cremos así que El pode estar no balbordo dunha vida
sen límites, no renunciar a tomar decisións en conciencia, no poñer en
practica a lei do funil –o ancho para min e o estreito para os demais– e noutros
moitos xeitos de actuar e xustificar esa actuación. Porén, Deus non está
aí, polo que acaba producindo en nós baleiro, angustia e desesperanza. E Deus
non está aí porque a El só o poderemos atopar no “murmurio da airexiña”; é
dicir, en todo e canto faga que a persoa sexa sempre fin e non medio para
ser utilizado como unha cousa. A “airexiña” de Deus é o actuar buscando o
ben común, o colaborar uníndose na participación en proxectos para todos,
a busca do que une e non do que separa e enfronta, no saberse aceptar a un
mesmo coas súas limitación, pero tamén coas súas calidades. Si, nesta
airexiña é onde podemos atopar a Deus. Por iso no canto de estar
laiándonos constantemente... por que non facemos un esforzo por deixar que
a vida pare de xirar ao noso redor e comece a xirar tamén desde a relación
sa e sandadora cos demais?.É verdade que non é tarefa doada; pero se non o
intentamos, nunca saberemos se o poderemos conseguir e nunca seremos
tampouco capaces de romper o círculo vicioso no que nos movemos.
- Paulo tiña isto claro,
por iso apela á súa conciencia -ámbito de decisión e responsabilidade
desde onde as persoas non nos deixamos levar das presións, as modas ou as
comenencias- para non degradar nin rexeitar a aqueles cos que ata facía
ben pouco compartira raíces e credo. Non os rexeita porque sabe que
proveñen da mesma raíz; aínda que se estanquen por non ser capaces de
superar os muros que os separan para poder así comezar a construír pontes
de diálogo e unión con aqueles primeiros cristiáns. Tamén a nós nos pasa
que a dogmatización das ideas e o inmobilismo conservador no que adoitamos
movernos –por medo a perder seguridade, non por convencemento– impídennos
moitas veces deixar de mirar atrás para comezar a abrir camiños de futuro,
camiños de renovación e diálogo con aqueles que, coma nós, posúen tamén a
mesma dignidade. Gústanos facer muros, cústanos derrubalos e tender
pontes. Pero xa é hora de cambiar. Se queremos ser fieis ao evanxeo; se
queremos volver a el, non nos queda outra que mudar o noso xeito de facer
e percibir as cousas. Xesús non ten medo, mira cara adiante, non se
atrincheira no pasado. Porén, nós somos duros de oído para escoitar a voz
de Deus na airexiña do mundo do que formamos parte.
- Xesús, que disto sabía
moito, non se deixa levar só polas primeiras impresións, senón que busca
asentar as súas propostas e os seus feitos na conversa tranquila e sinxela
en que converte a súa relación con Deus Pai. Non actúa ás carreiras, senón
que pensa e reza. É dicir, pon no seu diálogo con Deus as súas decisións.
Busca momentos onde, sen présa, reflexiona as cousas, analiza as situacións
e toma decisións, non movido polo medo ou o que dirán, senón polo
convencemento de que iso é o que Deus Pai lle está a pedir. Os seus
momentos de oración e diálogo fraterno e sinxelo con Deus vanlle axudando
a clarificar pensamentos e a actuar co convencemento de que o seu
comportamento non é froito dun “arrouto” senón da reflexión. E ben o vemos
no texto do evanxeo. A contraposición atopámola en Pedro, home bo pero
arroutado que, sendo todo corazón, non pensa nin os pasos que dá nin as
consecuencias que supoñen. Fáltalle fe. E nós, con quen nos identificamos,
con Pedro ou con Xesús?. Pensémolo con tranquilidade e busquemos dar
respostas, porque, ao mellor, a pesar de levar moitos anos con misas,
funerais, novenas, promesas... somos arroutados coma Pedro. E o arrouto
non nos dá seguridade, senón que nos afunde.
FRATERNIDADE ORANTE
Recemos desde a confianza e a
sinceridade de quen sabe poñerse nas mans de Deus para sentir o seu agarimo e a
súa confianza, e digamos xunt@s:
QUE NON NOS DEIXEMOS AFUNDIR POLA TEBRA DA
DESESPERANZA
*
Para
que as comunidades cristiás que conformamos a Igrexa non deixemos que os medos
e as inseguridades nos afasten da urxencia de loitar e defender a dignidade de quen
non é tratado con respecto, OREMOS.
QUE NON NOS DEIXEMOS AFUNDIR POLA TEBRA DA
DESESPERANZA
*
Para
que nas nosas parroquias nos caiamos na tentación de crear clans que defenden,
inda que non teñan razón, a quen actúa desde o abuso, a violencia e a falta de
respecto aos demais, e non se compadecen dos que son vítimas desta situación, OREMOS.
QUE NON NOS DEIXEMOS AFUNDIR POLA TEBRA DA
DESESPERANZA
*
Para
que non deixemos que os nosos medos e as nosas desconfianzas nos vaian
afastando de Xesús e da súa mensaxe, para caer nunha existencia baleira e falta
de esperanza, OREMOS.
QUE NON NOS DEIXEMOS AFUNDIR POLA TEBRA DA DESESPERANZA
Señor,
compartimos contigo esta oración comunitaria, sabendo que a pesar de que moitas
veces as nosas decisións nos afunden, Ti non deixas que nos vaiamos ao fondo, rescatándonos
a través das mans amigas que imos atopando no noso camiño. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Porque xa non tes pés que
percorran os camiños,
avanza hoxe, Señor, se queres
cos meus.
Porque os teus ollos non
poden acariciar o mundo,
contempla, observa e ama tomando
a miña mirada.
Porque hoxe non tes beizos que
griten a túa palabra,
aquí tes os meus, a túa boca
prolongada.
Porque non viven as túas mans
para deixar a terra transformada,
traballa coas miñas e déixaas
gastadas.
Con todo o que son, como
instrumento,
contempla hoxe, Señor,
fala, traballa, acaricia,
camiña e ama...
a través de min.
(Do libro, Peregrino, coñeces
a túa ruta?)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Fagamos da Misa unha festa
LECTURAS:
Cantade ao Señor
OFERTORIO:
Cantádelle ao Señor unha cantiga nova
COMUÑÓN:
Acharte presente na vida
Comentarios