POR QUE A ENLATAMOS, SE A FE É PRODUTO DE TEMPORADA?
Descarga o arquivo
ESCOITA ACTIVA
Na era dos
conservantes e colorantes, na era da comida lixo e da cociña rápida, cada vez
resulta máis difícil atopar unha cociña natural, coma a que se facía antes, a
lume lento sobre a lareira e sen ningún tipo de engadido artificial. Isto vén a
conto porque demasiadas veces a nosa fe tamén está en conserva, enlatada,
encorsetada en compartimentos estanco que abrimos para vodas, bauticeiros,
festas do patrón… e que logo volvemos pechar sen ter máis valor nin máis
credibilidade na nosa vida cotiá.
Porén, a Palabra que hoxe
proclamaremos faranos caer na conta de que tod@s vimos ao mundo coa herdanza de
Deus nas nosas mans. Ninguén carece de valores nin de oportunidades. Tod@s
temos uns talentos, unha tarefa, unha misión, uns medios... que non debemos
conservar, senón poñer a render. É o tempo de negociar, de producir.
Hoxe, no día da Igrexa diocesana, esta
chamada á corresponsabilidade resoa se cadra, con máis forza. Non fagamos oídos
xordos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Porque en demasiadas ocasións os nosos
medos, complexos e inseguridades converten a experiencia de fe nun mero
fanatismo ou fundamentalismo, que só se adica a conservar e non a recrear, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS A CONFIAR EN TI.
·
Polas moitas veces nas que deixamos
que os talentos e os dons cos que Ti nos agasallas murchen ou esmorezan, en
lugar de poñelos a render, CRISTO, QUE
NOS ABRAMOS A CONFIAR EN TI.
·
Polas veces nas que non somos
responsables no pequeno, no cotiá, coa familia, no traballo, cos veciños, SEÑOR QUE NOS ABRAMOS A CONFIAR EN TI.
PALABRA ENRAIZADA
Nuns
momentos nos que o primordial parece ser “conservar” e non buscar con coraxe
camiños novos para acoller, vivir e anunciar o proxecto do Reino , cómpre que
tomemos nota do recadiño que nos manda Xesús en forma de parábola. Porque
ninguén se atrevería hoxe a facer unha crítica tan radical ao conservadurismo
cristián coma a que fai El coa parábola dos talentos que vimos de proclamar.
Non podemos esquecer que o terceiro servo é condenado non porque cometera
ningunha maldade, senón por terse limitado a conservar esterilmente o recibido,
sen facelo frutificar.
A mensaxe de
Xesús está, polo tanto, moi clariña:
non ao
conservadurismo; si á creatividade
non a unha
vida estéril; si á resposta activa a Deus
non á
obsesión pola seguridade; si ao esforzo arriscado por transformar o mundo
non á fe
enterrada baixo o conformismo; si ao seguimento comprometido que leva a ler os
sinais dos tempos.
Porque é moi
tentador vivir sempre evitando problemas e buscando tranquilidade: non
comprometernos en nada que nos poida complicar a vida, defender o noso pequeno
benestar. De certo que non hai mellor xeito de vivir unha vida estéril, pequena
e sen horizonte.
E na vida de
fe, sucede o mesmo. O noso maior risco non é saír dos esquemas de sempre e caer
en innovacións esaxeradas, senón conxelar a nosa fe e matar a frescura do
evanxeo. Temos que preguntarnos que estamos a sementar na sociedade, a quen
contaxiamos esperanza, onde aliviamos sufrimento.... Velaí onde temos que poñer
o acento e a intensidade, e non en banalidades coma axeonllarse na
consagración, rezar en latín, levar vestidura talar ou botar unha chea de tempo
diante do Santísimo.
Pero sería
un grave erro presentarnos diante do Señor coa actitude do terceiro servo:
“Aquí tes o teu. Aquí está o teu evanxeo, o proxecto do teu Reino, a túa
mensaxe de amor cara aos que sofren. Conservámola fielmente. Non serviu para
transformar a nosa vida nin para introducir o teu reino no mundo. Non quixemos
correr riscos e vivimos na mediocridade e no “sempre se fixo así”; pero aquí
está intacto”. En realidade estas persoas non se senten identificadas co Señor
nin cos seus intereses. En ningún momento actúan movidas polo amor, senón polo
medo. E é precisamente o medo o que as leva a actuar buscando a súa propia
seguridade.
Hoxe o Señor
tamén nos di a cada un e a cada unha de nós que enterramos os talentos, os
dons, as cualidades coas que El nos bendiciu cando:
- non nos sentimos chamad@s a seguir as esixencias de Cristo máis alá do ensinado e mandado sempre
- non arriscamos nada por facer unha Igrexa máis fiel a Xesús
- non asumimos a responsabilidade na nosa tarefa do reino
- nos mantemos alleos a calquera conversión que nos poida complicar a vida
- vivimos unha vida “relixiosamente correcta” sen arriscarnos a vivir o amor de xeito máis audaz e creativo
- o medo ao fracaso non nos deixa seguir as aspiracións do noso corazón
- non tomamos a iniciativa por medo a equivocarnos
- só buscamos o noso propio proveito
- cando enterramos a nosa vida porque nos dedicamos a conservar a virtude e a fe
Arriscar,
velaí a solución. Non é un camiño doado; pero non hai outra se queremos
comunicar a experiencia cristiá nun mundo que, aínda que moitos profetas de
calamidades se empeñen en negalo, está en continuo cambio, si; pero está
preñado da salvación de Deus. Hoxe tamén é tempo de salvación. A fe é produto
de temporada.... por que, entón, nos empeñamos en enlata ou servila en
conserva?.
FRATERNIDADE ORANTE
Compartimos agora a nosa oración
comunitaria dicindo xunt@s:
QUE POÑAMOS A RENDER OS NOSOS
TALENTOS
*
Pola
Igrexa, hoxe pedimos especialmente pola nosa Igrexa diocesana de Tui-Vigo, para
que se decate de que o seu quefacer non é conservar o pasado nin limitarse a
sobrevivir, senón comunicar en cada momento histórico a Boa Nova dun Deus Pai
que é estímulo, horizonte e esperanza para todas as persoas, OREMOS.
QUE POÑAMOS A RENDER OS NOSOS
TALENTOS
*
Polas
nosas comunidades, para que saibamos descubrilas coma o terreo fértil no que
temos que plantar os nosos talentos para que dean froitos de escoita,
comprensión, axuda e participación, OREMOS.
QUE POÑAMOS A RENDER OS NOSOS
TALENTOS
*
Por
cada un e cada unha de nós, para que sempre teñamos presente que a verdadeira
fidelidade a Deus non se vive desde a pasividade, senón desde a vitalidade, a
creatividade e o risco de quen trata de escoitar hoxe a súa chamada, OREMOS.
QUE POÑAMOS A RENDER OS NOSOS
TALENTOS
Señor, unha vez máis invítasnos a
abrir o corazón a unha oración solidaria e comprometida, que busca tender a man
aos irmáns que nos necesitan. Que nunca agochemos os talentos que pousaches no
noso corazón. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
XUNTOS FACEMOS POBO
Nunca digas: non sei,
non vallo, no podo,
non teño forzas,
eu non entendo,
esas cousas para os que saben...
Para facer pobo e terra, todos valemos, sabemos e
podemos.
Se tes cinco, pon cinco;
se tes dous, pon dous;
se tes un, pon un.
Sé valente e humilde para descubrir e recoñecer o teu
don;
acéptao e acéptate a ti con el.
Se Deus che deu corazón,
que o teu corazón non falle na hora da irmandade.
Se Deus che deu ledicia,
que a túa ledicia non falle no festexo dos pobres.
Se Deus che fixo reflexivo, que a túa reflexión non
falle
á hora de medir os pasos para chegar a un mañá mellor.
Se Deus che fixo entendido,
aporta o teu entendemento para que o pobo medre.
Se Deus che fixo hábil para a unión,
pon esa habilidade ao servizo da unión que nos libera.
Anímate.
Xuntos facemos pobo,
Xuntos facemos terra.
M. Regal Un caxato para o camiño, pp. 136-137.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Unha xuntanza de amor
LECTURAS:
O Señor é o meu pastor
OFERTORIO:
Señor Xesús
COMUÑÓN:
Pan do ceo
Comentarios