Descarga o Arquivo
DOMINGO 3 CORESMA
CICLO A
PRIMEIRA
Ex 17, 3-7
Danos auga para podermos beber (Ex 17, 2)
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO
O pobo, sedento,
seguía queixándose por auga a Moisés: ‑"¿Por que nos sacaches de Exipto,
para facernos morrer de sede, a nós, ós nosos fillos e á nosa habenza?"
Moisés clamou entón cara ó Señor:
‑"¿Que podo facer con esta xente? Acabarán por
acantazarme".
O Señor respondeulle: ‑"Pasa diante do pobo, toma
contigo algúns dos anciáns de Israel,
leva na man a vara coa que batiches
o Nilo, e camiña. Eu presentareime diante túa alá no Horeb, onda o penedo. Ti
bateras o penedo, e sairá auga del para que o pobo beba". Moisés fíxoo
así, á vista dos anciáns de Israel. Chamáronlle a aquel lugar Masah e Meribah,
porque os israelitas contenderon co Señor e puxérono á proba, preguntando: ‑"¿Está
o Señor connosco ou non?".
SALMO RESP.
Sal 94, 1-2. 6-7. 8-9
R/
(8) ¡Se escoitásedes
hoxe a súa voz!
Non endurezáde-lo corazón
Vide, cantémoslle ó Señor,
aclamémo-la nosa rocha salvadora;
acheguémonos á súa presencia con louvanza,
aclamémolo con cancións.
Vide, adorémolo postrados,
axeonllémonos ante o Señor, que nos creou.
El é o noso Deus
e nós sómo-lo seu pobo,
o rabaño que guía a súa man.
¡Se escoitasedes hoxe a súa voz!
Non endurezáde-lo corazón, coma en Meribah,
coma o día de Masah, no deserto,
cando vosos pais me tentaron,
provocáronme aínda que viran os meus feitos.
SEGUNDA
Rm 5, 1-2. 5-8
O Amor derramouse en nós polo Espírito que se
nos deu
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO
APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns e irmás:
Xustificados pola fe, estamos en paz con Deus, por medio
do noso Señor Xesús Cristo. Por El temos tamén entrada a esta gracia na que nos
mantemos; e estamos orgullosos coa esperanza de lograr a gloria de Deus.
E a esperanza non falla, porque o amor de Deus vértese
nos nosos corazóns mediante o Espírito Santo, que se nos deu.
De certo, xusto cando nós aínda estabamos sen forzas, no
tempo preciso, Cristo morreu polos impíos. Non é fácil, en verdade, que alguén queira
morrer por un home xusto (anque por un home bo, quizais se atreva alguén a
morrer); 8pero Deus demostrounos o seu amor no feito de que, sendo aínda nós
pecadores, Cristo morreu por nós.
VERSIÑO
Cf Xn 4, 42. 15
Señor, verdadeiramente ti e-lo Salvador do mundo;
dame auga viva, para que non teña máis sede
EVANXEO
Xn 4, 5-42 (longo)
Manantío de auga que salta ata a vida eterna
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Necesitaba pasar pola Samaría. Chegou, logo, a unha
cidade da Samaría chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a seu
fillo Xosé. Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o
pozo. Era ó pé do mediodía. Chegou unha muller da Samaría sacar auga. E Xesús
díxolle:
‑Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
‑¿Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller
samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos
samaritanos).
Respondeulle Xesús:
‑Se coñeceses o don de Deus e quen é o que che di
"dáme de beber", ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
‑Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo,
¿de onde pensas quitar esa auga viva? ¿Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen
nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mailo seu gando?
Xesús contestoulle:
‑Todo o que bebe auga desta, terá sede outra vez; pero o
que beba da auga que eu lle darei, nunca mais terá sede: a auga que eu lle
darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
A muller suplicou:
‑Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter
que vir aquí por ela.
Díxolle Xesús:
‑Vai chamar polo teu marido e volve aquí.
A muller contestou:
‑Non teño marido.
Xesús díxolle:
‑Falaches ben, dicindo "non teño marido"; tiveches
cinco homes e o que tes agora non é teu marido. Desta si que falaches a
verdade.
A muller respondeu:
‑Señor, vexo que ti es profeta. Os nosos pais adoraron
neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar.
Xesús díxolle:
‑Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte
nin en Xerusalén adoraréde-lo Pai. Vós adorades o que non coñecedes; nós
adorámo-lo que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus. Pero chega a hora ‑é
xa agora‑ en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e
verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e
cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.
Respondeu a muller:
‑Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando
el veña, hanos anunciar tódalas cousas.
Díxolle Xesús:
‑Son eu, o que está falando contigo.
Nisto chegaron os seus discípulos e chamóulle-la atención
que falase cunha muller. Pero ningún lle preguntou: "¿Que pretendes?"
ou "¿De que falas con esa?"
Entón, deixando a muller o seu cántaro, foi á vila e
díxolles ós veciños:
‑Vide ver un home que me dixo todo canto eu fixen. ¿Non
será el o Mesías?
Eles saíron da vila e viñeron onda el.
Mentres, os seus discípulos insistíanlle:
‑Rabbí, come.
Mais el díxolles:
‑Eu teño para xantar unha comida que vós non sabedes.
Dicíanse entón os discípulos, uns ós outros:
‑¿Traeríalle alguén de comer?
Xesús díxolles:
‑A miña comida é face-la vontade daquel que me mandou e
levar a remate a súa obra. ¿Non dicides vós que aínda faltan catro meses para
que chegue a seitura? Ben, pois mirade o que vos digo: erguede os vosos ollos e
veredes que os campos están brancos para a seitura. O que sega recibe a paga e
recolle froito para a vida eterna; de xeito que se alegran tanto quen sementa
coma quen sega. Pois nisto é verdadeiro o dito de que un é quen sementa e outro
quen recolle. Eu mandeivos recolle-lo que vós non traballastes: outros
traballaron e vós recolléste-lo froito do seu traballo.
Moitos samaritanos daquela vila creron nel, pola palabra
da muller, que declaraba: "díxome todo canto eu fixen". Por iso os
samaritanos chegados onda el, rogábanlle que quedase con eles; e quedou alí
dous días. E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo. Dicíanlle despois
á muller:
‑Xa non cremos polo que ti nos dixeches: nós mesmos o
escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.
Ou máis breve:
5-15. 19b-26. 39a. 40-42
Chegou Xesús a
unha cidade da Samaría chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a
seu fillo Xosé. Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou
onda o pozo. Era ó pé do mediodía. Chegou unha muller da Samaría sacar auga. E
Xesús díxolle:
‑Dáme de beber.
(Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).
Preguntoulle entón a muller samaritana:
‑¿Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller
samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos
samaritanos).
Respondeulle Xesús:
‑Se coñeceses o don de Deus e quen é o que che di
"dáme de beber", ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.
Replicoulle a muller:
‑Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo,
¿de onde pensas quitar esa auga viva? ¿Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen
nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mailo seu gando?
Xesús contestoulle:
‑Todo o que bebe auga desta, terá sede outra vez; pero o
que beba da auga que eu lle darei, nunca mais terá sede: a auga que eu lle
darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.
A muller suplicou:
‑Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter
que vir aquí por ela.
‑Señor, vexo que ti es profeta. Os nosos pais adoraron
neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar.
Xesús díxolle:
‑Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte
nin en Xerusalén adoraréde-lo Pai. Vós adorades o que non coñecedes; nós
adorámo-lo que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus. Pero chega a hora ‑é
xa agora‑ en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e
verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai. Deus é espírito e
cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.
Respondeu a muller:
‑Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando
el veña, hanos anunciar tódalas cousas.
Díxolle Xesús:
‑Son eu, o que está falando contigo.
Moitos samaritanos daquela vila creron nel
Por iso os samaritanos chegados onda el, rogábanlle que
quedase con eles; e quedou alí dous días. E creron aínda moitos máis polo que
el lles dixo. Dicíanlle despois á muller:
‑Xa non cremos polo que ti nos dixeches: nós mesmos o
escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.
Comentarios