COMPRACID@S EN XESÚS POR TERNOS ABERTO A PORTA DA SALVACIÓN
Pórtico
Invítanos o salmo a
proclamar, non só coa boca senón tamén co corazón, que o Señor bendinos a tod@s
coa paz. Paz como desexo, paz como tarefa, paz como compromiso de tod@s, paz
como camiño para o entendemento, paz... sempre a paz como guieiro das nosas
vidas. É a paz que Deus nos invitou a construír desde o día do noso bautismo,
para que a presenza do Espírito se vaia mostrando na nosa vida e comecemos a
sentir a súa forza á hora de actuar, de comprometernos, de ir dando razón da
nosa esperanza. É a paz que nos trae tamén a oración que por nós compartiron
pais e padriños o día do noso bautismo; unha paz que, desde a perspectiva do
camiño iniciado no comezo do Advento ao ir presentando os grandes textos do
Concilio Vaticano II, nos pide hoxe que canto de gozo e renovación aportou o
Concilio, non o esquezamos nin o deixemos esmorecer. Ao contrario, na
celebración de hoxe invítasenos a que tomemos conciencia do que supón e
significa ter recibido o bautismo desde o noso ser Igrexa no medio do mundo.
Que os compromisos bautismais sexan sempre lembranza da tarefa que temos por
diante: facer da Igrexa comunidade de comuñón renovada e guiada pola esperanza
vivida no medio do mundo, sen deixarnos levar nin polo medo nin pola rutina.
O PERDÓN
ð Por non acabar de descubrir
que a oración ten que ser motor, impulso e alento no noso vivir cotián, SEÑOR, RENÓVANOS
CO TEU ESPÍRITO.
ð Porque nos poden máis os
costumes que a coherencia entre a fe e a vida, CRISTO, RENÓVANOS CO TEU ESPÍRITO.
ð Porque o noso madurar na vida
non sempre vai acompañado do noso madurar na fe, SEÑOR, RENÓVANOS CO TEU ESPÍRITO.
REMUÍÑO
ü Como Xesús, tamén nós
recibimos o bautismo. Non foi este un simple botarnos auga por riba da cabeza,
senón un sinal dunha incorporación plena ao proxecto de Deus; o proxecto que
nos sinala desde o principio como membros participantes e protagonistas da súa
presenza no medio do mundo; un proxecto no que o Espírito é impulso renovador
da esperanza e de unión ao mundo e ás persoas; un proxecto no que óleo e crisma
son non só recendo externo, senón incorporación plena de toda a nosa persoa ao
plan de Deus. Por iso é tan importante crecer como Igrexa coñecendo que é e
significa pedir, libre e voluntariamente, o sacramento do bautismo, sen
deixarnos levar de tradicións, costumes ou ritos. Bautizarse é optar por
atoparse con Deus como compañeiro na viaxe que cada un/ha de nós vai facendo ao
longo da súa vida. Unha viaxe que iniciamos no momento no que, nós ou os nosos
pais e padriños, responden á invitación que nos fai Xesús de seguilo coa
petición do bautismo. Esta acción supón a nosa incorporación a un proxecto que
está rexido polo amor, a tolerancia e a tarefa de facer agradable e xusta a
vida dos demais e do mundo no que vivimos. Bautizarse é todo o contrario do
enfrontamento, a inxustiza, o abuso, a destrución do planeta... porque seguir a
Cristo non se reduce a facer prácticas de piedade dentro dos templos, senón que
consiste en vivir o seu proxecto de salvación alí e desde onde esteamos. E como
ben sabemos, non podemos separar a nosa vida en comportamentos illados uns dos
outros. Nós somos sempre os mesmos, sen separacións, cando traballamos, estamos
coa familia, visitamos aos amigos, acompañamos a un enfermo, axudamos a quen
nos necesite ou recemos na igrexa. O bautismo incorpóranos a un proxecto que é
integral, e non pode separarse, como se cada cousa non tivera que ver con
outra. Ata que non entendamos isto e o comecemos a vivir, faremos ritos
externos, pero estaremos moi lonxe do que Xesús pensou, entendeu, viviu e nos
deixou como tarefa aos seus seguidores.
ü Por iso, hoxe, na celebración
do bautismo de Xesús, é unha boa ocasión para analizar canto fomos mostrando e
explicando ao longo do Advento e Nadal sobre o que significou e quixo o
Concilio, é dicir a renovación. Só unha Igrexa, e polo tanto, uns cristiáns que
saben o que son e ao que os chama a súa fe, poden entender o esforzo do
Concilio por achegarse aos problemas (gozos
e esperanzas) das persoas en cada momento da historia para aportar a súa
pequena dose de esforzo e esperanza. Só unha Igrexa, e polo tanto uns
cristiáns, capaces de entender que a Biblia é Palabra viva e eficaz (alma e fonte da vida cristiá) poden
entender a necesidade de coñecela, proclamala ben, rezar desde ela, e buscar
nela fondura e razóns para estar no mundo con actitude activa e transformadora
da nosa vida e da sociedade, a través da que Deus se vai revelando. Só unha
Igrexa, e polo tanto uns cristiáns, capaces de entender por que o que vivimos
debemos celebralo, compartilo e agradecelo (Eucaristía
como fonte e cume), entenderemos a importancia da renovación litúrxica, que
non foi un simple cambiar de lugar o altar, ou entender o que facía o cura,
senón que con eses cambios chamábasenos a entrar en relación cun Deus que é
misterio e presenza que non se esgota no aparente, senón que nos trascende. En fin,
só unha Igrexa que ten entendido todo isto, é capaz de descubrir por que somos
comunidade, sacramento universal de salvación e pobo de Deus que manifesta a
presenza de Aquel, que sendo de condición divina, non tivo reparo de ser un
coma nós, e asumir a nosa condición limitada e fragmentada.
ü A todo isto nos invita a
celebración de hoxe, dedicada, desde o bautismo do Señor, a reflexionar sobre
as razóns e os por qué do noso propio bautismo. Fagamos un esforzo por
entendelo, reflexionalo e vivilo.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Coma
no día do bautismo de Xesús, tamén nós, Pai, queremos que a auga do sinal da
cruz sexa sinal viva da presenza do Espírito, por iso dicimos:
PAI,
QUE NOS DEIXEMOS ACOMPAÑAR DO ESPÍRITO
û Para que na Igrexa sexamos
sempre conscientes de que o que rezamos, dentro ou fóra do templo, ten que ir
acompañado cun xeito de actuar que nos faga sentir que somos Pobo de Deus e
sacramento de Salvación para os irmánse as irmás, OREMOS.
PAI,
QUE NOS DEIXEMOS ACOMPAÑAR DO ESPÍRITO
û Porque nas nosas comunidades
esquecemos moitas veces que non se pode celebrar a fe se non estamos dispostos
a participar compartindo gozos e esperanzas, tristuras e angustias dos homes e
mulleres do noso mundo: os parad@s, os enferm@s, os entritecidos, os
desilusionad@s, @s enganad@s, OREMOS.
PAI,
QUE NOS DEIXEMOS ACOMPAÑAR DO ESPÍRITO
û Para que fagamos o esforzo
de atender á proclamación da Palabra nas celebracións e nos comprometamos a
coñecela máis e mellor, de xeito que poidamos aprender a vivila coa forza,
ilusión e esperanza coa que o fixeron tantos homes e mulleres que coma nós
recibiron a forza do bautismo para facer o ben no medio do mundo, OREMOS.
PAI,
QUE NOS DEIXEMOS ACOMPAÑAR DO ESPÍRITO
Pai, que esta
oración comunitaria sexa sempre expresión do que sentimos, do que nos preocupa
e da confianza que en ti poñemos para acompañala. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor, sabemos que a vida humana , o
tempo humanizado, o tempo de calidade, non é outra cousa que o intento de
responder a esa interpelación, e dicir en cada momento: “aquí estou, presente,
contigo, vivo, para ti, para os irmáns...”, porque cada instante é un mundo, e
, por iso, cada cousa ten o seu tempo.
Sabendo estar ao lado de quen sofre, se sente só, está
desacougado, non atopa horizonte na vida... temos tamén que aprender a manexar
o tempo. Un tempo que temos que aprender a recoñecer como limitado. E como di o
refrán, “en cada tempo, o seu tento”. Por iso non temos tempo que perder, e si
que compartir, ofrecer, alentar, acompañar... deixándonos guiar pola luz do
Espírito. Ese Espírito que pousou en nós o día que botaron sobre a nosa cabeza
a auga que acompañaron tamén da invocación ao Pai e a ao Fillo.
Que
a forza recibida ao ser acollidos na fe, faga do noso tempo, calidade, escoita,
silencio, encontro, e sobre todo e con todo: amor. Amén.
CANTOS
*
ENTRADA: Camiñarei
*
LECTURAS: A auga do
Señor
*
OFERTORIO: Grazas,
Señor, na mañá
*
COMUÑÓN: Ide e pregoade
Comentarios