PORQUE O PRESENTE
TAMÉN É TEMPO DE SALVACIÓN....
HOXE CÚMPRESE EN NÓS
ESTA ESCRITURA
PÓRTICO
Dinos a Palabra de Deus que ela é espírito e vida; é dicir, presenza viva,
e sempre actuante, en nós e con nós. É polo tanto unha palabra que non pasa de
moda, que non perde actualidade, que non se deixa asoballar por outras moitas
palabras efémeras e que facilmente se esquecen. Esta é unha palabra que perdura
no tempo e busca que lle fagamos un oco na nosa vida, non para quedarse como se
fose unha ocupa, senón para facer da nosa existencia esforzo continuado de
esperanza, comuñón, traballo compartido e amor solidario que cambia os
corazóns.
Que este noso encontro comunitario nos alente para acoller e converter en
vida esta palabra proclamada.
O PERDÓN
¨ Polas veces nas que
en lugar de buscar a unión somos motivo de división, sementando discordia e
buscando enfrontamentos dentro das nosas familias, cos nosos veciños, no noso
traballo, na nosa parroquia, SEÑOR,
DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
¨ Porque a nosa vida
esmorece pola rutina na que temos convertido a fe, CRISTO, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
¨ Porque nos sobra
consumismo relixioso, e nos falta fe convencida e confiada, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
REMUÍÑO
·
A palabra de Deus non é
palabra de paso efémero e vacilante, senón pegada firme que vai deixando pouso
da presenza de Deus a través dela. Unha presenza que se desenvolve desde o
cotián e se vai envolvendo de experiencia espiritual, de madurez e
recoñecemento do sentido que da resposta ás preguntas que sobre o noso que,
quen como, cando, por que, para que ou cara onde… nos facemos as persoas. Por
esta razón non é unha palabra de paso que se esgota e disolve no efémero do
agora e xa, senón que se vai prolongando en nós ao configurarnos desde a
maneira de entender e integrar os valores que dan coherencia á nosa vida e ás
decisións que sobre ela imos tomando. A viveza da palabra exprésase na presenza
sempre continua e actual que ilumina as maneiras de ser e as respostas que,
diante das situacións que cada un de nós, persoal ou comunitariamente, imos
vivindo. Por iso é palabra sempre alentadora e presente.
·
Este ir impregnando toda a
nosa vida, e superando a tentación de parcelala e facer dela compartimentos
estancos, individuais e incomunicados, ao o noso xeito e á nosa comodidade, ten
que ser en nós unha tarefa permanente. Cantas veces non temos escoitado, ou
dito, eu vivo a fe á miña maneira, ao meu xeito ou como me peta!, esquecendo
que a vivencia da fe, entendida como seguimento de Xesús, sendo libre na súa
decisión de querer ser seguidor/a del, esíxenos logo resposta coherente, responsable
e comunitaria, bastante afastada do xeito e maneira en que nós a temos
convertido: interpretala segundo o noso propio interese e comenencia. Por iso
Paulo utiliza unha fermosa, e tamén comprensible, metáfora para describir como
a fe non nos separa en partes, senón que é coma un corpo, que sendo e tendo
moitas partes, cada unha delas está sempre ao servizo dun todo. Cando nós
falamos de comunidades plurais, abertas, responsables e libres, é isto ao que nos queremos referir:
na Igrexa estamos chamados a ser e vivir desde a comuñón de comunidades, é
dicir, respectando a liberdade das persoas, todos estamos chamados a mirar na
mesma dirección; e esta non é outra que o seguimento de Xesús. Sendo El cabeza
e nós membros, ninguén é nin superior nin máis importante. Porén, todos somos
necesarios para que a/s comunidade/s funcionen e sexan, desde a palabra,
encontros gozosos da presenza de Deus.
·
Se non esquecemos esta
palabra que sempre, en cada momento e situación nos está falando; se lle
prestamos de verdade atención; se nos esforzamos por coñecela e integrala na
nosa vida desde o xeito de dar solución aos problemas, abordar as situacións
que a vida nos presenta en cada momento ou atopando nela forza e seguridade
para non ter medo a dar razón da nosa esperanza, faremos que esta palabra, como
ocorreu no momento no que Xesús estaba no templo, se cumpra. Cada vez que unha
persoa traballa para que os homes coñezan de verdade o Evanxeo, para que saiban
que son fill@s de Deus e irmáns.... cúmprese esta escritura. Cada vez que unha
persoa se esforza por acadar unha orde social máis xusta na que as persoas
sexan persoas e non cousas.... estase cumprindo esta escritura. Cada vez que
unha persoa tenta que miremos por riba da miopía dos cartos, do poder, da
comodidade, da preguiza.... estase cumprindo a escritura. Cada vez que unha
persoa pregoa aos catro ventos un ano de graza do Señor, un ano interminable no
que deixemos de ser lobos para os irmáns, en que acabemos de ver no outro un
inimigo ao que hai que perseguir.... cúmprese esta escritura. Cada vez que unha
persoa berra que quere a paz e non a guerra, dándonos de verdade a man, sen
rancores e poñendo o diálogo como punto de partida...cúmprese esta escritura.
Cada vez que unha persoa pregoa que cómpre achegarse sen medo nin reservas aos
demais, sentar con eles e compartir mesa e mesmo bolsa... estase cumprindo esa
escritura. É responsabilidade nosa o feito de que HOXE, HOXE mesmo, poida ou
non cumprirse esta escritura. A que esperamos?.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Señor, imos compartir agora a oración da comunidade,
sabendo que Ti estás con nós, acompañando e alentando canto vivimos e nos
ocupa, por iso dicimos xunt@s:
QUE
APRENDAMOS A SEGUIR OS TEUS PASOS
ü Para que a Igrexa se esforce por ser fiel á túa palabra e
non a utilice segundo os seus intereses e comenencias, OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A SEGUIR OS TEUS PASOS
ü Para que nas nosas comunidades lle prestemos a atención
que merece á palabra de Deus, e desde ela saibamos ver a túa presenza en canto
fagamos, OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A SEGUIR OS TEUS PASOS
ü Para que nós non esquezamos nunca que só afondando no
coñecemento da túa palabra poderemos coñecerte a Ti e á túa mensaxe, para así
non confundilo nunca coas tradicións, costumes e ritos, OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A SEGUIR OS TEUS PASOS
Señor,
que a túa palabra enchoupe sempre a nosa vida e a nosa oración. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Que non se nos afaga o corazón, Señor,a ver persoas sufrindo en situacións inxustas.
Que non vexamos normal tropezar todos os días
con homes e mulleres desprazados, sen casa, sen teito.
Que nos escandalicemos cada día deste mundo que montamos
no que uns temos de todo e a outros fáltalles todo.
Que non se nos afaga o corazón
á mirada triste e perdida,ao xesto caído e desanimado,
á palabra soez ou burlona,
ás poucas ganas de vivir,
a calquera deterioro do irmán,
que é o seu berro desde a beirarrúa da vida.
Que non se nos afaga o corazón, Señor,
a ver como normal ao recén chegadoque cruza o mar para buscar un futuro,
ao que quedou sen familia, sen traballo, sen teito
e mañá non atopará saída para o seu problema.
Pon tenrura, Señor, no noso mirar;
pon agarimo na nosa man que saúda;pon misericordia na nosa mente que fai xuízos;
pon sabedoría na nosa linguaxe;
pon escoita nos nosos oídos que reciben a túa Palabra.
CANTOS
*
ENTRADA: Camiñarei* LECTURAS: A túa palabra
* OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
* COMUÑÓN: Grazas, Señor.
Comentarios