CICLO A
PRIMEIRA
Xen 2, 7-9; 3, 1-7
Creación e pecado dos primeiros pais
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO
LIBRO DA XÉNESE
O Señor Deus formou un home do
po da terra, soproulle no nariz o alento da vida e tornouse o home persoa viva.
O Señor Deus plantou un xardín
en Edén, cara a oriente, e puxo nel ó home que formara. Fixo xermolar da terra
árbores fermosas para a vista e boas para comer, e entre elas a árbore da vida
e a árbore do coñecemento do ben e do mal.
A serpe era o máis arteiro de
tódolos animais que o Señor Deus fixera. Díxolle á muller: ‑"¿Conque Deus
vos prohibiu comer do froito das árbores do xardín?"
A muller respondeulle: ‑"Podemos
comer do froito das árbores todas do xardín. Soamente da árbore de alá no fondo
nos mandou Deus: Non comades dela nin a toquedes, non sexa que morrades".
A serpe insistiu: ‑"De
ningunha maneira morreredes. É que Deus sabe ben que o día en que comades dela,
se vos abrirán os ollos e seredes coma Deus, sabedores do ben e do mal".
A muller reparou que o froito
da árbore era saboroso, atraente, e bo para adquirir entendemento. E coa mesma
colleu do froito e comeu; logo deulle ó seu home, e tamén el comeu.
Entón abríronselles os ollos ós
dous e decatáronse de que estaban espidos. Entrelazaron follas de figueira e
cinguíronse con elas.
SALMO RESP.
Sal 50, 3-4. 5-6a. 12-13. 14 e 17
R/ (cf
3a): Apiádate, Señor, porque pecamos
Apiádate de min, meu Deus, pola túa bondade,
pola túa misericordia, borra o meu pecado;
lávame ben da miña iniquidade,
límpame da miña culpa.
Eu recoñezo o meu pecado
e teño sempre presente a miña culpa.
Contra ti, contra ti mesmo, eu pequei
Crea, Deus, en min un corazón puro,
renóvame por dentro cun espírito firme.
Non me botes da túa presencia
e non tires de min o teu santo espírito.
Devólveme a alegría da túa salvación,
sostenme co espírito xeneroso.
Abre, Señor, os meus labios,
e a miña lingua pregoará a túa louvanza.
SEGUNDA
Rm 5, 12-19 (longa)
Onde abundou o pecado, sobreabundou a gracia
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA
CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS
Irmáns e irmás:
O pecado entrou no mundo por un
home só, pero como polo pecado entrou a morte, a morte pasou a tódolos homes e,
en consecuencia, todos quedaron incursos no pecado. Porque, de feito, antes da
Lei había pecado no mundo; anque o pecado non se ten en conta cando non hai
Lei; a pesar diso, a morte dominou desde Adam ata Moisés, mesmo sobre aqueles
que non pecaron cunha transgresión semellante á de Adam. E Adam é unha figura
arquetípica daquel que está para vir.
Pero de ningún modo hai
comparanza entre o delito e o don. Porque, se polo delito dun morreron tódolos
demais, moito máis polo favor dun home, Xesús Cristo, a gracia e o don de Deus
rebordaron sobre todos. Nin pasou co don o mesmo que coas consecuencias do
pecado dun único home: porque o xuízo, partindo dunha soa transgresión, rematou
en condena; en troques, o don, partindo de tantos delitos, rematou en
absolución. Se, logo, pola transgresión dun home reinou a morte, e por culpa
dun só, ¡canto máis os que recibiron a abundancia da gracia e do don da
benevolencia reinarán na vida por medio dese un que é Xesús Cristo!
Por tanto, como pola
transgresión dun só veu a condenación sobre tódolos homes, así tamén pola
xustificación doutro só vén para tódolos homes a xustificación que dá a vida. Como
a desobediencia dun único home volveu pecadores a tódolos homes, así tamén a
obediencia dun só volveu xustos a todos.
Ou máis breve:
12. 17-19
O pecado entrou no mundo por un
home só, pero como polo pecado entrou a morte, a morte pasou a tódolos homes e,
en consecuencia, todos quedaron incursos no pecado.
Se, logo, pola transgresión dun
home reinou a morte, e por culpa dun só, ¡canto máis os que recibiron a
abundancia da gracia e do don da benevolencia reinarán na vida por medio dese
un que é Xesús Cristo!
Por tanto, como pola
transgresión dun só veu a condenación sobre tódolos homes, así tamén pola
xustificación doutro só vén para tódolos homes a xustificación que dá a vida. Como
a desobediencia dun único home volveu pecadores a tódolos homes, así tamén a
obediencia dun só volveu xustos a todos.
VERSIÑO
Mt 4, 4b
O home non vive só de pan,
senón de toda palabra que procede da boca de Deus
EVANXEO
Mt 4, 1-11
Xesús xaxúa corenta días e afronta a tentación
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO
MATEO
O Espírito conduciu a Xesús ó deserto, para que Satán o
tentase. Despois de xaxuar corenta días e corenta noites, acabou por ter fame. O
tentador, achegándose a el, díxolle:
‑Se es Fillo de Deus, manda que estas pedras se convertan
en pan.
Pero el respondeu:
‑Está escrito: Non soamente de pan vive o home, senón de
toda palabra saída da boca de Deus.
Levouno logo o Satán á cidade santa, e púxoo na atalaia
do templo, 6dicíndolle:
‑Se e-lo Fillo de Deus, bótate de aquí embaixo, que está
escrito: Mandará os seus anxos para que te coiden e te leven nas súas mans; e
os teus pés non se mancarán nas pedras.
Xesús respondeu:
‑Tamén está escrito: Non tentarás o Señor, o teu Deus.
Pero aínda o levou o Satán a un monte moi alto e,
mostrándolle os reinos todos do mundo enteiro, cheos de esplendor, díxolle:
‑Heiche dar todo isto se te postras e me adoras.
Entón replicoulle Xesús:
‑Arreda, Satanás, porque está escrito: Só ó Señor, o teu
Deus, adorarás, e só a El darás culto.
Deixouno o Satán, e achegáronse os anxos para o serviren.
Comentarios