Epifania 2013

TODAS AS PERSOAS TEMOS UNHA ESTRELA QUE, A POUCO QUE MIREMOS CARA DENTRO, NOS LEVA A XESÚS.

DEIXÉMONOS GUIAR POR ELA!

PÓRTICO

Nin eran tres, nin facían maxia, nin eran reis. Eran uns homes sabios, de alén das fronteiras xudías, que se puxeron en camiño para renderlle homenaxe ao Neno que viña de nacer. Máis alá de controversias e debates estériles que poñen de manifesto a necesidade de formarnos, tamén no ámbito da fe, hoxe xuntámonos para celebrar a festa da Epifanía, é dicir, a manifestación de Deus a todos os pobos, a todas as persoas. É unha festa que nos fala de universalidade e que vén botar abaixo a teima que tiñan os xudeus de que o Mesías que nacía ía salvalos só a eles.
Porén, a intención de Mateu cando relata a adoración dos magos é sinxela: Deus nace para salvar a todas as persoas, porque para El non hai estranxeiros.
Que a celebración que agora comezamos nos axude a poñernos en camiño coma os sabios: seguindo a estrela de Deus. De seguro nos levará a descubrilo e recoñecelo nos irmáns e nas irmás e nos acontecementos da vida e da historia.

O PERDÓN

ð Por agocharlles a luz aos demais, excluíndoos, negándolles a palabra, gardando rancor e non valorándoos coma o que son: fillos/as do Deus amor, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS GUIAR POLA TÚA ESTRELA.
ð Por ter renunciado á posibilidade de formarnos no eido da fe, sen descubrir que o coñecemento nos fai máis libres, CRISTO, QUE NOS DEIXEMOS GUIAR POLA TÚA ESTRELA.
ð Porque a pesar de que a vemos brillar enriba de nós, non estamos dispostos a deixar que a túa estrela alumee a nosa vida, enchéndoa de misericordia, xustiza e tenrura, SEÑOR, QUE NOS DEIXEMOS GUIAR POLA TÚA ESTRELA.

REMUÍÑO

* Uns magos de oriente, uns estranxeiros, presentáronse en Xerusalén preguntando “...onde está o rei dos xudeus que naceu?. Miramos saír a súa estrela e vimos renderlle homenaxe...”, dinos o evanxeo de Mateu. Por entón, críase que o nacemento de todo gran personaxe na terra ía acompañado pola aparición dunha estrela no firmamento. A Xesús non lle podía faltar a súa. A estrela, sobre a que se lanzaron moitas hipóteses (un cometa, unha conxunción de planetas...), é un símbolo, o símbolo do Mesías, que conduce aos pagáns (os non xudeus) á luz da fe, feito anunciado polos profetas no Vello Testamento.

* Os magos viñan de Oriente. Para un israelita, oriente pode ser todo o que hai ao outro lado do Xordán. Así, tal vez, foran orixinarios da tribo dos medos, que chegou a converterse en caste sacerdotal entre os persas; ou tal vez non. Dos magos soubemos (inventamos?) máis co tempo; pero nada disto aparece nos evanxeos. Desde o século II pénsase que eran tres, porque son tres os agasallos que lles ofrecen ao neno: ouro (regalo real), incenso (para o culto) e mirra (para unxir o cadáver o día da morte). No século VI bautizóuselles co nome de reis: Melchor (rei de Persia); Gaspar (rei de Arabia) e Baltasar (rei da India).

* Máis alá de controversias, lendas e opinións, que fan que nos escandalicemos por parvadas, o importante da festa de hoxe é a universalidade. Moito lle custou (moito nos custa) ao pobo de Israel (aos cristiáns) saír da exclusividade da relación con Deus para compartir e descubrir que El se lle manifesta a todas as persoas, respectando culturas, crenzas ou formas de vida. Por iso nós que, coma os magos, vimos saír a súa estrela, estamos chamados a levar esta estrela ao portal de tantas persoas que, neste tempo de crise tan duro que estamos a sufrir, están deixadas de lado, discriminadas de calquera xeito, faltas de oportunidades de realización, sedentas de verdade, famentas de pan e luz, desexosas de xustiza, enfermas de desesperanza. Que máis dá se foron tres, cinco ou cen; se foron magos ou albaneis; se lle levaron agasallos ou comida quente.... O importante é que se puxeron en camiño cara Belén. Fagamos nós o mesmo e deámoslle ao Neno o mellor que temos: a nosa vida, para que El a alumee.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Acheguémonos á carón do Deus que hoxe se nos manifesta como luz, paz e xustiza sen distinción de razas, culturas ou linguas, e digamos: