FRONTE AO AUTORITARISMO
DE QUEN DOMINA, XESÚS ENTRÉGALLE A PEDRO UNHA MISIÓN CONSTRUÍDA SOBRE O
SERVIZO, NON SOBRE O DOMINIO NIN A IMPOSICIÓN
Descarga o ficheiro
ESCOITA ACTIVA
Cada
mañá ao levantarnos móstrasenos como unha porta que temos que abrir para poder
entrar por ela. A chave desa porta dánola Deus en forma de disposición para
poñer no día que comeza ilusión, gañas, esperanza, capacidade para superar
dificultades ou esforzo por non deixarnos levar da incomprensión de uns para
cos outros. Si, a chave dánola Deus, e nós acollémola ou non, segundo a
implicación de cadaquén á hora de acoller este gran agasallo que se nos fai e
de darlle sentido e contido ao noso abrir os ollos. El ábrenos a porta porque é
quen ten as chaves e nos invita a entrar.
Que saibamos ser agradecidos cara Aquel que non
abandona a obra das súas mans, senón que a pon ao noso dispor para que sintamos
que, desde a nosa liberdade e o noso compromiso, é posible ir construíndo
camiños de humanización e encontro co noso actuar. E que mellor momento ca este
no que xuntos nos sentimos comunidade que se reúne agradecida para dar grazas e
compartir risos e bágoas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û
Para que fagamos da nosa vida portas abertas
de misericordia, SEÑOR, NON ABANDONES A
OBRA DAS TÚAS MANS.
û
Para que non esquezamos nunca a chave que
nos abre a porta do perdón ofrecido e concedido, CRISTO, NON ABANDONES A OBRA DAS TÚAS MANS.
û
Para que no noso corazón non agromen
actitudes mesquiñas e autoritarias, SEÑOR,
NON ABANDONES A OBRA DAS TÚAS MANS.
PALABRA ENRAIZADA
ü Contra o que a primeira vista puidera parecer, mandar, dirixir, organizar
aos demais non é nada fácil. E non o é porque mandar non é impoñer, someter,
berrar ou torturar. Iso sábeno facer moit@s; pero en absoluto se identifica
coas dotes e actitudes de mando das que nos fala Isaías na primeira lectura.
Quen actúa así nunca está tranquilo, pois sabe que aqueles sobre os que exerce
o mando están á espreita para poder botalo fóra. Isto é o que lle pasa a moitos
dos dirixentes dos países, democráticos ou non. Porén, mandar é buscar canles
de escoita, diálogo, respecto cos demais; valorando o que se fai ben, alentando...
e corrixindo, sen necesidade de infravalorar ou facer de menos aos demais
naquilo que non se fai como se debera. Podemos dicir que mandar é unha arte para
a que non todas as persoas están preparadas. Por iso o profeta Isaías denuncia
a aqueles que no nome do autoritarismo impoñen e esmagan aos que terían que
servir, sexa no ámbito que sexa: relixioso, político, económico, social...
porque ninguén debe arrogarse a capacidade de decidir sobre as vidas e a
liberdade dos demais nunca. Nin
no nome de Deus nin no nome dos homes. Que lonxe están as nosas practicas desta
proposta que nos fai Deus tamén a cada un de nós para que alí onde esteamos,
sen necesidade de ser “grandes dirixentes” saibamos exercer o mandato como
servizo e colaboración!. Só así poderemos acadar a chave que El nos ofrece,
abrir a porta e entrar sen medo a ser nin represaliados nin sometidos, porque
se Deus é liberdade, tamén temos que favorecer esa liberdade cos que temos ao
noso redor.
ü Paulo volve dar mostra de esperanza diante do aparente fracaso co que vemos
as persoas na realidade. En Cristo e con Cristo, guía e mestre, somos chamados
a avanzar sen deixarnos levar nin da tristura nin da sensación de ser
perdedores. Un cristián que loita e busca facer do evanxeo un estilo de vida
ten sempre a Xesús como referencia, como guía, como meta. Como podemos logo
falar de fracaso, desesperanza ou frustración?. É verdade que ninguén nos vai
quitar a nosa limitación, a capacidade de equivocarnos, de sentir dor ou
sufrimento, pero tampouco ninguén nos poderá ofrecer, nesas situacións, o que
El nos pode ofrecer: a chave da súa comprensión e do seu acompañamento. E unha
vez quitada a pechadura, a porta ábrese para que pasemos, non para recuar cheos
de medo e angustia. Paulo, que o vivira e entendera, trataba de explicárllelo
aos romanos. Pasaron anos, e moitos, hoxe tentan mesmo que nós non o
entendamos.
ü De novo as chaves volven saír no evanxeo. Xesús, como sinal de servizo
delegado, entrégallas a Pedro. Non para que el faga delas pequenos cotos
pechados onde só poden entrar os elixidos, senón para que abran pechaduras que
posibiliten que as portas que estean pechadas se abran dunha vez e para sempre.
Son estas as portas que fan da Igrexa non unha institución poderosa,
manipuladora, aliada co poder e cos que mandan, unha Igrexa de cartos e nada
transparente, que manipula conciencias e impide que as persoas crezan e se
desenvolvan como seres libres, creados e queridos por Deus. Deus creounos
libres e con autonomía, con capacidade de tomar decisións; mesmo
equivocándonos!. En Pedro estamos tod@s nós. Non so os que mandan ou toman
decisións namentres os demais calamos e obedecemos. Non. O que quere Xesús con
este xesto é dicirnos que somos comunidade que vai camiñando e abrindo pechaduras
que nos permiten achegarnos e invitar aos que xa están ou aínda non chegaron, non
para berrarlles ou condenalos, senón para ofrecerlles a alegría do Evanxeo.
Unha alegría que supón acoller, escoitar e poñer en practica a misericordia. E
iso temos que facelo tod@s; papa, bispos, curas, segrares… e as veces que faga
falta. Porque esas son as chaves que en Pedro nos entregou Xesús a tod@s nós, á
Igrexa.
FRATERNIDADE ORANTE
Poñámonos
en actitude de compartir e de sentírmonos comunidade en oración, dicindo
xunt@s:
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
*
Para
que nunca cansemos de ser unha Igrexa activa, alegre e disposta a dar testemuño
do Evanxeo alí de onde todos marchan porque xa non lles é rendible nin lles
outorga prestixio, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
*
Para
que non deixemos que as nosas comunidades se enchan de rutinas e tradicións,
esquecendo o fundamental que ti nos ofreces: un testemuño de entrega xenerosa e
de acompañamento das persoas que senten como a vida lle trunca camiños e
proxectos que noutro tempo os ilusionaron, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
*
Para
que coas túas chaves, saibamos estar sempre dispost@s a abrir a porta a quen
busca en nós tempo para compartir e construír actitudes solidarias que levan
sorriso alí onde so hai tristura, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POR CAMIÑAR CON NÓS
Sentíndonos sempre acompañad@s pola túa
presenza, celebramos, Señor, que nos fagas aledarnos de ser comunidade disposta
a non deixar a ninguén nas beiras no difícil camiño da vida. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Illado, cada ser humano busca a súa propia noite.
As tebras pecharon os corazóns ao amor.
Pero, ti, Señor, acendes unha luz nova para guiar a
todos os pobos.
Guíanos, Señor.
Abre os nosos ollos
para que todos os teus fillos e fillas
poidamos camiñar ao mesmo paso,
o paso das túas chaves
Chaves que abren as pechaduras do noso corazón,
que tantas veces temos pechado e cheo de óxido!
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando
pola vida
LECTURAS:
Señor Xesús
OFERTORIO: Cantádelle
ao Señor unha cantiga nova
COMUÑÓN:
No colo da miña nai
Comentarios