PERSOAS LOITADORAS, NON SUFRIDORAS
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
ö ENTRADA: Amigos
nas penas
ö LECTURAS:
O Señor é o meu pastor (Nº 27)
ö OFERTORIO: Acharte
presente na vida (Nº 51)
ö COMUÑÓN: Ide
e pregoade (Nº 55)
PARA NON PERDER O PASO
Cando unha cousa non nos serve, cando non ten nada que
poidamos obter dela, deixámola de lado. Na nosa vida de fe, ocorre que moitas
veces estamos ermos: non sentimos nada e somos incapaces de poñer en relación
canto rezamos co que facemos cada día. Deste xeito, pouco a pouco, váisenos
apagando a chama da fe e convertemos todo o que di relación con ela en puro e
simple costume, comercio, acto social ou tradición, inda que ás veces o
queiramos revestir de cultura para poder mantelo.
Fronte desta situación, os textos que hoxe imos proclamar
chámannos a non deixarnos caer nesta tentación, a esforzarnos por non deixar
que esmoreza a esperanza, a aprender a gozar do moito que nos enriquece e
aporta a fe. Non imos solos, temos un amigo ao noso lado: Xesús. Deixemos que
nos acompañe.
CO CORAZÓN FERIDO
û Por desperdiciar as ocasión
nas que nos chamas a ser luz para as persoas entristecidas; SEÑOR, QUE SAIAMOS
DA ESCURIDADE DERROTISTA.
û Por prescindir no noso
camiño da capacidade de tender a man a quen vive na tebra; CRISTO, QUE SAIAMOS
DA ESCURIDADE DERROTISTA.
û Por permitir que o rancor
aniñe na nosa vida, escurecendo os nosos proxectos e secuestrando as nosas
ilusións; SEÑOR, QUE SAIAMOS DA ESCURIDADE DERROTISTA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
ü A imaxe de Xob da
primeira lectura atráenos, sobre todo, porque en maior ou menor medida, tod@s
nos vemos retratad@s nela. Xob perdeuno todo: fillos, posesións, saúde.... un
tras doutro derrubáronse todos os seus puntos de apoio, e parece que xa non lle
quedan razóns para seguir confiando. A nós, en demasiadas ocasións, tamén nos
pasa, un día ou outro, o mesmo. Ben sexa porque nos asaltan a dor ou a
enfermidade, porque nos fallan as persoas que considerabamos amigas, porque os
problemas nos agonían... o caso é que o desalento chama á nosa porta e
instálase dentro de nós, facendo que nos pechemos aos demais e ao mundo.
Parécenos entón que Deus se esqueceu, que marchou, e ata ás veces mesmo nos
preguntamos se existe.
ü A resposta relixiosa
ao problema do mal, ao que tod@s somos moi sensibles, inflúe moi directamente
na imaxe que nos formamos de Deus. Por iso convén purificar algunhas
concepcións totalmente erróneas, non vaia ser que, de tanto escoitalas ou mesmo
dicilas, vaiamos a telas por certas. Velaquí algunhas:
o
o
mal é un castigo: Xesús intervén para curar, non para converter a un en coxo ou
cego. Deus non castiga.
o
o
mal é un aloumiño de Deus; porque El proba a quen ama: no evanxeo non atopamos
nin rastro de semellantes aloumiños.... O que fai Deus é darnos a súa forza nas
probas, El nunca nos proba coa dor e o sufrimento.
o
Deus
quíxoo así: certamente, Deus Pai-Nai non quere o sufrimento.
o
hai
que ter paciencia e resignación: Deus chámanos a traballar para eliminar o
sufrimento; non quere persoas resignadas pasivamente.
o
Deus
permíteo: Deus puxo o mundo nas nosas mans e nós somos responsables del. Non
lle botemos a El a culpa dos nosos erros. El toma partido polas persoas que
sofren e por aquelas que tentan aliviar o seu sufrimento.(Mt. 25, 31ss).
ü Fronte destas
concepcións erróneas, a pasaxe do evanxeo de Marcos que vimos de proclamar,
coma outras moitas, achéganos á realidade verdadeira: Xesús é liberador:
ö a sogra de Pedro queda
libre da súa enfermidade
ö moitos outros enfermos
quedan libres das súas doenzas
ö moitos endemoñados
quedan libres da súa escravitude
ö moitas persoas reciben
a Boa Nova e quedan libres de toda mala noticia
ü E nós?: Certamente
cando estamos ben é moi doado dicirlle á xente que sofre unhas palabras ou
frases de consolo, moitas veces rutinarias, frías e indiferentes, do tipo:
tranquilízate, ten paciencia, cálmate, non sufras.... Así, aos amigos de Xob,
que non comprendían a súa dor, resultáballes fácil xulgalo e acusalo de
pecador, pois segundo a mentalidade daquela, as desgrazas viñan porque se
cometía algún pecado.
ü Só quen viviu na súa
propia carne o suplicio da soedade, do sufrimento, do desánimo.... e
experimentou os aloumiños de Deus, poñéndoo de novo en pé de vida, entende ben
do que falamos. Entón, xa non pode calar. Iso foi o que lle pasou a Paulo, por
iso afirma: “Ai de min se non anuncio o Evanxeo!”. Quen recibiu esta graza ten
que gritalo, e ese grito é crible, porque vén de alguén que pasou antes pola
proba.
ü Que facer?: En
primeiro lugar, temos que ser conscientes do problema, saber poñernos no lugar
da outra persoa e lembrar o que facía Xesús con aqueles que tiñan problemas.
Agora Xesús segue no medio das persoas, actuando por medio da comunidade
cristiá. A nós correspóndenos, polo tanto, actuar e responder coma El aos
problemas das persoas; responder aos problemas dos irmáns que teñen fame;
responder aos problemas dos irmáns que están solos; responder aos problemas das
persoas que viven pobres e marxinadas..... porque esa é a liberación que Cristo
nos trae: do egoísmo e da fame, da soedade e da desesperación, da opresión e do
desánimo, da morte e da dor.
ü Somos loitadores, non
sufridores. Non o esquezamos. Haberá suficiente amor no mundo para redimir o
sufrimento e a miseria?.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Querendo
ser curadores de tantas persoas que imos atopando ao noso lado e necesitadas da
mellor das curacións: que as recoñezan e traten como persoas con dignidade,
compartimos agora a nosa oración comunitaria e dicimos:
GRAZAS POR INVITARNOS
A SABOREAR A VIDA
ö Para que a Igrexa non caia na tebra da
imposición, o derrotismo do secuestro da pluralidade de opinións nin no
silencio que dá por bo o mundo inxusto; OREMOS.
GRAZAS POR INVITARNOS
A SABOREAR A VIDA
ö Para que saibamos construír relacións entre os
veciñ@s rexidas polo entendemento, a axuda e a colaboración; OREMOS.
GRAZAS POR INVITARNOS
A SABOREAR A VIDA
ö Para que nós sexamos luz e sal no actuar
libre, responsable e sempre alegre; Oremos.
GRAZAS POR INVITARNOS A SABOREAR A VIDA
Señor,
poñendo en ti a confianza, dispómonos a non deixarnos levar por todo aquilo que
non faga pasivos, conformistas e preguiceiros. P.X.N.S. Amén
MIRADA DE ESPERANZA
Onte a ti, Señor,
diante da carne doente da persoa enferma,
diante da carne esquecida da persoa marxinada,
diante da carne esgotada da persoa anciá,
diante da carne necesitada da persoa discapacitada,
diante da carne cansada da persoa parada,
diante da carne arruinada da persoa famenta,
diante da carne sometida da persoa escrava,
diante da carne corrompida da persoa leprosa,
diante da carne aflixida da nai,
diante da carne deshabitada do mozo....
conmovéronseche as entrañas,
deuche un golpe o corazón
e non puideches quedar á marxe.
Hoxe atopámonos cunha realidade máis triste.
Fai, Señor, que os nosos corazóns se movan
para non quedarmos á marxe.
Fainos persoas compasivas e tenras,
para sermos persoas dignas
e poder sementar na historia esperanza e misericordia.
Comentarios