POLOS NENOS DO SUR
Hai neniños, Señor, a mancheas
que non saben o que é unha flor descoñecen as tardes felices,
os Amenceres de festa e candor.
Hai neniños, Señor, estragados,
ignorantes de pais con paixón, picariños tirados nas rúas,
Hai neniños, Señor, que nos falan
con linguaxe sinxela, sen voz, e nos mostran a urxencia divina
da xustiza que Cristo encetou.
Hai neniños, Señor, pouca cousa,
que cobizan a liberación nas súas vidas cheíñas de ausencias
que ata agora ninguén lles colmou.
Hai neniños, Señor, e ti neles
reclamando diante de nós o dereito a medrares contento
feito neno nos nenos sen voz.
FELICES OS VELLOS
Que non nos falten os vellos, Señor,
que non falten os vellos. Felices os vellos,
cheos da forza de Deus,
que sempre, desde nenos,
se deixaron guiar por El.
Feliz a casa que os criou
e que os recolle; feliz a parroquia que os conta
na súa veciñanza,
feliz a comunidade que os ve
nos seus asentos.
Felices os vellos
que ao longo de moitos anos souberon manter acesa
a esperanza dun pobo,
e non aforraron esforzos
para ir facendo real esa esperanza.
Felices os novos
que herdaron a súa fala; felices os nenos
que escoitan as súas historias;
felices as terras
feitas fecundas coa súa suor.
Felices os vellos:
que fermosas as súas caras engurradas, os seus lombos dobregados,
as súas mans incertas,
a súa fala entrecortada,
o seu andar dubidoso,
a súa cabeza descuberta,
as súas canas resecas,
o seu corpo canso e encollido!
Que non nos falten os vellos, Señor,
que non nos falten os vellos. E O MENIÑO XESÚS NON DURMÍA
E o meniño Xesús non durmía ....
- "Durme, durme, durme agora,
(rogaba a Virxe María),
que, mal asomou a aurora,
senteime xunto ao tear
e por todo o día fóra,
ata que xa se non vía,
non deixei de traballar!"
E o meniño Xesús non durmía ....
Nunha voz mais fatigada tornaba a Virxe María:
- "Durme, pombiña nevada,
durme, durme, durme ben ....
Ve que está case apagada
a frouxa luz da buxía,
do pouco aceite que ten".
E o meniño Xesús non durmía ....
E a voz da Virxe volveu: - “Repara no meu ollar,
ve como el entristece ....
Durme, durme, durme ben,
oh albo lirio do ceo!;
olla que estou a chorar:
ten pena da túa nai!"
Noso Señor, entón, adormeceu ....
(Augusto Xil 1873 -1929)
DECÁLOGO PARA CULTIVAR O AMOR
1.- O amor é confianza, en si e no outro.
2.- O amor desenvólvese paseniño, con tino e
coidado.
3.- O amor é paciente, espera sen límites.
4.- O amor non é competitivo, derradeiro
reduto da gratuidade.
5.- O amor permanece aberto, sempre en camiño
para crecer.
6.- O amor é expansivo, aberto á fecundidade e
á comunidade.
7.- O amor é rebuldeiro, non lixeiro, si
espontáneo.
8.- O amor é sincero, nada ten que ocultar nin
calar.
9.- O amor é estimulante, dende a mutua
autoestima.
10. O amor é delicado, sempre respectuoso.
(José
Román Flecha)
O AMOR ACÉPTASE TAL COMO É
O amor acéptate tal como é.
Afirma a túa vontade e os teus dons.
Preocúpase por ti, quere saber que estás ben.
Impúlsate a que te realices plenamente.
Crea empatía: sabe o que se sente ao ser ti.
Anímate a que creas en ti mesmo.
É amable no trato contigo.
Garda os teus segredos: estás a salvo.
É bondadoso: sempre te apoia e está ao teu
lado.
Rise moito: sempre contigo, nunca de ti.
Busca a túa bondade e atópaa.
Fai que te sintas satisfeito de ser ti mesmo.
Non ten en conta as túas vaidades e
debilidades.
Ora polas túas necesidades e deféndete.
Ten tacto incluso cando se enfronta contigo.
Diche a verdade sempre e con honestidade.
Pensa en ti e nas túas necesidades.
É duro e tenro, segundo o que necesites.
Compréndete e permíteche ter malos días.
Señor, pedímosche que este sexa o amor
sobre o que se asenten as nosas familias.
SE O NOSO DEUS GALEGO SE FAZ
Ai, se noso Deus
galego se faz,
vámose a cantar
á chouciña na que naz!
Ai, se a súa nai
é de Compostela,
vamos a cantar,
fermosa galega!
Todo galeguiño
toque churumbela,
que o belo meniño
é da nosa terra.
Fagamos todos
a danza galega,
que esta desnudiño
e chora e tembra.
Pois nace en Galicia,
na falda da terra,
galego se faz,
é da nosa terra.
(Anónimo, 1637)
UN NENO NACE EN ÁFRICA
Silencio, só silencio.
A lúa, con cara opaca,
ilumina a verde sabana de Tami.
Silencio, só silencio.
A lúa, con descaro no seu esplendor,
inspira en noite de creación.
Silencio, só silencio.
O aire, húmido e claro,
sombrea cansazo de rostros en desvelo.
Silencio, só silencio
en paredes acomodando esquecemento
do seu onte branco e limpo.
Silencio, só silencio,
e en frío túmulo apagado
dous corazóns pulsan soño de vida.
Silencio, só silencio.
Escuridade en luz de parto
en noite de lúa chea.
Silencio, só silencio,
e en misión calada,
de acougo disimulado,
tres mulleres africanas agariman
que a vida sexa en nai esgotada.
Silencio, só silencio.
Dor enteira, suor de dureza,
empeño de vida en nai
con soño ou obrigación de muller,
e un neno nace en África.
Silencio, só silencio.
Sen berros, xemidos ou choros,
sen gasas, sen quirófano, sen auga,
sen brisa suave, sen luz;
sen un abrazo, sen un bico... sen nada,
e un neno nace en África.
Silencio, só silencio.
Un chorar de angustia e vida:
Unha muller africana,
no medio de escuridade inhumana e cruel,
contempla calada, con ollos rendidos,
o froito vivo da súa entraña.
Silencio, só silencio.
A lúa bebe toda a súa beleza
nas augas de vida empantanada
da verde sabana de Tami.
Silencio, só silencio.
Luz de nai, luz de vida.
Luz de lúa, luz de auga.
Luz de suspiro, luz de África.
Silencio, só silencio.
Un neno nace en África.
Luís Rebolledo, Tami, 29 de xullo de 2007
Comentarios