NON QUEREMOS A LUZ QUE NOS CEGA, SENÓN A QUE NOS INDICA O CAMIÑO E NOS INVITA A FACELO XUNT@S
Descarga o ficheiro
SINAL DE
CORESMA: Seguimos
poñendo unha nova pedra por riba do altar; e explicando a necesidade de
converter o tempo de coresma en esforzo por cambiar o corazón de pedra en corazón
de carne.
ESCOITA ACTIVA
Paseniñamente, sen présa pero sen
pausa, imos debullando este tempo de graza que quere ser para cada un e cada
unha de nós a coresma. Deus vaise manifestando, vai saíndo ao noso encontro,
vainos levando da man e mesmo no seu colo, esforzándose porque non vaiamos
sol@s. A pesares dos nosos esquecementos, dos nosos retrasos, das nosas
esixencias...., El segue a confiar en nós. E nós, podemos dicir o mesmo?.
Porque se ben é certo temos momentos de honradez, lealdade, coherencia e
franqueza, unha grande parte da nosa vida pasámola evitando: responsabilidades,
compromisos, tomas de decisións.... Danos medo abrir os nosos ollos e ver a
realidade, porque intuímos que “ver” terá consecuencias. Non queremos
enfrontarnos ao que nos obriga a cambiar, non queremos recoñecer que estamos
precisad@s de conversión, non queremos abandonar as nosas posicións, non
queremos deixar atrás o vello e as tebras para mergullarnos na luz de Cristo.
Por iso Deus, unha vez máis vén na
nosa axuda para ser luz no camiño da escuridade que, tantas veces, nos
paraliza. Que El, que nos convoca nesta mañá do cuarto domingo da coresma, nos
dea forzas para aceptar a súa invitación e podermos nós tamén dicir: “Só sei unha cousa: que eu antes era ceg@ e
agora vexo”.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
- Para que
entendamos que cambiar o corazón non é mirar ao externo, senón deixar
atrás canto nos corroe interiormente, SEÑOR,
DÁNOS LUZ PARA CAMBIAR A DUREZA DO NOSO CORAZÓN.
- Para que
saibamos gozar de canto nos invita a non camiñar na tristura de quen só
rosma, pero nunca ergue os ollos para mirar de fronte, CRISTO, DÁNOS LUZ PARA CAMBIAR A DUREZA DO NOSO CORAZÓN.
- Para que
busquemos o que nos afasta da tebra que xustifica a inxustiza e a
xenreira, e atopemos o que nos fai camiñar na paz e o entendemento, SEÑOR, DÁNOS LUZ PARA CAMBIAR A DUREZA DO NOSO CORAZÓN.
PALABRA
ENRAIZADA
ü Estar en
actitude e disposición de darlle un cambio á nosa vida non é nada fácil.
Cústanos a tod@s, porque supón recoñecer que hai cousas que non nos enchen,
comportamentos que camiñan na rutina de non saber por que os facemos e medos
que nos paralizan e impiden que afrontemos as situacións con realismo,
sinceridade e verdade. E isto pásanos a tod@s nalgún momento. Pero non chega
con recoñecelo, necesitamos facer algo... moito máis ca iso: hai que dar pasos
que sexan capaces de que nos decidamos a romper con todas estas situacións que
nos van levando como se non tiveramos máis ca superficialidade e baleiro na
nosa vida. A primeira lectura que escoitamos hoxe dános unha clave de por onde
poderían ir as cousas se de verdade estiveramos dispostos a romper con esta
situación que tan insatisfeit@s nos deixa. E este cambio está en prestar
atención á chamada que Deus sempre nos fai, como fixo con Samuel, a non
deixarnos levar das primeiras impresións. Estas non adoitan ser nin as máis
realistas nin as que ponderan e valoran tódolos aspectos que hai que ter en
conta á hora de tomar unha decisión. Tamén a nós nos vai chamando e invitando a
que o sigamos, pero non de calquera xeito, senón de xeito que o que facemos, a
nosa maneira de abordar as decisións importantes da vida e as nosas relacións
cos demais, saibamos facelas poñendo no centro dese xeito de actuar e decidir á
persoa, non as aparencias nin o egoísmo de sacar a mellor tallada da situación.
E como nos custa isto!.
ü E para poder
actuar deste xeito, non podemos andar sempre na tebra que endurece o corazón e
non nos deixa actuar con responsabilidade e liberdade. Andar na tebra é decidir
inconscientemente, buscar só o que nos interese sen importarnos o mal que lle
podemos facer aos demais; facer as cousas para que nos vexan pero sen sentilas
nin ser capaces de actuar como pensamos. Porén, andar na luz supón aprender a
renunciar a recoñecementos externos, pero estar a gusto cun mesmo e coas
decisións tomadas. Inda que os demais fagan riso de nós e nos menosprecen. E
iso é así porque o que nos realiza como persoas e fai que nos aceptemos como
somos é a sinceridade, non a aparencia. Por dicilo dun xeito que todos entendemos:
o importante non é o papel que vai por fóra do regalo, senón o regalo, é dicir:
a intención coa que facemos as cousas, o esforzo por facelas ben...e non a
perda de tempo en cousas moi aparentes, pero que no fondo non valen nada. E iso
só pode entendelo e actuar en consecuencia quen se toma en serio que temos que
camiñar buscando a luz que nos impida perdernos ou enredarnos en encrucilladas
que non acaban de axudarnos a tomar a dirección adecuada.
ü E que mellor
dirección que a que nos ofrece Xesús, unha vez máis, no evanxeo!. Namentres os
que estaban ao seu redor perdían o tempo discutindo se a cegueira daquel home
era culpa do pecado dos seus pais, Xesús non para niso, senón que lle ofrece
claves moito máis profundas para entender o sentido da vida. Un non pode pasar
a vida eludindo responsabilidades e botándolle a culpa do que nos pasa aos
demais: se o destino, se a familia, se os amigos, se a moza/o, se ... como se
non foramos libres para tomar decisións e actuar en consecuencia!. A vida vaisei
construíndo desde as decisións que tomamos respecto a como queremos vivila,
asumir as consecuencias das opcións que nos moven e das decisións que desde
esas opcións temos que tomar. E só unha ten que emerxer sempre con forza, como
guía de todo o demais: queremos ou non que Xesús acompañe a nosa vida?. Se de
verdade o queremos, temos que estar dispostos a mergullarnos no evanxeo e
deixar que a luz da súa palabra vaia iluminado a nosa vida; pero iluminándoa de
verdade e camiñando desde a liberdade. Nin os pais, nin os amigos, nin as
circunstancias poden decidir por nós. Axudarannos, acompañarannos,
alentarannos, pero os que decidimos somos nós, pois somos os únicos que debemos
actuar desde a liberdade e orientándonos cara ao que nos fai felices. Non na
felicidade aparente, a do papel de regalo, senón a real, a do regalo mesmo.
Disto é do que nos fala hoxe Xesús cando nos chama a non botarlle a culpa a
ninguén, porque os que decidimos, para ben ou para mal, sempre temos que ser
nós.
FRATERNIDADE
ORANTE
Chamados a
buscar a luz que nos ofrece Xesús para non trabucar o camiño, dicimos xunt@s:
SEÑOR,
QUE NON NOS AFASTEMOS DA TÚA LUZ
*
Pola
Igrexa, para en calquera parte do mundo onde desenvolva a súa misión non se
deixe nunca engaiolar por canto é ficticio e irreal do poder e a riqueza,
esquecendo que son as persoas, e principalmente ás máis pobres ás que ten que
servir co seu testemuño, OREMOS.
SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DA
TÚA LUZ
*
Por
cantos formamos parte das nosas comunidades parroquiais, para que non teñamos
medo de achegarnos ao evanxeo que
sempre é chamada a actuar
acompañando, colaborando e preocupándonos dos veciños que neste momento de
falta de traballo e recursos, necesitan da nosa axuda, OREMOS.
SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DA
TÚA LUZ
*
Por
cada un/ha dos que estamos hoxe na celebración, para que deixemos que a luz da
mensaxe de Xesús enchoupe o noso corazón e nos axude a deixar atrás o corazón
de pedra, sempre orgulloso e insolidario, OREMOS.
SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DA
TÚA LUZ
Que a túa luz, Señor, ilumine cada
recuncho da nosa vida, para facernos ver a necesidade de cambiar deixando atrás
actitudes e comportamentos que nin nos fan felices nin nos achegan a cantos nos
necesitan. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE
ESPERANZA
Xesús, luz, cura a miña cegueira,
que me poden as tebras,
perigosas e feas.
Guía os meus pasos na miña noite,
como fixeches cos Magos e a súa
estrela.
Aplica aos meus ollos o colirio da
verdade,
e sácame da noite, como fixeches con
Nicodemo.
Quero verte, que te vexa.
E limpa, Señor, os meus ollos,
co colirio da esperanza e da
misericordia,
co colirio do perdón e do amor;
sabendo que, cando cheguen a dor e a
tristura,
no teu pan e na túa palabra,
atoparei o colirio da fe.
(Caritas,
Cuaresma y Pacua 2014. P 84/85)
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Eu sei de quen me fiei
LECTURAS:
O Señor é o meu pastor
OFERTORIO:
Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN:
Seguirei os teus pasos
Comentarios