DOMINGO V DE CORESMA
Primeira
Lectura Ez 37, 12-14
Daréivo-lo meu
Espírito e viviredes
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA EZEQUIEL
Isto di o Señor Deus:
- Velaí que eu vou abri-las vosas sepulturas,
e vouvos facer subir das vosas sepulturas, meu pobo,
e vouvos levar á terra de Israel.
Recoñeceredes que eu son o Señor,
cando eu abra as vosas sepulturas,
e cando vos faga subir das vosas sepulturas, meu pobo.
Vou poñer en vós o meu espírito
e vouvos facer revivir na vosa terra.
Así recoñeceredes que eu, o Señor, o digo e o fago
-é o Señor quen fala-.
Palabra do Señor
SALMO
RESPONSORIAL Sal 129, 1-2. 3-4ab. 4c-6. 7-8
R/. (7): Do Señor vén a misericordia, e nel a redención é
cumprida.
Desde os abismos clamo a ti, Señor;
Señor, escoita a miña voz.
Ten atentos os oídos
á voz da miña súplica.
Se levas conta dos pecados, Señor,
Señor, ¿quen poderá terse en pé?
Mais en ti está o perdón
para te faceres respectar.
Eu espero no Señor,
a miña alma espera na súa palabra;
a miña alma agarda ó Señor,
máis do que os vixías á aurora.
Agarde Israel ó Señor,
pois do Señor vén a misericordia
e nel a redención é cumprida.
El é quen redime a Israel
de tódolos pecados.
Segunda Lectura Rm 8, 8-11
O Espírito de quen resucitou a Xesús de entre os mortos
habita en vós
LECTURA DA
CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO ÓS ROMANOS
Irmáns:
Os que viven conforme a condición carnal, non poden agradar a Deus.
Pero vós non vivides conforme a carne, senón conforme o espírito, se é que
o Espírito de Deus habita en vós: se algún non ten o Espírito de Cristo, ese
non é de Cristo.
Pero se Cristo está en vós, o voso corpo certamente está morto por culpa do
pecado, mais o espírito é vida por causa da xustiza.
Se o Espírito do que resucitou dos mortos a Xesús habita en vós, o mesmo
que resucitou a Cristo Xesús dos mortos, vivificará os vosos corpos mortais
polo seu Espírito que habita en vós.
Palabra do Señor
VERSÍCULO Xn 11, 25a. 26
Eu son a resurrección e a vida, di o Señor;
quen cre en min non morrerá endexamais.
Evanxeo Xn 11, 1-45 (longo)
Eu son a resurrección e a vida
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Naquel tempo, Lázaro de Betania, da aldea de María e da súa irmá Marta,
caera enfermo. María fora a que unxira ó Señor con perfume e lle enxugara os
pés cos seus cabelos; o seu irmán Lázaro era o enfermo. Por iso, as irmás
mandaron a dicirlle a Xesús:
- Señor, mira, o que amas está enfermo.
Ó oílo, dixo Xesús:
- Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin
de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.
Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela, e mais a Lázaro. Anque oíu que
este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se
atopaba. Despois disto, díxolles ós discípulos:
- ¡Vaiamos outra vez a Xudea!
Os discípulos respondéronlle:
- Mestre, aínda non hai nada que te querían apedra-los xudeus, ¿e vas ir
outra vez alí?
Xesús replicou:
- ¿Non hai doce horas de día? Se alguén camiña de día, non tropeza, pois ve
a luz deste mundo; mais se alguén camiña de noite, tropeza, pois non hai luz
nel.
En dicindo isto, proseguiu:
- Lázaro, o noso amigo, dorme; pero eu vouno espertar.
Dixéronlle entón os discípulos: - Señor, se dorme, curará.
Xesús dicíao da morte. Pero eles coidaban que falaba do repouso do sono.
Entón Xesús díxolles abertamente:
- Lázaro morreu, e alégrome por vós de non estarmos alí, para que creades.
¡Así que vamos onda el!
Díxolles entón Tomé -o chamado Xemelgo- ós outros discípulos:
- ¡Vaiamos tamén nós morrer con el!
Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no
sepulcro.
Betania estaba preto de Xerusalén, a uns tres quilómetros; moitos dos
xudeus foran onda Marta e María para lles daren o pésame polo irmán. Cando oíu
Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ó encontro. María, en cambio, quedou
na casa. Díxolle entón Marta a Xesús:
- Señor, se ti estiveses aquí non morrería meu irmán; pero eu sei que,
aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.
Xesús díxolle:
- Teu irmán resucitará.
Marta respondeulle:
- Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.
Díxolle Xesús:
- Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, anque morra, vivirá; e
todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. ¿Cres ti isto?
Ela respondeu:
- Si, Señor: eu creo que ti e-lo Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir
ó mundo.
E, ditas estas cousas, saíu e chamou por María, súa irmá, dicíndolle polo
baixo:
- O Mestre está aquí e chámate.
Ela, ó oílo, ergueuse de contado e foi onda el. (Aínda non chegara Xesús á
aldea, senón que estaba no mesmo sitio onde o atopara Marta). Entón os xudeus
que estaban con ela na casa para lle daren o pésame, vendo a María que se
ergueu de contado e saíu, foron detrás dela, coidando que ía á sepultura para
chorar alí. María chegou onde estaba Xesús e, ó velo, caeu ós seus pés,
dicíndolle:
- Señor, se ti estiveses aquí, non morrería meu irmán.
Ó ver Xesús que ela estaba chorando, e tamén os xudeus que viñeran con ela,
apretóuselle o corazón e, profundamente conmovido, preguntou:
- ¿Onde o puxestes?
Contestáronlle:
- Señor, ven ver.
E Xesús botouse a chorar.
Entón comentaban os xudeus: "¡Ai que ver como o quería!"
Pero algúns deles dixeron: "E logo este, que deu vista ós ollos dun
cego, ¿non podía facer que non morrese?"
Xesús, estremecéndose de novo, chegou á sepultura. Era unha cova e tiña
unha pedra por riba.
Xesús ordenou:
- Arredade a pedra.
Marta, a irmá do finado, díxolle:
- Señor, xa cheira, que leva catro días.
Xesús contestoulle:
- ¿Non che dixen que se cres, vera-la gloria de Deus?
Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo:
- Meu Pai, douche gracias porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre
me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me
mandaches.
E dito isto, gritou con voz forte:
- ¡Lázaro, ven para fóra!
Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun
sudario. Xesús ordenoulles:
- Desenleádeo e deixádeo ir.
Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron
nel.
Palabra do
Señor
Ou máis breve: 3-7. 17. 20-27. 33b-45
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Naquel tempo, as irmás de Lázaro mandaron a dicirlle a Xesús:
- Señor, mira, o que amas está enfermo.
Ó oílo, dixo Xesús:
- Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin
de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.
Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela, e mais a Lázaro. Anque oíu que
este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se
atopaba. Despois disto, díxolles ós discípulos:
- ¡Vaiamos outra vez a Xudea!
Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no
sepulcro.
Cando oíu Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ó encontro. María, en
cambio, quedou na casa.
Díxolle entón Marta a Xesús:
- Señor, se ti estiveses aquí non morrería meu irmán; pero eu sei que,
aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.
Xesús díxolle:
- Teu irmán resucitará.
Marta respondeulle:
- Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.
Díxolle Xesús:
- Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, anque morra, vivirá; e
todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. ¿Cres ti isto?
Ela respondeu:
- Si, Señor: eu creo que ti e-lo Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir
ó mundo.
A Xesús, véndoos chorar, apretóuselle o corazón e, profundamente conmovido,
preguntou:
- ¿Onde o puxestes?
Contestáronlle:
- Señor, ven ver.
E Xesús botouse a chorar.
Entón comentaban os xudeus: "¡Ai que ver como o quería!" Pero
algúns deles dixeron: "E logo este, que deu vista ós ollos dun cego, ¿non
podía facer que non morrese?"
Xesús estremecéndose de novo, chegou á sepultura. Era unha cova, e tiña
unha pedra por riba.
Xesús ordenou:
-Arredade a pedra.
Marta, a irmá do finado, díxolle:
- Señor, xa cheira, que leva catro días.
Xesús contestoulle:
- ¿Non che dixen que se cres, vera-la gloria de Deus?
Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo:
- Meu Pai, douche gracias porque me escoitaches. Eu ben sabía que ti sempre
me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me
mandaches.
E dito isto, gritou con voz forte:
- ¡Lázaro, ven para fóra!
Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun
sudario. Xesús ordenoulles:
- Desenleádeo e deixádeo ir.
Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron
nel.
Palabra do Señor
Comentarios