DEUS ESTÁ FACENDO ALGO NOVO; XA AGROMA. NON VOS DECATADES?.
SINAL DE CORESMA
Colocamos o quinto pétalo da nosa flor.CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Déixate querer (Nº 61)
- LECTURAS: Benaventurados ( Nº 119)
- OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
PARA NON PERDER O PASO
Rematamos hoxe o noso camiño coresmal. Xa divisamos Xerusalén, lugar de festa, de banquete compartido, de soedade e morte; pero tamén lugar de resurrección e vida nova.Por iso nós, con Isaías, tamén sentimos a chamada de Deus, que nos invita a deixar atrás o vello, o antigo, o que non nos fai felices, os desertos da nosa vida para abrir camiños novos, camiños frescos, camiños creativos, camiños de comuñón e sinodalidade. Uns camiños que necesariamente han transitar pola igualdade, porque a dignidade que Deus pousou no corazón de cada persoa úrxenos a afastar de nós a tentación de crérmonos superiores ou mellores ca ninguén. O encontro de Xesús coa muller adúltera que hoxe escoitaremos no Evanxeo esixe un esforzo final neste camiño coresmal para botar do noso corazón o noso fariseísmo, a nosa hipocrisía, os nosos prexuízos e a nosa soberbia de crérmonos mellores e máis santos.
CO CORAZÓN FERIDO
- Porque somos extremadamente tolerantes con nós e cos nosos erros; e extremadamente intransixentes cos dos demais, SEÑOR, SEGUIMOS A PRECISAR DA TÚA AXUDA.
- Polas veces nas que por medo, por vergoña, por covardía, por quedar ben, por temer facer o ridículo… tiramos nós a primeira pedra ou non saímos en defensa da persoa lapidada e menosprezada; CRISTO, SEGUIMOS A PRECISAR DA TÚA AXUDA.
- Porque dentro da nosa Igrexa seguimos considerando ás mulleres como inferiores; SEÑOR, SEGUIMOS A PRECISAR DA TÚA AXUDA.
ESCOITANDO A TÚA PALABRA
PROCLAMACION DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Así fala o Señor, que fixo un camiño polo mar e unha verea polas augas impetuosas,que fixo saír carros e cabalos, un exército moi poderoso.
Eles deitaranse e non se levantarán, apagáronse coma a torcida dun candil, extinguíronse.
¿Non vos lembrades das cousas pasadas? ¿Non comprendedes as cousas antigas?
Ollade: eu estou facendo algo novo; xa agroma: ¿non vos dades conta?
Si, vou abrir un camiño no deserto, ríos na estepa.
Os animais do campo honraranme, os chacais e os poliños da avestruz,
porque porei augas no deserto, ríos no ermo,
para darlle de beber ao meu pobo, ao meu escollido,
ao pobo que eu criei para min, e que contará a miña loanza.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACION DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO AOS FILIPENSES
Irmás e irmáns:Todo me parece perda comparado co grande que é coñecer a Cristo Xesús, o meu Señor. Por El tirei con todo e doulle tanto valor coma ó lixo con tal de gañar a Cristo e de vivir nel; non por ter unha xustiza miña propia por cumprir a Lei, senón pola xustiza que se recibe coma resposta á fe.
Así podereino coñecer a El, experimentar a forza da súa resurrección e solidarizarme cos seus sufrimentos, reproducindo en min a súa morte, para ver de chegar eu tamén á resurrección dos mortos.
Non é que eu xa chegase á meta nin que xa teña chegado á perfección. Non. Eu aínda vou correndo, a ver se a alcanzo, xa que tamén eu fun alcanzado por Cristo Xesús. Irmáns, eu non boto de conta que a teña alcanzado. Velaquí o único que fago: esquezo o que quedou atrás, lánzome cara ó que está diante, bulo para pillar o premio ó que Deus desde arriba nos convoca en Cristo Xesús.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACION DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN
Xesús saíu para o Monte das Oliveiras. Pero á alborada, presentouse outra vez no templo e toda a xente veu onda el; el sentouse e empezou a ensinar.Os escribas e fariseos trouxéronlle unha muller sorprendida en adulterio; puxérona no medio e medio e preguntáronlle:
- Mestre, a esta muller collérona en flagrante adulterio. Moisés, na Lei, mandounos apedrar a esta xente. ¿Ti que dis?
Preguntábanllo á mala fe para teren así de que o acusar. Pero Xesús, abaixado, escribía co dedo na terra. Como lle seguían preguntando, ergueuse e díxolles:
- Quen de entre vós non teña pecado, que lle tire a primeira pedra.
E, abaixándose outra vez, escribía na terra. Pero eles, ó que o escoitaron, foron liscando un a un, comezando polos máis vellos. Quedou el só coa muller, que seguía no medio. Ergueuse entón e preguntoulle:
- Muller ¿onde van? ¿Ninguén te condenou?
Ela respondeulle:
- Ninguén, Señor.
Díxolle Xesús:
- Tampouco eu non te condeno: vaite e desde agora non peques máis.
PALABRA DO SEÑOR
UNHA PALABRA QUE AGROMA
As adúlteras deben ser apedradas, segundo a lei. Así razoaban os escribas e os fariseos, os sabios e perfectos do tempo de Xesús... aqueles que se consideraban escrupulosos cumpridores da Lei de Moisés, aqueles que cargaban pesados fardos sobre os ombreiros da xente e non movían nin un dedo para poder axudala, aqueles que, a mala fe, tentan poñer en evidencia a Xesús. Así reaccionan os hipócritas e fariseos do tempo de hoxe. Nunha sociedade patriarcal e machista (pasaron moitos séculos e seguimos a vivir nunha sociedade patriarcal e machista!!!!!!), a muller non era ninguén. Eran consideradas como ocasión e fonte de pecado; desde nenos advertíaselles aos homes para non caer nas súas artes de sedución, porque, como ben se nos ensinou desde crianzas: “Por Eva entrou o pecado no mundo”. A muller é a grande tentadora e fonte de impureza. Ela é a culpable de que exista o mal no mundo. Así nolo di o evanxeo de hoxe, no que non se fala do home adúltero. Onte, coma hoxe, coma sempre, condénase á muller porque “deshonrou á familia” e descúlpase con facilidade ao home.Porén, os evanxeos falan en numerosas ocasións de mulleres que seguían a Xesús: María Magdalena, as irmás Marta e María de Betania, Salomé, Susana.... e tantas e tantas mulleres anónimas (a samaritana, a muller cananea, a viúva de Naím..... Nunca tan cousa se vira!!!! Xesús trátaas como iguais, míraas con ollos diferentes, cunha tenrura descoñecida, achegándose a elas sen temor, rompendo tabús e prexuízos, micro e macromachismos e mesmo aceptándoas na súa mesa e deixándose unxir por elas. Xesús, facendo súas as palabras da profecía de Isaías, estaba facendo algo novo: unha sociedade de iguais, unha sociedade fraterna, unha sociedade na que todas as persoas sumen, unha sociedade na que ningunha persoa se sinta estraña.
Bastou unha mirada, unha simple ollada chea de tenrura e de empatía para que aquela adúltera se sentise como o que verdadeiramente era: imaxe e semellanza de Deus. Ata entón aquela muller coñecía dúas miradas: a do desexo ou cobiza e a da condena. Agora os seus ollos cruzan cos dun home que mira nela non un obxecto de pracer nin un branco para as pedras, senón unha dignidade pisada e menosprezada. A de Xesús é unha mirada creadora que pon en pé a unha muller que estaba tirada por terra. Ninguén en nome de lei algunha, de ningún principio nin de ningunha moral ten dereito a marxinar, condenar ou xulgar a ningunha persoa. Velaquí o criterio co que Deus nos mira... tamén ás mulleres!!!!!!!
No remate do camiño coresmal convídasenos a mirar cara dentro para reflexionar sobre todas as veces nas que, créndonos en posesión da verdade, puxemos a alguén no medio e medio, para cuestionar, para facer preguntas envelenadas, para menosprezar, para invisibilizar, para humillar, para burlarnos, para xulgar, para apedrar de calquera xeito. No xigantesco patio de veciñanza no que temos convertido o noso mundo gústanos moito tirar a pedra e agochar a man, mais o camiño novo que nos abre Xesús invítanos a mirar e a actuar sempre desde a misericordia. A globalización da tenrura, a proposta de Francisco, pode ser un bo antídoto para o veleno de xulgar e condenar.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Coresma é tempo de cambio persoal e comunitario, non de palabras baleiras; por iso dicimos xuntos:GRAZAS, SEÑOR, POR ABRIRNOS CAMIÑOS NOVOS
- Pola Igrexa, para que neste tempo de graza sexa quen de abrir as súas fiestras para botar fóra dela tanto fariseísmo que enche de po os recintos sagrados, as condutas correctas, as institucións venerables, OREMOS
- Para que nas nosas parroquias non caiamos na tentación de ferir ás persoas coas pedras da calumnia, a murmuración, a indiferenza ou a invisibilidade, OREMOS.
- Por cada unha e cada un de nós, para que nos esforcemos por mirar cos ollos de Deus, que non condenan, senón que liberan e levantan á persoa caída, OREMOS.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Os teus debuxos no chan tiveron un efecto sorprendente: romperon o círculo moralista e acusador e, a soas contigo, por primeira vez, sentinme libre.Os teus debuxos no chan foron o primeiro espello non enganoso que me fixo ver o meu rostro triste, o meu ser pobre e vacilante, os meus medos de sempre.
Os teus debuxos no chan crearon un silencio fondo, pois puxeron ao descuberto a tráxica parodia que vivimos cando nos cremos diferentes.
Os teus debuxos no chan devolvéronme a dignidade perdida, cando o teu dedo suave e firme, co po de sempre e coas miñas bágoas perdidas, debuxaron de novo o meu rostro sorrinte.
Despois erguícheste, serenamente miraches os meus ollos, bicáchesme coma ninguén e dixécheslle ao aire: vai e vive; xa sabes.
E eu non me atrevín a abrazarte. Pero levo os teus debuxos do chan tatuados na miña pel para sempre.
Comentarios