SÓ OS
SINAIS DE AMOR FAN CRIBLE A COHERENCIA DA IGREXA NO MEDIO DUNHA SOCIEDADE
ENCHOUPADA POLA CRISE E A DEGRADACIÓN DO SER HUMANO
PÓRTICO
O amor de Deus foi vertido nos nosos
corazóns ata rebordar. Si, pero a fondura dese amor non se manifesta en abstracto
ou só nas palabras, senón que se vai mostrando nas accións, grandes ou
pequenas, de cant@s temos a Deus por raíz de vida e tronco do que saen as pólas
do encontro cos irm@ns a través das nosas accións e comportamentos. Non podemos
falar que temos comprendido o amor de Deus se buscamos só o noso proveito, a
nosa comenencia ou o noso interese. Así, dificilmente poderemos entender que
quere dicir amar e tampouco aprenderemos o que é o amor. Hoxe a palabra de Deus
móstranos os sinais do amor que se van facendo presentes na estabilidade dun
compromiso, na capacidade de escoitar e non actuar arroutadamente, no xesto de
confiar a pesares das dificultades que esa confianza supón e esixe.
Participemos na celebración de hoxe
co corazón aberto a superar as ideas fixas, e a deixarse enchoupar pola
linguaxe de Deus que se vai manifestando no actuar e vivir de moit@s dos que
nos rodean.
PERDÓN
v Polas veces nas que non puxemos o esforzo suficiente para construír a
relación na nosa familia sobre o amor e a confianza, SEÑOR, FAINOS INSTRUMENTOS
DE PAZ E AMOR.
v Por ser demasiado conservadores á hora de superar accións e comportamentos,
cos que outros en tempos pasados, nos fixeron sufrir e nos produciron dor, CRISTO, FAINOS INSTRUMENTOS DE PAZ E AMOR.
v Pola nosa falta de confianza na
forza do amor de Deus, que nos fai dubidar e desconfiar das persoas, SEÑOR, FAINOS INSTRUMENTOS DE PAZ E AMOR.
REMUÍÑO
§ Rematado o tempo de Nadal, é momento de retomar hábitos de comportamento
que neste intervalo festivo fomos deixando de lado. Con tranquilidade, e sen
necesidade de poñer sorriso de festa, volvemos ás tarefas cotiás para seguir
crecendo como persoas e desenvolvendo, sen moito barullo e con
responsabilidade, os quefaceres habituais que nos van facendo descubrir a
sinxeleza da vida, sen ter que recorrer a extravagancias ou rarezas. O tempo
Ordinario resitúa a nosa vida para mostrarnos que cando un fai ben as cousas,
cando un é capaz de buscar e repartir o tempo con racionalidade –sentidiño–
podemos chegar a concretar aqueles proxectos e ilusións que nos propuñamos no
comezo do ano. Deste xeito, con tempo e paciencia, a constancia, da que hai uns
días falabamos, convértese en vertixe sobre o que imos avanzando e acadando que
os propósitos non queden en boa vontade, senón se convertan en realidades
concretas que nos van axudando a sentírmonos a gusto co que facemos, co
horizonte e sentido que nos temos marcado na vida. E neste horizonte aparece
Deus como amigo no camiño, e a fe como medio desde o que descubrimos o valor do
encontro comunitario, a tarefa compartida, e a oración agradecida por sabernos
acompañados en gozos e esperanzas, en tristuras e dificultades. Unha vez máis,
Deus váisenos mostrando na compaña de quen nos escoita, na man que se nos
tende, no tempo que outros nos dedican ou no esforzo de repartir o que temos
para que máis poidan gozalo. E todo desde o amor, ese amor que deixa de ser
unha palabra recurso para converterse en dispoñibilidade.
§ Aquí, e non noutros sitios, é onde atopamos de verdade e sen finximentos as
marabillas do Señor. Unhas marabillas que veñen con nome e apelidos, con rostro
recoñecible, con sorriso sincero, e non posicionamento diante dunha cámara de
fotos ou de vídeo. Un posicionamento que moitas das veces é irreal e pura
ficción. Non ocorre así coas marabillas de Deus porque estas podemos velas,
prezalas e compartilas desde a nosa relación, san e sincera, de colaboración e
axuda de uns para cos outros. E isto só pode ser deste xeito se sae da
sinceridade que poñemos á hora de facer estas accións que quedan inmortalizadas
como pequenos sinais de que a presenza de Deus non se agocha, senón que se vai
mostrando no que de ben e bo sexamos capaces de facer.
§ Unha presenza que é verdadeiro sopro do Espírito, e que vai repartindo azos
de reflexión e acción nas nosas vidas. Por que nos é tan difícil moitas veces
recoñecer esta presenza?. Por que temos tanta dificultade en confiar nela,
namentres somos crédulos, inxenuos e a boa fe cando escoitamos isto ou aquilo
na radio ou na televisión, e o cremos sen cuestionarnos se é ou non verdade?.
Por que a Deus o aparcamos porque non o vemos, e porén seguimos necesitando que
nos conten, digan, ou mostren situacións ás que non lle poñemos nin o máis
mínimo dos cuestionamentos?. Por que nos custa tanto deixarnos levar pola forza
do Espírito, e sen embargo a nosa credulidade fai que nos deixemos enganar por
tantos interesados e aproveitados que só buscan xogar con nós para obter eles
moi bos beneficios?. Por que non acabamos de darnos conta que a Deus non lle
vai nisto máis que o amor e o cariño que nos ten, namentres hai outros
“deusiños” que o que lles vai, e moito, non é outra cousa que facer medrar os
billetes na súa carteira?.
§ En Xesús descubrimos a resposta: os seus sinais non queren ser máis que
mostra de amor, cercanía, respecto e preocupación por canto nos fai felices;
namentres que nos que nin son coma el nin lles interesa esforzarse por selo, só
hai desconfianza e ansia de medrar. Neste tempo de crise, no que vemos como as
persoas poden dar ou mellor canto somos capaces de facer polos outros,
esforzarnos por mirar os sinais de Xesús cos seus ollos, non pode traernos máis
que forza interior para superar atrancos e dificultades, e capacidade de unir
esforzos para defender todo aquilo que faga que as persoas se sentan mellor, se
descubran máis libres e se recoñezan na súa total humanidade. Que mellor sinal
ca esta, como ocorreu en Caná de
Galilea, para dicirlle aos mercadores, que hoxe tanto abundan, e que buscan
beneficios a custa das persoas, que non estamos dispostos a favorecerlles o
enriquecemento das súas contas persoais. Que o benestar que queremos non é para
uns poucos, senón para tod@s, porque tod@s somos fill@s de Deus, e non
mercadoría que se compra con engano e se vende ao que máis paga. Que saibamos
ser pacientes, como o foi Xesús en Caná,
para ofrecer o mellor de nós e gozar co sorriso do irm@n.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Desde o amor do que Xesús nos dá hoxe un verdadeiro
testemuño de entrega e servizo cara aos demais, presentamos agora a nosa oración
e dicimos xunt@s:
QUE
AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL
o
Para que os responsables da Igrexa, desde unha verdadeira
actitude de servizo, saiban estar no mundo con actitudes de dispoñibilidade e
non de defensa de intereses persoais e pouco evanxélicos, OREMOS.
QUE
AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL
o
Para que espertemos do soño de ser comunidades rutinarias
e baleiras de contido verdadeiramente evanxélico, para comezar a camiñar dando
testemuño da fe que cremos e compartimos cos nosos feitos e a nosa maneira de
vivir desde a esperanza, en tempos recios e difíciles, OREMOS
QUE
AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL
o
Para que cada un/ha dos que participamos nesta
celebración, fagamos o esforzo por tomar en serio e levar á vida de cada día o
que neste momento celebramos, compartimos e agradecemos xunt@s diante do Señor:
que o amor de Deus ten o seu espello no noso xeito de actuar, OREMOS.
QUE
AS TÚAS MARABILLAS, SEÑOR, AS CONTEMOS CO NOSO COMPORTAMENTO SERVIZAL
Señor, alenta, anima e acompaña canto agora temos
compartido e expresado comunitariamente. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
Non soportamos esperar cola no súper, no banco, no Concello, na
gasolineira... Poñémonos nerviosos en canto o autobús tarda máis de cinco
minutos ou o coche que levamos diante reduce a súa velocidade. Esperamos que
nos contesten os Whatsapp en cuestión de segundos, os correos electrónicos
agora e xa, as chamadas polo móbil que nolas collan ao momento e sen demora...
Entón, somos como case todos. Somos uns impacientes sociolóxicos. E porén, sabemos
que o importante require sempre o seu tempo, que os bos pratos cocíñanse a lume
lento. Gustaríanos saber esperar… Sentarnos preto do lume e somente esperar.
Pero non é tan fácil.
A paciencia non é unha palabra de moda hoxe. Soa a consello de avoa. e quizais
por iso é das máis necesarias. A paciencia supón esperar e respectar os tempos.
Supón desexar a chegada de outro e non ter máis que facer que esperar. Desexar e
esperar. Exercitarse neste arte de esperar é unha tarefa que tod@s, agora que
pasou o Nadal e temos moito tempo por diante para pensar e facer, podemos
exercitar. Que mellor que comezar hoxe!. Contemos, sen presa e ilusionad@s, as
marabillas do Señor!.
(Sobre unha idea de Carlos Gómez-Vírseda .sj)
CANTOS
Ø ENTRADA: Camiñando pola vidaØ LECTURAS: Contade as marabillas do Señor
Ø OFERTORIO: Benaventurados
Ø COMUÑÓN: Acharte presente
Comentarios