Ir al contenido principal

2 Domingo Tempo Ordinario C 2013

SÓ OS SINAIS DE AMOR FAN CRIBLE A COHERENCIA DA IGREXA NO MEDIO DUNHA SOCIEDADE ENCHOUPADA POLA CRISE E A DEGRADACIÓN DO SER HUMANO
PÓRTICO
            O amor de Deus foi vertido nos nosos corazóns ata rebordar. Si, pero a fondura dese amor non se manifesta en abstracto ou só nas palabras, senón que se vai mostrando nas accións, grandes ou pequenas, de cant@s temos a Deus por raíz de vida e tronco do que saen as pólas do encontro cos irm@ns a través das nosas accións e comportamentos. Non podemos falar que temos comprendido o amor de Deus se buscamos só o noso proveito, a nosa comenencia ou o noso interese. Así, dificilmente poderemos entender que quere dicir amar e tampouco aprenderemos o que é o amor. Hoxe a palabra de Deus móstranos os sinais do amor que se van facendo presentes na estabilidade dun compromiso, na capacidade de escoitar e non actuar arroutadamente, no xesto de confiar a pesares das dificultades que esa confianza supón e esixe.
            Participemos na celebración de hoxe co corazón aberto a superar as ideas fixas, e a deixarse enchoupar pola linguaxe de Deus que se vai manifestando no actuar e vivir de moit@s dos que nos rodean.

PERDÓN

v  Polas veces nas que non puxemos o esforzo suficiente para construír a relación na nosa familia sobre o amor e a confianza, SEÑOR, FAINOS INSTRUMENTOS DE PAZ E AMOR.

v  Por ser demasiado conservadores á hora de superar accións e comportamentos, cos que outros en tempos pasados, nos fixeron sufrir e nos produciron dor, CRISTO, FAINOS INSTRUMENTOS DE PAZ E AMOR.

v   Pola nosa falta de confianza na forza do amor de Deus, que nos fai dubidar e desconfiar das persoas, SEÑOR, FAINOS INSTRUMENTOS DE PAZ E AMOR.

REMUÍÑO

§      Rematado o tempo de Nadal, é momento de retomar hábitos de comportamento que neste intervalo festivo fomos deixando de lado. Con tranquilidade, e sen necesidade de poñer sorriso de festa, volvemos ás tarefas cotiás para seguir crecendo como persoas e desenvolvendo, sen moito barullo e con responsabilidade, os quefaceres habituais que nos van facendo descubrir a sinxeleza da vida, sen ter que recorrer a extravagancias ou rarezas. O tempo Ordinario resitúa a nosa vida para mostrarnos que cando un fai ben as cousas, cando un é capaz de buscar e repartir o tempo con racionalidade –sentidiño– podemos chegar a concretar aqueles proxectos e ilusións que nos propuñamos no comezo do ano. Deste xeito, con tempo e paciencia, a constancia, da que hai uns días falabamos, convértese en vertixe sobre o que imos avanzando e acadando que os propósitos non queden en boa vontade, senón se convertan en realidades concretas que nos van axudando a sentírmonos a gusto co que facemos, co horizonte e sentido que nos temos marcado na vida. E neste horizonte aparece Deus como amigo no camiño, e a fe como medio desde o que descubrimos o valor do encontro comunitario, a tarefa compartida, e a oración agradecida por sabernos acompañados en gozos e esperanzas, en tristuras e dificultades. Unha vez máis, Deus váisenos mostrando na compaña de quen nos escoita, na man que se nos tende, no tempo que outros nos dedican ou no esforzo de repartir o que temos para que máis poidan gozalo. E todo desde o amor, ese amor que deixa de ser unha palabra recurso para converterse en dispoñibilidade.

§      Aquí, e non noutros sitios, é onde atopamos de verdade e sen finximentos as marabillas do Señor. Unhas marabillas que veñen con nome e apelidos, con rostro recoñecible, con sorriso sincero, e non posicionamento diante dunha cámara de fotos ou de vídeo. Un posicionamento que moitas das veces é irreal e pura ficción. Non ocorre así coas marabillas de Deus porque estas podemos velas, prezalas e compartilas desde a nosa relación, san e sincera, de colaboración e axuda de uns para cos outros. E isto só pode ser deste xeito se sae da sinceridade que poñemos á hora de facer estas accións que quedan inmortalizadas como pequenos sinais de que a presenza de Deus non se agocha, senón que se vai mostrando no que de ben e bo sexamos capaces de facer.

§      Unha presenza que é verdadeiro sopro do Espírito, e que vai repartindo azos de reflexión e acción nas nosas vidas. Por que nos é tan difícil moitas veces recoñecer esta presenza?. Por que temos tanta dificultade en confiar nela, namentres somos crédulos, inxenuos e a boa fe cando escoitamos isto ou aquilo na radio ou na televisión, e o cremos sen cuestionarnos se é ou non verdade?. Por que a Deus o aparcamos porque non o vemos, e porén seguimos necesitando que nos conten, digan, ou mostren situacións ás que non lle poñemos nin o máis mínimo dos cuestionamentos?. Por que nos custa tanto deixarnos levar pola forza do Espírito, e sen embargo a nosa credulidade fai que nos deixemos enganar por tantos interesados e aproveitados que só buscan xogar con nós para obter eles moi bos beneficios?. Por que non acabamos de darnos conta que a Deus non lle vai nisto máis que o amor e o cariño que nos ten, namentres hai outros “deusiños” que o que lles vai, e moito, non é outra cousa que facer medrar os billetes na súa carteira?.
 
§      En Xesús descubrimos a resposta: os seus sinais non queren ser máis que mostra de amor, cercanía, respecto e preocupación por canto nos fai felices; namentres que nos que nin son coma el nin lles interesa esforzarse por selo, só hai desconfianza e ansia de medrar. Neste tempo de crise, no que vemos como as persoas poden dar ou mellor canto somos capaces de facer polos outros, esforzarnos por mirar os sinais de Xesús cos seus ollos, non pode traernos máis que forza interior para superar atrancos e dificultades, e capacidade de unir esforzos para defender todo aquilo que faga que as persoas se sentan mellor, se descubran máis libres e se recoñezan na súa total humanidade. Que mellor sinal ca esta, como ocorreu en Caná de Galilea, para dicirlle aos mercadores, que hoxe tanto abundan, e que buscan beneficios a custa das persoas, que non estamos dispostos a favorecerlles o enriquecemento das súas contas persoais. Que o benestar que queremos non é para uns poucos, senón para tod@s, porque tod@s somos fill@s de Deus, e non mercadoría que se compra con engano e se vende ao que máis paga. Que saibamos ser pacientes, como o foi Xesús en Caná, para ofrecer o mellor de nós e gozar co sorriso do irm@n.
 
ORACIÓN DA COMUNIDADE

            Desde o amor do que Xesús nos dá hoxe un verdadeiro testemuño de entrega e servizo cara aos demais, presentamos agora a nosa oración e dicimos xunt@s:

QUE AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL

o   Para que os responsables da Igrexa, desde unha verdadeira actitude de servizo, saiban estar no mundo con actitudes de dispoñibilidade e non de defensa de intereses persoais e pouco evanxélicos, OREMOS.

QUE AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL

o   Para que espertemos do soño de ser comunidades rutinarias e baleiras de contido verdadeiramente evanxélico, para comezar a camiñar dando testemuño da fe que cremos e compartimos cos nosos feitos e a nosa maneira de vivir desde a esperanza, en tempos recios e difíciles, OREMOS

QUE AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL

o   Para que cada un/ha dos que participamos nesta celebración, fagamos o esforzo por tomar en serio e levar á vida de cada día o que neste momento celebramos, compartimos e agradecemos xunt@s diante do Señor: que o amor de Deus ten o seu espello no noso xeito de actuar, OREMOS.

QUE AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL

Señor, alenta, anima e acompaña canto agora temos compartido e expresado comunitariamente. P.X.N.S. Amén.

REFLEXIÓN

Non soportamos esperar cola no súper, no banco, no Concello, na gasolineira... Poñémonos nerviosos en canto o autobús tarda máis de cinco minutos ou o coche que levamos diante reduce a súa velocidade. Esperamos que nos contesten os Whatsapp en cuestión de segundos, os correos electrónicos agora e xa, as chamadas polo móbil que nolas collan ao momento e sen demora... Entón, somos como case todos. Somos uns impacientes sociolóxicos. E porén, sabemos que o importante require sempre o seu tempo, que os bos pratos cocíñanse a lume lento. Gustaríanos saber esperar… Sentarnos preto do lume e somente esperar. Pero non é tan fácil.

A paciencia non é unha palabra de moda hoxe. Soa a consello de avoa. e quizais por iso é das máis necesarias. A paciencia supón esperar e respectar os tempos. Supón desexar a chegada de outro e non ter máis que facer que esperar. Desexar e esperar. Exercitarse neste arte de esperar é unha tarefa que tod@s, agora que pasou o Nadal e temos moito tempo por diante para pensar e facer, podemos exercitar. Que mellor que comezar hoxe!. Contemos, sen presa e ilusionad@s, as marabillas do Señor!.

                   (Sobre unha idea de Carlos Gómez-Vírseda .sj)

CANTOS
Ø  ENTRADA: Camiñando pola vida
Ø  LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
Ø  OFERTORIO: Benaventurados
Ø  COMUÑÓN: Acharte presente

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel