AS DIFICULTADES SON
MOITAS E ESPERANZA POUCA.
NECESITAMOS PROFETAS
QUE NON SE DEIXEN ARRASTRAR POLO DESCORAZONAMENTO QUE NOS VAI INVADINDO A TOD@S
PÓRTICO
Que
doado é falar, pero que difícil actuar, facer, comportarse segundo o que
dicimos ter claro!. Este paradoxo, do que ningún de nós estamos excluídos, é o
que nos quere plantexar a palabra que imos proclamar na celebración. As cousas
non resultan fáciles, e na sociedade das tecnoloxías máis avanzadas sobran
pretendidos mestres e fáltannos verdadeiras testemuñas. faltan profetas de
ilusión e cambio, profetas de renovación e loita, profetas con visión de
futuro, profetas que non estean dispostos nunca a deixar que o presente
esmoreza, porque o actuar interesado e sempre calculado de quen só ve e busca
resultados, sen pararse a coñecer, escoitar e dialogar coas persoas, non crea
máis que frustración.
Acheguémonos á mesa da fraternidade
dispoñéndonos a deixar que a palabra proclamada vaia enchoupando vida e accións.
PERDÓN
*
Cando o fracaso e a frustración queiran aniñar en nós, SEÑOR, AXÚDANOS A ESCORRENTALOS.
*
Cando a tentación
do sectarismo e a exclusión nos invadan, CRISTO,
AXÚDANOS A ESCORRENTALOS.
*
Cando cedemos á tentación de deixar morrer a fe, minguar
a esperanza e cousificar o amor, SEÑOR,
AXÚDANOS A ESCORRENTALOS.
REMUÍÑO
ü Cando
dicimos que a mensaxe de Xesús e a fe que dela emana é universal, queremos
poñer de manifesto que a acción de Deus vaise expresando na práctica do ben dos
que nos chamamos seguidores seus; non no que as persoas chamamos, e tamén
moitas veces facemos: a discriminación. Diante da tentación dos que reivindican
en exclusiva a Deus coma seu, coma único para eles ou como só preocupado polas
súas cousas, afastando, marxinando e sometendo aos que rezan distinto e cren
doutro xeito, o Deus cristián móstrase -e vimos de escoitalo nos textos que
temos proclamado-, como o que abarca a tod@s, o que abre os seus brazos para
permitir unha aperta agarimosa e incluínte, na que tod@s temos acubillo e na
que ninguén queda nin ás portas nin se lle trata coma un apestado. Este xeito
de actuar de Deus é o que marabilla a aqueles que reciben a súa palabra, de aí
que o pobo, a pesares das súas moitas infidelidades, segue sentíndose fascinado
polo xeito de tratalos por parte do seu Deus. Fronte do actuar castigando,
amedrentando ou sacrificándoos dos deuses dos outros pobos, o Deus de Israel é
paciente, agarimoso e sempre preocupado polos seus. A presenza dos profetas na
vida de Israel non é máis ca unha destas mostras do agarimo e da preocupación
de Deus polo pobo. Os profetas animan, alentan, corrixen, forman, educan... fan
presente a Deus co seu actuar e co xeito de estimular a esperanza na vida da
comunidade.
ü Nun
momento como o actual, tamén é importante o labor dos profetas. Mellor dito,
hoxe máis ca nunca, necesitamos profetas que se convertan en testemuñas para o
noso actuar honesto, responsable, gozoso, ledo e cheo de esperanza. Coas
dificultades que tantas persoas e tantas familias están a sufrir, necesitamos
profetas que sexan referentes que nos axuden a non caer no desespero, a
tristura e o desencanto permanente. E como estamos tan desesperados pola
situación tan difícil que social, cultural, política e laboralmente estamos a
vivir, nunca tanto coma hoxe son importantes persoas que nos mostren coa súa
vida que hai luz ao final deste longo túnel; que hai solución a esta situación,
que é posible cambiar as cousas e poñer á persoa, ao ser humano , e non aos negocios,
os cartos, o poder ou ao engano, como cumio, horizonte e razón de empeñar e
implicar a vida para cambiar e mellorar as cousas. E se paramos un pouco e
poñemos distancia da saturación de información e medios; se somos capaces de
atopar momentos para a reflexión pausada, para o convencemento de que as cousas
boas e valiosas levan tempo, que non todo é chegar e encher; se ampliamos a
nosa mirada..., entón descubriremos que profetas hainos, o que temos é que
esforzarnos por saber onde están, quen son e o que fan. E aprendendo, que non
copiando deles, acadaremos recargar ilusións, alentar o presente, crer que un
futuro distinto (austero, sinxelo e no que se valore o traballo e o esforzo), é
posible. Abramos os ollos, busquémolos, sigamos as pegadas que nos van
deixando. Seguro que non estarán nos consellos de administración, nas cúpulas
eclesiais ou nos comités dos partidos políticos, senón alí onde non son
famosos, non saen nos medios e non buscan nin fama nin notoriedade. As súas
vidas son cantos de esperanza e alento de novidade para moitas persoas que,
pondo neles a súa confianza, non quedan defraudadas. A través do seu actuar
desinteresado, solidario e xusto, o Señor vai cantando a salvación.
ü Paulo
entendeuno moi ben cando, ao escribirlle a aqueles cristiáns de Corinto, lles
di que as cousas, para poder acadalas, hai que crer nelas, confiar nelas,
esperanzarse nelas, facéndoas sempre desde e con amor. O himno ao amor é todo
un camiño de vida contra a tentación de abandonar, de caer no pasotismo ou
pensar que o mellor é claudicar e deixalo todo. Necesitamos volver a escoitalo,
a lelo con calma, dedicarlle un pouco de tempo a reflexionar sobre o que nos
di, para buscar de convertelo en maneira de actuar con nós mesmos, coa xente da
familia, cos veciños, cos amigos... alí onde esteamos. Que mellores
embaixadores pode ter Xesús ca nós mesmos, os que nos chamamos cristiáns, os
que rezamos e celebramos a fe cada semana, os que nos preparamos para facer das
nosas casas fogares cristiáns, os que queremos coñecer máis e mellor que a fe
non é nin un costume nin unha tradición, senón un xeito de vivir tentando que
Xesús, na súa persoa e na súa palabra, nos movan, nos alenten e nos estimulen.
E iso non pode ser un segredo que gardemos só para nós, senón que temos que
comunicalo a tod@s, sen exclusións nin discriminacións. Xesús asumiu a nosa
condición humana para dicirnos a tod@s: chegou a salvación para tod@s, aquí
está, abride os ollos, dispoñede o corazón, acollédea!.
Fe, esperanza e amor son os tres puntais necesarios para seguinte, Señor, tal e como Paulo nos lembra na carta aos Corintios. Cando nos dispomos a unir palabra e corazón para facer delas oración comunitaria, dicimos xunt@s:
QUE O NOSO VIVIR SEXA SEMPRE AGRADECIDO E NON INTERESADO
ö Para que
desde a Igrexa, comuñón de comunidades, aprendamos a vivir o noso testemuño desde
a fe en ti, a esperanza na unión de tod@s e o amor na entrega xenerosa cara aos
demais, OREMOS.
QUE O NOSO VIVIR SEXA SEMPRE AGRADECIDO E NON INTERESADO
ö Para que
saibamos vencer a tentación de caer en comportamentos que só buscan
aproveitarse dos demais, e non entenden que o amor sen xustiza e solidariedade
non é máis que mentira, OREMOS.
QUE O NOSO VIVIR SEXA SEMPRE AGRADECIDO E NON INTERESADO
ö Para que
descubrindo que a presenza de Deus no mundo é unha tarefa que nos chama aos
seus seguidores a facer da nosa vida ledicia, entrega e capacidade de
comprensión, aprendamos a non ter nunca vergoña de manifestar que a fe é axuda
e loita contra a manipulación, a mentira, o engano e a utilización das persoas,
OREMOS.
QUE O NOSO VIVIR SEXA SEMPRE AGRADECIDO E NON INTERESADO
Grazas. Señor, por insistir unha e outra vez para que
comprendamos que a fe só pode ser agradecemento e loita compartida a prol do
ben común, no que se manifesta a salvación e a esperanza desde e para as que
queremos vivir. P.X.N.S. Amén.
Non é doado dar algúns pasos. Non é doado tomar decisións, arriscar ao elixir camiños. Asusta meter a pata, equivocarse, perder unhas oportunidades por tirar por uns camiños e non por outros. E isto ocorre nalgunhas dimensións cotiáns (facer un plan cos amigos, gastar diñeiro nisto ou naqueloutro …); e ocorre en cuestións máis importantes, desas nas que o xogas todo: qué carreira elixo? chegou o momento de casar? estarame Deus a chamar para a vida relixiosa?. Estas ou outras preguntas asaltan, en diversos momentos, e zarandéannos, inquiétannos e remóennos. Pero que non deixemos de vivir por medo a decidir.
(Pastoral sj)
CANTOS
û ENTRADA:
Vinde axiñaû LECTURAS: Todo o mundo unha familia
û OFERTORIO: Señor Xesús
û COMUÑÓN: O amor é o meirande
Comentarios