ONDE PARAS?
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Pedras vivas
o LECTURAS: Aquí estou, Señor, para facer a túa vontade
o OFERTORIO: Acharte presente (Nº51)
o COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Despois do tempo de graza que supuxo o Nadal, comezamos hoxe unha nova xeira: a do tempo ordinario, tempo común, o de todos os días. Mais é precisamente aí, na cotidianeidade, no de todos os días, onde Deus chama por nós.
Oxalá non endurezamos os nosos oídos, oxalá non nos perdamos no balbordo que nos rodea para que, como Samuel, lle prestemos atención á chamada que Deus nos dirixe a través do berro, moitas veces silencioso e sempre desgarrador, de tantas persoas que no noso mundo ven pisoteada a súa dignidade.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
• Polas moitas veces nas que, ante a túa chamada, nós damos a calada por resposta; SEÑOR, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
• Polas moitas veces nas que non queremos entender que ti paras onde hai un ser humano que precisa axuda; CRISTO, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
• Polas moitas veces nas que tiramos a toalla no camiño do seguimento do Evanxeo; SEÑOR, NON CANSES DE CHAMAR POR NÓS.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO PRIMEIRO LIRO DE SAMUEL
Naqueles días, Samuel estaba deitado no santuario do Señor, onde estaba a arca de Deus.
O Señor chamou por Samuel e este respondeulle:
- Aquí estou
E, coa mesma, foi correndo onda Elí e díxolle:
- Aquí veño, pois chamáchesme.
Elí díxolle:
- Eu non te chamei. Volve deitarte.
E Samuel foise deitar.
O Señor chamou de segundas por Samuel.
Samuel ergueuse e foi onda Elí, dicindo:
- Aquí estou, pois chamáchesme.
Dixo Elí:
- Eu non te chamei, meu fillo. Volve deitarte.
Samuel non coñecía aínda ao Señor, pois a palabra do Señor non se lle revelara aínda
O Señor chamou por terceira vez a Samuel, quen se ergueu e foi onda Elí:
- Aquí veño, pois chamáchesme.
Entón decatouse Elí de que era o Señor quen chamaba ao rapaz. Elí díxolle a Samuel:
- Vaite deitar, e se te chama, dirás: Fala, Señor, que o teu servo escoita.
Samuel marchou e deitouse no seu sitio.
O Señor presentouse, chamando coma as outras veces:
- Samuel, Samuel!
E Samuel dixo:
- Fala, Señor, o teu servo escóitate.
Samuel ía medrando; o Señor estaba con el e non deixou sen cumprimento ninguna palabra súa.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE PAULO APÓSTOLO AOS CORINTIOS
O corpo non é para a fornicación, senón para o Señor; e o Señor é para o corpo. E Deus, que resucitou xa a Cristo, tamén nos ha resucitar a nós polo seu poder.
¿Non sabedes que os vosos corpos son membros de Cristo? Quen se xunta ó Señor, é un mesmo espírito con El.
Fuxide da fornicación. Calquera pecado que o home poida cometer, cae fóra do corpo; pero quen fornica peca contra o seu propio corpo. ¿Ou non sabedes que o voso corpo é templo do Espírito Santo que está en vós, porque o recibistes de Deus e que polo tanto non sodes donos de vós? Porque, en verdade, compróusevos a bo prezo. Glorificade, por tanto, a Deus co voso corpo.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN
Un día estaba outra vez Xoán con dous dos seus discípulos e, vendo a Xesús que camiñaba, dixo:
- Velaquí o Año de Deus.
Cando os dous discípulos oíron o que el falara, fóronse detrás de Xesús. Volveuse Xesús e, vendo que eles o seguían, preguntoulles:
- ¿Que buscades?
Eles respondéronlle:
- "Rabbí" (que quere dicir "Mestre"), ¿onde paras?
El díxolles:
- Vide e veredes.
E eles foron e viron onde paraba e quedaron con el aquel día. Era contra as catro da tarde.
Un dos dous que escoitaron a Xoán e seguiron a Xesús era Andrés, o irmán de Simón Pedro. Vai e ó primeiro que atopa é a Simón, o seu propio irmán, e dille:
- Encontramos o Mesías (que quere dicir Cristo).
E levouno onda Xesús. O velo, díxolle Xesús:
- Ti es Simón, o fillo de Xoán. Ti haste chamar Kefas (que quere dicir Pedro).
PALABRA DO SEÑOR
NA ESCOITA DA PALABRA
DEUS FALA: É fácil dicir que Deus non fala, que non emite; pero non será que nós buscamos en frecuencias equivocadas, que buscamos na nosa frecuencia e non na súa?. Porque se de verdade queremos escoitar a Deus temos que exercitarnos no exercicio de buscalo. E nesta búsquea atopámonos con dificultades, moitas das cales son postas por nós. Pero Deus fálanos e chámanos cada día: no traballo, no trato coa veciñanza, na relación coa nosa familia... E a súa voz, ao principio, chéganos a través doutras persoas: as nosas nais, os nosos pais, as nosas amizades...Pero non é bo quedar aí, nesa fe “prestada”, senón que temos que saber personalizala, respondendo desde dentro, poñéndonos en movemento, saíndo ao seu encontro.
E CHÁMANOS: E neste falar de Deus, somos chamadas e chamados por El para que sexamos os seus profetas e mensaxeiros no medio do mundo. Chámanos para invitarnos a facer sitio na Igrexa para todas as persoas; chámanos para invitarnos a acoller a quen vén de lonxe, que non é estranxeiro, senón irmán e irmá; chámanos para que deixemos de construír muros e comecemos a levantar pontes que unen; chámanos para traballar pola igualdade entre todas as persoas; chámanos para levar o bálsamo da esperanza e do sorriso a quen se sente agoniado pola vida; chámanos para que deixemos de crer que somos superiores; chámanos para deixar de pensar no eu e pasar a pensar e actuar desde o nós; chámanos para ser lumieiras desa estrela que naceu en Belén. Sabemos que non é doado, pero temos que esforzarnos para que a súa mensaxe se converta en realidade, é dicir, se faga vida.
Decatámonos algunha vez de que esta é a encomenda que asumimos cando dixemos libre e persoalmente, quero ser cristián?. Non podemos nin queremos calar diante de situacións que sabemos que non están ben e que lle producen dor e tristeza ás persoas que as sofren. Non podemos ser débiles cos fortes e fortes cos débiles. Non podemos vivir unha vida de rutina e de baleiro, sen tentar darlle un sentido de entrega, de servizo á xente. Non deixemos pasar a oportunidade de ser luz, paz, sorriso, escoita e alento para todas aquelas persoas irmás nosas que nos necesitan e que precisan que alguén lles diga, vinde e veredes.
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
Porque o Señor chama; porque nós queremos escoitalo, dicimos:
QUE ESCOITEMOS A TÚA VOZ, SEÑOR
Para que non sexamos unha Igrexa que se limita a mirar e a calar, sen comprometerse na busca de solucións aos cos problemas e dificultades dos homes e mulleres do noso mundo; OREMOS.
Para que sexamos comunidades parroquiais vivas, alegres e dispostas a participar da alegría do Evanxeo; OREMOS.
Para que a nosa vida non se deixe levar do conformismo, a rutina e a falta de ilusión; OREMOS.
Grazas, Señor, por invitarnos a seguir as túas pegadas, evitando perdernos no camiño. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
SEÑOR...
Alenta o meu camiñar cotián.
Que me fixe na irmá e no irmán para facerlle o ben.
Que teña paciencia e comprensión coas persoas que están ao meu lado.
Que saiba visitar e escoitar a quen estea solo.
Que non teña medo de denunciar a inxustiza.
Que sexa sempre ponte de unión e pacificación.
Que saiba dar, sen regateos, un pouco máis do meu tempo a quen o necesita.
Que me esforce por integrarme en canto supoña colaborar en por un sorriso na vida da xente.
Comentarios